Lokatorka Wildfell Hall

Brak pomysłu na fabułę, przewidywalność i nuda.

Brak pomysłu na fabułę, przewidywalność i nuda.

Pokaż mimo to

Swoją przygodę z powieścią klasyczną rozpoczęłam "Dziwnymi losami Jane Eyre". Urzekła mnie. Teraz "Lokatorka .." uświadomiła, że reszta książek w tym klimacie to kwestia czasu :)

Swoją przygodę z powieścią klasyczną rozpoczęłam "Dziwnymi losami Jane Eyre". Urzekła mnie. Teraz "Lokatorka .." uświadomiła, że reszta książek w tym klimacie to kwestia czasu :)

Pokaż mimo to

Bardzo nijaka książka. W porównaniu z genialnymi „Wichrowymi wzgórzami” wypada tragicznie. Szkoda czasu.

Bardzo nijaka książka. W porównaniu z genialnymi „Wichrowymi wzgórzami” wypada tragicznie. Szkoda czasu.

Pokaż mimo to

Właśnie na coś takiego czekałam!

"Dziwne losy Jane Eyre" napisane przez Charlotte Brontë nadal zostaną numerem jeden na mojej prywatnej liście książek sióstr, ale "Lokatorka Wildfell Hall" tylko niewiele im ustępuje.

Wildfell Hall zyskuje nowego lokatora - piękną i bardzo skrytą kobietę, która wzbudza wielkie zainteresowanie wśród okolicznych mieszkańców. Helen Graham, bo takim nazwiskiem przedstawia się nasza główna bohaterka, bardzo chciałaby ukryć swoją przeszłość, ale czy to jest możliwe? Czy echa jej dawnych decyzji wpłyną na jej dalsze losy? Chcielibyście się dowiedzieć jaka to tajemnica ciąży nad panią Graham - zapraszam do lektury.

Historia może i jest bardzo prosta, ale ani na chwilę mnie nie znudziła. Mimo iż główna bohaterka sama podjęła pewne decyzje, które zaważyły na jej życiu, współczułam jej. W tamtych czasach wybór przyszłego męża musiał być koszmarny. Rodzina traktowała pannę na wydaniu jak towar, który należy jak najlepiej sprzedać. Społeczne konwenanse wręcz zabraniały bliższego poznania przyszłego partnera przed ślubem, a wychowywanie młodych panien pod kloszem, czyniło je bezbronnymi wobec zagrywek mężczyzn. Trafienie przyzwoitego kandydata na męża było więc jak gra w rosyjską ruletkę. O jakimś uczuciu to nawet nie ma co wspominać, bo pierwsze zauroczenia bywają złudne, tylko nie było szansy ich sprawdzić, bo ślub odbywał się zazwyczaj w dość szybkim terminie.

Bardzo mi się podobało i polecam wszystkim wielbicielom staroci, tych romantycznych w szczególności.

Właśnie na coś takiego czekałam!

"Dziwne losy Jane Eyre" napisane przez Charlotte Brontë nadal zostaną numerem jeden na mojej prywatnej liście książek sióstr, ale "Lokatorka Wildfell Hall" tylko niewiele im ustępuje.

