Zamierzałam porcjować sobie lekturę tej powieści, by delektować się jej pięknym językiem i ujmującą treścią, jednak nie udało się - pochłonęłam całość w jeden dzień. Najpierw niecierpliwie czekałam na zakończenie, potem żałowałam, że to już koniec... - jak w przypadku innych powieści sióstr Bronte.

"Lokatorka..." ujęła mnie szczegółowością i wiarygodnością w przedstawieniu wiktoriańskiego świata, opartego na konwenansach, które dzisiejszego czytelnika mogą dziwić i irytować, ale w czasach współczesnych autorce rządziły życiem angielskiej społeczności.
Liczne uprzedzenia, schematy i nakazy postępowania ograniczały przede wszystkim życie kobiet, które traktowane były najpierw jak rzeczy na sprzedaż, potem - po małżeńskich transakcjach - stawały się własnością męża.

Przeciw tym zasadom buntuje się tytułowa bohaterka, która wzbudza w czytelniku sympatię i podziw, mimo iż nie można odmówić jej również młodzieńczej naiwności. Zanim kobieta zrozumie, jak wielki błąd popełniła, musi minąć sporo czasu potrzebnego na dojrzenie do niełatwej decyzji.

Perypetie bohaterów poznajemy dzięki urozmaiconej narracji, która także zasługuje na uznanie. Powieść ubrana jest w formę listów do przyjaciela, w których zawarte są również fragmenty pamiętnika i innej korespondencji. Wewnątrz tych form są jeszcze przytoczone relacje, co przypomina złożoną szkatułkową budowę.

Przepiękny jest język! Niezwykle kunsztowny, pełen wielokrotnie złożonych zdań, które często w kilku linijkach charakteryzują daną postać czy sytuację.
Przyznam, że jestem zachwycona tym stylem i z niecierpliwością czekam na nowe tłumaczenia powieści sióstr Bronte.

Zamierzałam porcjować sobie lekturę tej powieści, by delektować się jej pięknym językiem i ujmującą treścią, jednak nie udało się - pochłonęłam całość w jeden dzień. Najpierw niecierpliwie czekałam na zakończenie, potem żałowałam, że to już koniec... - jak w przypadku innych powieści sióstr Bronte.

"Lokatorka..." ujęła mnie szczegółowością i wiarygodnością w...