W przypadku tej autorki nie wymagajcie ode mnie jakiegokolwiek obiektywizmu. A już zwłaszcza w przypadku tej konkretnej książki. To moja ulubiona, ukochana wręcz powieść Chmielewskiej, czytana już tak wiele razy, że jest mi wręcz znana na pamięć a i tak za każdym razem bawi mnie tak, jak gdybym ją czytał po raz pierwszy.

To moja pierwsza „dorosła” powieść Chmielewskiej po seriach o Teresce i Okrętce a wcześniej o rodzeństwie Chabrowiczów. I chyba pierwsza, która sprawiła, że szczerze i niezmiennie zacząłem tę autorkę uwielbiać.

Pełen kalejdoskop barwnych postaci z czego jedna zostaje zamordowana. Pociąga to za sobą bardzo brzemienne w skutkach wydarzenia a wszystko to rozgrywa się w domu Alicji, tej konkretnej Alicji, tak dobrze już znanej chociażby z „Krokodyla z kraju Karoliny”. Sama Chmielewska określiła kiedyś jako chodzący żywioł. A jeśli dorzucimy tego jeszcze nieustające próby zamordowania tejże Alicji oraz co raz to nowych jej gości, z czego każdy następny jest jeszcze bardziej intrygującą postacią, to otrzymujemy zaskakującą i zupełnie nieobliczalną akcję z ciekawą aferą w tle.

Powieść ta jest moim zdaniem genialna i uwielbiam ją za całokształt ale najbardziej za dwie rzeczy. Pierwszą są dialogi. Do nich autorka zawsze miała talent, ale tym razem przeszła samą siebie. Bystre, celne, inteligentnie złośliwe, pełne zaskakującego humoru, chwilami nad wyraz czarnego, w dodatku cięta riposta drugą ciętą ripostę goni. Druga rzecz, która mnie tak ujmuje to postać fenomenalnego inspektora Muldgaarda, Duńczyka, który porozumiewa się z bohaterami po polsku aczkolwiek jego polszczyzna jest dość zaskakująca. Cytując autorkę – „opanowany przezeń język wydawał się dość oryginalny, zdradzał niekiedy naleciałości biblijne i stał w niejakiej sprzeczności z przyjętą powszechnie w Polsce gramatyką”. Na jego pojawienie i słowa, które wypowiadał czekało się przez całą książkę. Wisienka na torcie całej powieści.

To chyba jasne, że nie muszę polecać? Dla mnie to już na zawsze będzie najjaśniejszy punkt literackiej kariery Joanny Chmielewskiej.

W przypadku tej autorki nie wymagajcie ode mnie jakiegokolwiek obiektywizmu. A już zwłaszcza w przypadku tej konkretnej książki. To moja ulubiona, ukochana wręcz powieść Chmielewskiej, czytana już tak wiele razy, że jest mi wręcz znana na pamięć a i tak za każdym razem bawi mnie tak, jak gdybym ją czytał po raz pierwszy.

To moja pierwsza „dorosła” powieść Chmielewskiej po...