Wildfell Hall zyskuje nowego lokatora - piękną i bardzo skrytą kobietę, która wzbudza wielkie zainteresowanie wśród okolicznych mieszkańców. Helen Graham,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Imponująca powieść o alkoholizmie, stuprocentowo przekonująca psychologicznie i nie przerysowana ani wulgarna. Młoda pisarka Anna Bronte miała jako model do studium upadku tylko swojego brata Branwella, więc zdumiewa mnie, że osoba tak niedoświadczona jak ona mogła stworzyć tak barwne i różnorodne postacie pijaków i rozpustników. Ujmujące w tej powieści jest to, że główna bohaterka dzięki swojej zdrowej religijności nie traci orientacji i zawsze potrafi rozróżnić między dobrem a złem i wybrać dobro. Dużą satysfakcję czytelniczą dawały mi długie dialogi, powiedzmy: ideologiczne, między bohaterami, ich ciekawe argumenty, ukazujące albo walkę o prawdę, albo skłonność do manipulacji i usprawiedliwianie własnego upadku.
Nie jestem fanką powieści psychologicznej ani obyczajowej - ale ta powieść jest wyjątkowa. Prawość i rozum autorki bije z każdej strony. Oczywiście wiem, że to nie Anna Bronte, ale jej siostra Emilia uchodzi za pisarkę genialną dzięki swoim "Wichrowym Wzgórzom" - jednak dla mnie "Wichrowe Wzgórza" są owszem, kunsztowne, dzikie i niepowtarzalne, ale odrażające, bo ten powieściowy świat to świat wyłącznie namiętności, poza dobrem i złem; wszyscy bohaterowie są naprawdę okropni. Poza dwójką narratorów, których znawcy literatury wyśmiewają jako osoby nudne i stereotypowe, przedstawione w ten sposób przez autorkę dla podkreślenia wyjątkowości tych dzikusów, których zrobiła głównymi bohaterami.
Nie czytałam polskiego tłumaczenia "Lokatorki...", mam nadzieję, że oddaje subtelność oryginału. W każdym razie polecam.

Imponująca powieść o alkoholizmie, stuprocentowo przekonująca psychologicznie i nie przerysowana ani wulgarna. Młoda pisarka Anna Bronte miała jako model do studium upadku tylko swojego brata Branwella, więc zdumiewa mnie, że osoba tak niedoświadczona jak ona mogła stworzyć tak barwne i różnorodne postacie pijaków i rozpustników. Ujmujące w tej powieści jest to, że główna...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Losy kobiety, która próbuje żyć w świecie mężczyzn. Książkę czytałam dawno temu, ale pamiętam,że zrobiła na mnie wrażenie.

Losy kobiety, która próbuje żyć w świecie mężczyzn. Książkę czytałam dawno temu, ale pamiętam,że zrobiła na mnie wrażenie.

Pokaż mimo to

Trzecia z powieści sióstr Bonte, którą miałam przyjemność przeczytać w której autorka przenosi czytelnika do XIX-wiecznej Anglii. Niezwykle piękny, barwny i poetycki język pełen rozbudowanych zdań, metafor i opisów sprawiają, że tamtejszy klimat wprost przepływa przez karty książki.
Bonte opisuje przyrodę, przedmioty użytku codziennego a także życie mieszkańców wiktoriańskiej Anglii. Z dokładnością i naturalnością kreuje swoich bohaterów, którzy nie sprawiają wrażenie naturalnych i żywych. Widzimy to jak postępują, jakimi kierują się zasadami a także jakie przekonania uważane są za słuszne. Z każdą przeczytaną stroną czytelnik coraz bardziej wsiąka w opowiedzianą historię a nawet staje się częścią niej - tak pięknie została opowiedziana.

Autorka nie tylko opisuje obraz ówczesnego społeczeństwa. Porusza również takie tematy jak alkoholizm, romanse, małżeństwo, czy też rola kobiety w rodzinie. Nie są to łatwe tematy ale ważne. Takie o których powinno się mówić, chociaż bardzo często jest trudno.

To wszystko tworzy wyjątkową powieść... dojrzałą, poważną i ciężką. Nie przeczytacie jej w kilka godzin z uśmiechem na twarzy. Nie będziecie się śmiać do łez. Jej treść wielokrotnie może wzburzyć, zaskoczyć ale również wzruszyć. Skłonić do refleksji na temat życia, podejmowanych decyzji, wyborów a także uznawanych wartości i priorytetów.

