Na fali mojego aktualnego zainteresowania minimalizmem postanowiłam ostatnio zredukować liczbę rzeczy w naszym ogromnym (ironia) mieszkaniu. Rozstanie z prezentem od mamy, nomen omen, nie noszonym przez 3 lata lub zapasem lakierów do paznokci, dawno już niezdatnych do użytku, nie zawsze i nie dla każdego jest jednak proste. Dla mnie nie jest, przywiązuje się do przedmiotów i mam wielki problem, żeby cokolwiek wyrzucić.
Zakup książki o sprzątaniu, aby zmniejszyć liczbę rzeczy w domu wydaje się być rozwiązaniem co najmniej dziwnym. Ponieważ jednak książka droga nie była, a w razie czego mam ją komu podarować postanowiłam kupić, przeczytać i może wdrożyć do domowego zastosowania.
Po przeczytaniu pierwszych kilku stron w mojej głowie zaświtała myśl, że autorka prawdopodobnie ma nierówno pod sufitem (bo jak inaczej nazwać manię sprzątania towarzyszącą jej od piątego roku życia). Ale zaraz potem, a dokładnie gdy przeczytałam słowa „kurs” i „klienci” została ona przytłumiona przez myśl zupełnie innej kategorii, a mianowicie, że autorka to ma łeb do interesów, bo on na tej swojej mani robi kasę i to prawdopodobnie całkiem niezłą (czego dowodem jest zresztą książka o której tutaj opowiadam).
Schemat działania autorki prowadzący do uporządkowania domu jest prosty. Podziel rzeczy na kategorie (wstępnie ubrania, książki, papiery, różności, pamiątki). Zgromadź wszystkie rzeczy z danej (pod)kategorii w jednym miejscu (warunek konieczny). Dotknij każdej rzeczy i pozbądź się wszystkiego co w nie zbudza twojej radości (rzecz kluczowa w całym procesie). Dla reszty rzeczy znajdź miejsce i tam je uporządkuj. Koniecznie w obszarze jednej (pod)kategorii zrób to na raz, czyli żadnego wyrzucania jednej rzeczy dziennie lub dwóch starych za jedną nową.
Wyrzucanie rzeczy na podstawie kryterium wywoływanej radości w pierwszym momencie wydawało mi się absurdalne, no bo jaką radość może wywoływać śrubokręt czy majtki. Postanowiłam jednak spróbować (cel: szafka z bielizną). Nie wiem czy o to chodził autorce, ale faktycznie przekładając każdą rzecz po kolei myślałam sobie: „Tych skarpetek nie lubię bo mają za ciasny ściągacz i puchną mi w nich nogi”, „te rajstopy mają obrzydliwy kolor”, „w tym lubię chodzić”. Przeglądnęłam wszystko i okazało się, że spokojnie mogę wyrzucić 1/3 rzeczy. Czyli jednak to działa (z innymi rzeczami było trudniej, ale też mniej więcej się sprawdziło).
Czego absolutnie nie potrafię zrozumieć w tej książce to nadawania rzeczom zdolności do przezywania emocji i reagowania na nasze uczucia. Cała ta pseudofilozoficzna otoczka nie przemawia do mojego technicznego umysłu.
Czy wierzę, że „Magia sprzątania” cudownie odmieni czyjekolwiek życie? Niekoniecznie. Czy wierzę, że może być wstępem do zmian? Tak, wierzę. Pod warunkiem, że się do tych zmian dojrzało oraz, że zastosuje się i już na zawsze pozostanie wiernym jednej, prostej zasadzie: „Znajdź dla każdej rzeczy jej miejsce i ją tam odkładaj… zawsze.”.
Podsumowując, napiszę krótko – przeczytajcie tą książkę, może się zaśmiejecie, a może się wam akurat spodoba. Ja polecam!

Na fali mojego aktualnego zainteresowania minimalizmem postanowiłam ostatnio zredukować liczbę rzeczy w naszym ogromnym (ironia) mieszkaniu. Rozstanie z prezentem od mamy, nomen omen, nie noszonym przez 3 lata lub zapasem lakierów do paznokci, dawno już niezdatnych do użytku, nie zawsze i nie dla każdego jest jednak proste. Dla mnie nie jest, przywiązuje się do przedmiotów...