A więc tak. Tematyka znana, bo przecież niejednokrotnie w swoich poszukiwaniach literackich bądź filmowych zabrnęliśmy w świat gdzie są tacy, którzy mają czegoś więcej. Pieniędzy, partnerów życiowych, powodzenia, szczęścia czy jeszcze czegoś innego. Tutaj tym innym są dodatkowe zdolności. Zmysły i umiejętności, które przewyższają zwykłych szarych zjadaczy chleba. Jak zawsze taka sytuacja prowadzi do konfliktu. I jak zwykle spowodowane jest to strachem. Tutaj, w bardzo obrazowy sposób zostało pokazane, że dopuszczenie do przejęcia większej roli przez populację uzdolnionych, doprowadziłoby do całkowitej zagłady tych zwykłych. Zagłady rozumianej nie tylko jako usunięcie, ale również podporządkowanie, wykorzystanie, stłamszenie. Zatem teoretycznie słabszy musi się bronić. I jak zwykle obroną jest atak. Powstają więc obozy dla młodych uzdolnionych w których dzieciaki wychowywane są w przekonaniu o podporządkowaniu jednemu zwykłemu, a inni jego rodzaju traktowani są jako niebezpieczni i zagrażający. Jedni ze świata to widzą i nic nie robią, inni dostrzegają i chcą wykorzystać dla własnych potrzeb. Do budowy swojego świata.
Główny bohater jest jednym z obdarzonych i choć nie był wychowany w obozie, walczy ze „złymi” (i już nie chodzi kim są i co reprezentują) w imię nie tylko dobra świata, ale i swojej własnej rodziny, w tym jednego z dzieci, które okazuje się dzieckiem z uzdolnieniami na bardzo wysokim poziomie.
I znowu można byłoby powiedzieć – znane. I tak sobie myślę, że nie raz można było to zrobić podczas lektury tej części. Ale wbrew tej „znajomości”, muszę przyznać, że Niebezpieczny dar czytało się bardzo dobrze. Płynnie. Z zainteresowaniem. I jakby ze środka tego przedstawionego świata. Mówiłam już wcześniej, że to długa lektura. I raczej nie chodzi o samą objętość książki, choć do najmniejszych nie należy, ale o ogólne narzucone tempo wchodzenia w świat i czerpania z niego przyjemności.
Świat jest interesujący, bohaterowie ciekawi, dobrze nakreślony konflikt, interesująca sytuacja emocjonalno-rodzinna bohaterów, a na dodatek (w sumie, jak zwykle można by powiedzieć) kiedy prawda wychodzi na jaw, dół jest górą, a biel czernią. I wcale bym się nie zdziwiła, gdyby w kolejnych częściach nastąpił powrót do pierwotnego układu sił i przekonań.
Zobaczymy.
Zobaczę, bo Lepszy świat czyli część drugą cyklu, mam już przed sobą. Mogę mieć trochę problemu, aby doczekać do części trzeciej, ale takie mam plany.
Oczywiście warto wspomnieć o romansie. Może raczej o „romansie”, zresztą jakby tego nie nazwać, to coś tam jest. Lekki galimatias, ponieważ bohater jest bardzo emocjonalnie związany ze swoją byłą żoną i dwójką dzieci. Są też wspomnienia o jego kontaktach fizycznych z innymi kobietami w ostatnim czasie. Na scenie pojawia się inna kobieta, która ze ściganej staje się wspólnikiem w wirze wydarzeń. Bardzo aktywnym uczestnikiem zdarzeń, który znika równie szybko jak potrafi się pojawić.
Z mojej strony para ma pełną akceptację. Życzę im bardzo dobrze i nie ukrywam, że również z ich powodu planuję doczytanie serii do końca.

A więc tak. Tematyka znana, bo przecież niejednokrotnie w swoich poszukiwaniach literackich bądź filmowych zabrnęliśmy w świat gdzie są tacy, którzy mają czegoś więcej. Pieniędzy, partnerów życiowych, powodzenia, szczęścia czy jeszcze czegoś innego. Tutaj tym innym są dodatkowe zdolności. Zmysły i umiejętności, które przewyższają zwykłych szarych zjadaczy chleba. Jak zawsze...