Trzecia z powieści sióstr Bonte, którą miałam przyjemność przeczytać w której autorka przenosi czytelnika do XIX-wiecznej Anglii. Niezwykle piękny, barwny i poetycki język pełen rozbudowanych zdań, metafor i opisów sprawiają, że tamtejszy klimat wprost przepływa przez karty książki.
Bonte opisuje przyrodę, przedmioty użytku codziennego a także życie mieszkańców...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Czytana po raz pierwszy.
Jeśli rzeczywiście Charlotte obdzieliła przewidująco swoje siostry własnymi dziełami, to Annie dostały się ten najbardziej słodko sentymentalne. "Lokatorka..." niedaleko pada tak naprawdę od dzisiejszych romansideł. Bardzo łatwo się to czyta, zakończenie jest przewidywalne, i nawet skandaliczna mroczność małżonka głównej bohaterki nie jest przesadnie skandaliczna - współcześnie.
Była to miła, spokojna lektura, nie nacechowana ewidentnym szaleństwem "Wichrowych wzgórz" ani rozważaniami o charakterze społecznym, tak silnie obecnymi w "Shirley".
Polecam na luźny wieczór z książką.

Czytana po raz pierwszy.
Jeśli rzeczywiście Charlotte obdzieliła przewidująco swoje siostry własnymi dziełami, to Annie dostały się ten najbardziej słodko sentymentalne. "Lokatorka..." niedaleko pada tak naprawdę od dzisiejszych romansideł. Bardzo łatwo się to czyta, zakończenie jest przewidywalne, i nawet skandaliczna mroczność małżonka głównej bohaterki nie jest...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Druga z kolei ( po „Agnes Grey”) powieść Anne po którą sięgam.

„Lokatorka Wildfell Hall” to powieść nieco bardziej rozbudowana i skomplikowana , poruszająca trudniejsze tematy niż „Agnes Grey”, jednak czytając, płynie się przez nie podobnie szybko i gładko.
Książka napisana jest częściowo w formie wspomnień Gilberta Markhama o rozwijaniu się znajomości z tajemniczą Helen Graham, częściowo zaś poznajemy historię z jej perspektywy, pisaną w formie pamiętnika. Daje to większy wgląd w myśli bohaterów.

Historia rozpoczynamy od momentu, kiedy do okolic zamieszkałych przez Gilberta Markhama przybywa tajemnicza młoda dama z kilkuletnim chłopcem. Stroni od ludzi i wykazuje pewne dziwactwa, co sąsiedztwo przyjmuje z pewną niechęcią i podejrzliwością. Po czasie o pani Graham zaczynają krążyć bardzo niepochlebne opinie, wywołane przez gorszącą plotkę. Gilbert Markham jednak, spędziwszy wcześniej ze swoją nową sąsiadką trochę czasu, urzeczony jej urodą i intelektem, nie dowierza krążącym po wsi pogłoskom. Jednakże wydarza się coś, co każe mu zmienić zdanie o swojej przyjaciółce i łamie mu serce. Wkrótce potem w jego ręce wpada jej pamiętnik, dzięki któremu poznajemy przeszłość kobiety i powoli wszystko staje się jasne…

Jeden wniosek : nie dawajmy się tak łatwo zwieść plotkom i osądzać ludzi na podstawie ich dziwactw i przekonań. Nigdy nie wiadomo co kryje się za ich postępowaniem i jaką drogę musieli przejść w życiu aby być tu, gdzie teraz są.

Książka napisana bardzo przyjemnym stylem, płynie się przez nią jak przez masełko i choć nie jest to Charlotte Brontë, gdzie portret bohaterów jest bardzo wyrazisty i głęboki, bohaterowie Anne też dają się lubić i zostawiają ślad w sercu.

Anne Brontë nie boi się poruszać kontrowersyjnych kwestii jak na ówczesne czasy – postać Helen to postać kobiety odważnej, która nie waha się podjąć wszelkich starań żeby zapewnić swojemu dziecku dobre warunki do dorastania, nawet kosztem sprzeciwienia się własnemu mężowi, kobiety która nie daje się zwieść niemoralnym propozycjom, cały czas pozostając wierna swojemu sumieniu.

Jeżeli ktoś lubi przenieść się w czasie do XIX wiecznej Anglii i poznawać problemy ówczesnych kobiet (które tak właściwie wcale nie tracą na aktualności) to gorąco polecam!

Druga z kolei ( po „Agnes Grey”) powieść Anne po którą sięgam.

