John Gwynne

Nie jest to na pewno wybitna książka. Świat wykreowany przez autora niczym szczególnym się nie wyróżnia, ot kilka królestw porozdzielanych paroma lasami i rzekami. Czytając nazwy miejsc czy istot miałem wrażenie jakbym gdzieś je już widział w nieco zmienionej wersji. Taki Isiltir od razu nasuwa skojarzenia z Tolkienem a wilkuny to wilkory Martina. Przykłady można mnożyć, bo praktycznie wszystko w "Zawiści" jest wtórne. Szczególnie raziły mnie dialogi, może to kwestia tłumaczenia, ale moim zdaniem pan Gwynne kompletnie nie potrafi w ten jakże istotny dla konstruowania powieści element. Rozmowy bohaterów są tak drętwe i nienaturalne, że bez dwóch zdań jest to najgorszy element książki. Na lekki plus za to opisy bitew, które same w sobie nie były może specjalnie pasjonujące, ale czytało się je sprawnie. Podsumowując, "Zawiść" czytałem głównie gdy miałem chwilę wolnego w pracy i w tej roli sprawdza się bardzo dobrze, zawsze można się bez żalu oderwać a prosta jak drut fabuła umila czas, w którym alternatywą byłoby nie robienie niczego. Jeśli jednak ktoś szuka ambitnego, nietuzinkowego fantasy z wieloma ciekawymi bohaterami to należy poszukać gdzieś indziej. Zdecydowanie.