Czy człowiek który przetwarza własne rozterki w spowiedź z utraty człowieczeństwa, może wywoływać sympatię czy politowanie? Czy to, że utracił prawo do nazywania się człowiekiem, eliminuje go całkowicie z naszego społeczeństwa? Jak będzie wyglądało jego miejsce w realnym świecie, gdy on sam pogrążony w bezdennej rozpaczy usilnie potrzebuje naszej pomocy? Stan umysłu takich ludzi interesował od dawna moją spragnioną mocnych, emocjonalnych doznań psychikę. Ale żeby wejść na ten sam poziom emocji co opisywany bohater, to w pewnym sensie trzeba się zarazić od pisarza jego fobiami i cierpieniem. Tylko wtedy zrozumie się momenty, kiedy życie jest przepełnione wstydem a świat to synonim lęku. Ale nie wolno zabrnąć w te niebezpieczne doznania zbyt głęboko, bo wtedy jednym wielkim wyzwaniem życia stanie się determinacja by umrzeć. A nie to powinno być mottem życiowym czytelników "Zatracenia".

Analizując sposób myślenia Osamu Dazai poczułem czym jest nałóg, który trzymając w swoich szponach głównego bohatera powieści, okrywa go jednocześnie ogromnym bezwstydem. I można by się spierać czy tą obsesją będzie alkohol, kobiety, czy może coś zupełnie innego. Coś, co nie daje się sklasyfikować w kilku prostych słowach. Coś na kształt nieustannego strachu przed ludźmi, jak poczucie winy za własne życie będące męczarnią. Dazai cierpi na pewną przypadłość polegającą na tym, że każdy niewłaściwy odruch może zranić głęboko jego psychikę. Ale czymże by był wspaniały pisarz, bez tak bujnie rozwiniętej umiejętności odczuwania zawiłych ludzkich reakcji. On musi krzyczeć całym sobą, jaka jest prawdziwa natura świata widzianego jego oczami. Tymi oczami ułomnego i tym samym tak bogatego w swej wrażliwości japońskiego twórcy.

Po przeczytaniu "Zatracenia" zastanawiam się, czy ta książka to żywy trup pozbawiony wszystkiego co ludzkie. Czy to miejsce, gdzie Dazai rozgrzebuje najczarniejsze rany pamięci z których sączy się jedynie pogarda dla samego siebie. Bo jak inaczej można nazwać wszystkie próby przerwania złego kołowrotu zdarzeń, w sposób tak mocno rzucający się w oczy. Ale właśnie ten, kto przeczyta opowieść o człowieku, który dojrzał do decyzji aby nie istnieć już na początku życia, nabierze przekonania że żyć trzeba i to życie trzeba przeżyć jak najpełniej. Może taki był przekaz pisarza, który sam jest świadom swoich słabości prowadzących do nieszczęścia przez które codziennie przechodził.

To nie jest dobra lektura dla ludzi, którym w ich drodze życiowej przyświeca jedynie optymizm. Ta literatura to przejaw braku siły do życia. To przykład przemyśleń natury egzystencjalnej, które pokazują udrękę jako odmienną formę istnienia. "Zatracenie" jest czarną rozpaczą, ukazującą wykluczenie chorych z wrażliwości ludzi. I dlatego jest piękne. Wspaniałe swoją indywidualnością i obnażeniem tego co straszne w nas samych. Wszystkim tym, którzy nie boją zanurzenia się w dokonanych rozliczeniach, polecam ten skok w ostatni ukończony utwór Osamu Dazai.

Czy człowiek który przetwarza własne rozterki w spowiedź z utraty człowieczeństwa, może wywoływać sympatię czy politowanie? Czy to, że utracił prawo do nazywania się człowiekiem, eliminuje go całkowicie z naszego społeczeństwa? Jak będzie wyglądało jego miejsce w realnym świecie, gdy on sam pogrążony w bezdennej rozpaczy usilnie potrzebuje naszej pomocy? Stan umysłu takich...