„Lokatorka Wildfell Hall” to powieść nieco bardziej rozbudowana i skomplikowana , poruszająca trudniejsze tematy niż „Agnes Grey”, jednak czytając, płynie się przez nie podobnie szybko i gładko.
Książka napisana jest częściowo w formie wspomnień Gilberta Markhama o rozwijaniu się znajomości z tajemniczą...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Czytając „Lokatorkę Wildfell Hall" nie mogłam się oprzeć wrażeniu, że patrzę na tę historię przez pryzmat innej, przeczytanej dość dawno książki. Była to publikacja „Charlotte Brontë i jej siostry śpiące", w której autor wysnuł ciekawą hipotezę, jakoby tylko jedna z wybitnych sióstr potrafiła pisać na tak wysokim poziomie. Zdaniem Eryka Ostrowskiego to właśnie spod pióra Charlotty i jej brata Branwella miały wyjść wszystkie dzieła, rozdzielone następnie na całe rodzeństwo. O ile w przypadku ubóstwianych przeze mnie „Wichrowych wzgórz" i niezdrowej wręcz fascynacji postacią Heathcliffa trudno mi było uwierzyć, że to nie Emily była autorką jednej z najważniejszych książek w moim życiu, o tyle w przypadku „Lokatorki Wildfell Hall" moje przekonanie nie jest już tak silne.
Dlaczego bowiem to właśnie cicha, łagodna, skłonna do refleksji i melancholii Anna stworzyła postać kobiecą, która na tle ówczesnego społeczeństwa musiała się wyróżniać w sposób niegodny kobiety? Do takiego sposobu myślenia było przecież zdecydowanie bliżej właśnie jej starszej siostrze. Helen Graham, główna bohaterka tej intrygującej powieści, pojawia się nagle w opuszczonej rezydencji, gdzie zamieszkuje wraz z synem. Słowa, jakimi raczy swoich sąsiadów w trakcie nielicznych spotkań, w których uczestniczy, są gorszące dla tamtejszego społeczeństwa i niegodne dobrze prowadzącej się kobiety. Pani Graham, uważana za wdowę, wyłamuje się bowiem z kanonu bałwochwalczych żon i matek, dla których jedynym celem w życiu jest dogadzanie mężowi i poczucie spełnienia w roli własności swojego małżonka. Pod wpływem uczucia, jakie rodzi się na kartach powieści, przekazuje ona swój dziennik do przeczytania jednemu z tutejszych mężczyzn. Czy to, czego dowie się on o przeszłości kobiety, będzie silniejsze od miłości, jaką ją darzy?
Książka ma postać listów Gilberta Markhama, czyli owego mężczyzny zauroczonego główną bohaterką, do swojego przyjaciela. Wpływa to moim zdaniem na utrzymanie Czytelnika w permanentnym stanie napięcia i gotowości na nowe wątki. Za każdym razem, gdy zbliżałam się do końca rozdziału, myślałam - nie, nie teraz, nie przerywaj w takim momencie! Co prawda jestem przypadkiem uzależnienia od twórczości sióstr Brontë, niemniej uważam, że wielu z Was znajdzie upodobanie w takiej formie przekazania treści.
Polecam, gorąco polecam Wam tę książkę. Powiem więcej - całą serię wydaną przez Wydawnictwo MG, bo jest ona wspaniała pod każdym względem - umysł zadowoli się treścią, oko nacieszy intensywnymi barwami okładek, pięknie wyglądających obok siebie na półce!

zaczytana.com.pl

Czytając „Lokatorkę Wildfell Hall" nie mogłam się oprzeć wrażeniu, że patrzę na tę historię przez pryzmat innej, przeczytanej dość dawno książki. Była to publikacja „Charlotte Brontë i jej siostry śpiące", w której autor wysnuł ciekawą hipotezę, jakoby tylko jedna z wybitnych sióstr potrafiła pisać na tak wysokim poziomie. Zdaniem Eryka Ostrowskiego to właśnie spod pióra...

więcej

mniej

Pokaż mimo to