Przeczytawszy w ciągu paru tygodni całą serię o Fjallbace składającą się z 9 tomów, mam chyba dość, i to przełożyło się chyba na mój odbiór Pogromcy lwów - po prostu byłam już znużona. Fajni bohaterowie, zdążyłam polubić Erikę i Patrika, a także inne postacie drugoplanowe z komisariatu, choć bynajmniej nie nieistotne - wręcz przeciwnie! barwne, choćby nawet w negatywny sposób, jak Bertil. Nawet styl Camilli przestał mnie irytować - po prostu on taki jest :).
Niestety, motyw oziębłej matki, która woli swojego partnera od własnego dziecka, jest dla mnie nieautentyczny. Tak samo motyw ofiara-kat/sprawca, gdzie ta pierwsza bezwolnie jak ameba godzi się na swój los i poddaje przemocy, budzi mój ogromny wewnętrzny sprzeciw - patrz żona godząca się na poniżanie przez wrednego męża, który rozrywa worki stomijne, by ją upokorzyć sprzątaniem i usługiwaniem. Jak można być tak.... biernym? Wkurza mnie to nie do opisania.
Jakoś tak mnie nie przekonało to wszystko. No i to niezakończone zakończenie sugerujące ciąg dalszy - to wprost złamanie konwencji całego cyklu - dotychczas zło zawsze zostało zakończone, by dobro mogło triumfować.

Przeczytawszy w ciągu paru tygodni całą serię o Fjallbace składającą się z 9 tomów, mam chyba dość, i to przełożyło się chyba na mój odbiór Pogromcy lwów - po prostu byłam już znużona. Fajni bohaterowie, zdążyłam polubić Erikę i Patrika, a także inne postacie drugoplanowe z komisariatu, choć bynajmniej nie nieistotne - wręcz przeciwnie! barwne, choćby nawet w negatywny...