"Krocz ścieżkami logiki. Każdy skutek ma przyczynę, istnieje wyjście z każdej sytuacji. Do każdego zamka można dopasować klucz."

Będę pewnie zrugana przez cała rzeszę ludzi, którzy pokochali tę książkę, no ale każdy ma prawo do własnej opinii a o gustach się nie dyskutuje.

Książka ta wywołała we mnie sprzeczne emocje. Z jednej strony nie mogłam jej odłożyć i przejść do innej a z drugiej częściowo się z nią męczyłam. Podczas czytania nie poczułam więzi z bohaterami, ale kiedy przeczytałam ostatnią stronę i historia dobiegła końca poczułam jakby część mnie odeszła razem z nimi.

Nie chcę się tutaj rozwodzić nad samą fabułą, która jest bardzo dobrze przedstawiona w opisie książki i jest naprawdę fantastyczna. Nie jestem typem, który interesuje się historią - nie umiem powiedzieć dlaczego, po prostu nie jestem w stanie zapamiętać istotnych rzeczy, dat, nazwisk, co powoduje, że histroia jest dla mnie równoznaczna z udręką, dlatego, kiedy sięgam po książki z tego typu, to tylko ujmująca historia jest mnie w stanie do niej przekonać. Takie nadzieje wiązałam z własnie tą powieścią, lecz nadal mam wrażenie, że moja antypatia do przedmiotu dodatkowo zmniejszyła moją przyjemność z czytania.

Jak już wspomnialam wcześniej - fabuła przepiekna, jednak styl autora nie za bardzo mi się spodobał. A dokładnie podział na tak wiele krótkich rozdziałów w których przeplatane sa losy różnych bohaterów. Nie miałam możliwości przyswoić jednej scenerii, bo zaraz przeskakiwało się do następnej, by po chwili przenieść się w czasie i tak w kółko z tego powodu początek bardzo mnie frustrował. Brakowało mi tutaj opisu emocji bohaterów, co w moim odczuciu było bardzo dużym mankamentem. Co prawda narracja trzeciosobowa sprawia, że całość wygląda jak opowiadanie, więc w zasadzie można stwierdzić, że skąd narrator ma wiedzieć, co dokładnie dany bohater czuł, skoro to nie on jest bohaterem, ale jeśli tak, to skąd ten narratow wie w jaki sposób Marie-Laure postrzegała świat juz jako niewidoma? Skąd wiedział jak odbiera nastroje ojca, którym przypisywała barwy? To tak jakby pozwolił czytelnikowi tylko troszeczkę wejść w umysł bohatera, a reszty to się sam domyślaj. Dla mnie jest to przejaw niekonsekwencji, bo mógł oszczędzić sobie pustych nic niewnoszących opisów otoczenia, zdarzeń a zamiast tego poświęcić więcej uwagi osobowości bohaterów. Rozumiem, że te wszystkie małoistotne opisy miały za zadanie wprowadzić w tamten świat, jego prostotę, surowość, ale było tego troszkę za dużo. Miałam tez problem z Wernerem, który stał się żołnierzem jako jeszcze dziecko. Widać było, ze mimo iż nauczony został wykonywać rozkazy, nie sprzeciwiać się, to jednak zachował wrażliwość, wciąż zadawał sobie pytania, czy to co się dzieje jest słuszne i czy stoi po własciwej stronie, a jednak śmierć ludzi nie miała na niego wpływu (nie licząc małej dziewczynki, za której śmierć był odpowiedzialny). Jak to możliwe, że wrażliwy chłopak krocząc pośród zwłok nie odczuwa nic? Strachu? Przerażenia? To nie była maszyna, to był tylko chłopak, który chciał coś osiągnąć. Tak jak wspomniałam - brakowało emocji.

Zakończenie mimo, że słodko-gorzkie to jakże prawdziwe, przepiękne... tak własnie wygląda rzeczywistość... chociaż wciąż do końca życzyłam sobie, że to jakas pomyłka. Warta przeczytania.

"Krocz ścieżkami logiki. Każdy skutek ma przyczynę, istnieje wyjście z każdej sytuacji. Do każdego zamka można dopasować klucz."

Będę pewnie zrugana przez cała rzeszę ludzi, którzy pokochali tę książkę, no ale każdy ma prawo do własnej opinii a o gustach się nie dyskutuje.

Książka ta wywołała we mnie sprzeczne emocje. Z jednej strony nie mogłam jej odłożyć i przejść do...