Lokatorka Wildfell Hall

Książką bardzo ciekawa, przyjemnie się czyta, a historia głównych bohaterów wciąga. Jak u wszystkich sióstr Bronte pojawiły się wstawki feministyczne, które czynią ich powieści jeszcze lepszymi. Wspaniały obraz pozycji społecznej kobiety, który pokazuje jak wyglądało życie ówczesnych ludzi "na poziomie". Muszę przyznać, że "Lokatorka..." uplasowała się u mnie na drugim miejscu wśród książek sióstr Bronte. Na pierwszym miejscu wciąż pozostają "Dziwne losy Jane Eyre".

Książką bardzo ciekawa, przyjemnie się czyta, a historia głównych bohaterów wciąga. Jak u wszystkich sióstr Bronte pojawiły się wstawki feministyczne, które czynią ich powieści jeszcze lepszymi. Wspaniały obraz pozycji społecznej kobiety, który pokazuje jak wyglądało życie ówczesnych ludzi "na poziomie". Muszę przyznać, że "Lokatorka..." uplasowała się u mnie na drugim...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Bardzo dobrze mi się ją czytało. Historia ciekawa. Dała mi dużo do myślenia na temat tego co kobiety te 100, 200 lat temu musiały przechodzić w swoim życiu.

Bardzo dobrze mi się ją czytało. Historia ciekawa. Dała mi dużo do myślenia na temat tego co kobiety te 100, 200 lat temu musiały przechodzić w swoim życiu.

Pokaż mimo to

Znakomita powieść kobiety wyprzedzającą swoją epokę - 9/10.
Wciąż do końca nie wiem, czy słynne powieści sióstr Bronte nie napisała jedna siostra - Charlotte. Z jednej z biografii sióstr tak wynika, ale nigdy nie możemy mieć pewności. Przyjmę więc, że "Lokatorkę..." napisała Anna.
Ponownie mamy tutaj piękny język (prawie identyczny, jak w "Dziwnych losach Jane..." Charlotte. Ponownie mamy bardzo przekonujaco opisane uczucia głównych bohaterów.
Największym plusem "Lokatorki..." jest jednak to, że podejmuje tematy, których wówczas nie podejmowano w literaturze ( a tym bardziej przez kobiety pisarki!) - przemoc w małżeństwie, uzależnienie od używek, patriarchalny świat, w którym żona jest własnością męża. Jakże ta powieść różni się od "słodkich" dzieł Jane Austen!

Znakomita powieść kobiety wyprzedzającą swoją epokę - 9/10.
Wciąż do końca nie wiem, czy słynne powieści sióstr Bronte nie napisała jedna siostra - Charlotte. Z jednej z biografii sióstr tak wynika, ale nigdy nie możemy mieć pewności. Przyjmę więc, że "Lokatorkę..." napisała Anna.
Ponownie mamy tutaj piękny język (prawie identyczny, jak w "Dziwnych losach Jane..."...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Po "Lokatorkę Wildfell Hall" sięgałam trochę ze strachem. Przez Jane Austen zniechęciłam się do klasyki angielskiej. Jednak tutaj zachwyciłam się fabułą jak i stylem autorki. Jest to historia kobiety, która walczy o swoją niezależność i szczęście w świecie, w którym według społeczeństwa żona jest własnością mężczyzny. Przeczytałam gdzieś opinie, że "Lokatorka Wildfell Hall" ukazuje szkodliwe wzorce. I faktycznie podczas czytania niejednokrotnie denerwowałam się na zachowanie mężczyzn czy dam, ale jestem w stanie to zrozumieć, bo Anne Bronte w tej powieści pokazuje nam normy w XIX-wiecznej Anglii. To tak jakby powiedzieć, że kryminały są szkodliwe, bo ukazują morderstwa.
Nie spodziewałam się, że spędzę z tą książką tak przyjemnie czas. Uważam, że na spokojnie można ją czytać jako pierwszy klasyk oraz jako pierwszą książkę sióstr Bronte (zresztą mi samej ją polecono na początek). Oczywiście cała książka nie opiera się tylko i wyłącznie na niezależności głównej bohaterki. Możemy znaleźć też temat alkoholizmu, małżeństw nie koniecznie z miłości, rodzicielstwa, przemocy domowej. Cóż wam mogę więcej powiedzieć? Kupujcie/wypożyczajcie i czytajcie, bo warto poznać tę historię.

Po "Lokatorkę Wildfell Hall" sięgałam trochę ze strachem. Przez Jane Austen zniechęciłam się do klasyki angielskiej. Jednak tutaj zachwyciłam się fabułą jak i stylem autorki. Jest to historia kobiety, która walczy o swoją niezależność i szczęście w świecie, w którym według społeczeństwa żona jest własnością mężczyzny. Przeczytałam gdzieś opinie, że "Lokatorka Wildfell...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Lata dwudzieste XIX wieku, Anglia. Do opuszczonego dworu Wildfell Hall wprowadza się młoda wdowa Helen Graham wraz z synkiem i służącą. Jej pojawienie się wywołuje poruszenie i plotki wśród okolicznej szlachty. W Helen podkochuje się młody szlachcic Gilbert. Kobieta daje mu do przeczytania swój pamiętnik. Z niego poznajemy tragiczną historię małżeństwa Helen. Jej mąż był alkoholikiem, notorycznie ją zdradzał i znęcał się nad nią. Helen postanawia od niego uciec. Powieść wywołała oburzenie wśród opini publicznej. W pierwszej połowie XIX wieku żona była własnością męża. Małżeństwo było nierozerwalne bez względu na okoliczności. Helen była odważną kobietą. Jednak drażniła mnie. Przede wszystkim mogła wcześniej odejść od męża. Jest naiwna i egzaltowana. Ma silny syndrom sztokholmski. Gdy dowiaduje się, że mąż spadł z konia i połamał się, ona opuszcza Wildfell Hall i wraca do niego by go pielęgnować, pomimo tego jak wcześniej ją traktował! Typowa ofiara i cierpietnica! Powieść ta jest uważana za pierwszą feministyczną książkę. Mimo, że w pierwszej połowie XIX wieku ruch ten nie był tak silny. Powieść ukazuje zakłamanie i hipokryzję wiktoriańskiej moralności. Chociaż dzisiaj nieco trąci myszką i może się wydać niezrozumiała.

Lata dwudzieste XIX wieku, Anglia. Do opuszczonego dworu Wildfell Hall wprowadza się młoda wdowa Helen Graham wraz z synkiem i służącą. Jej pojawienie się wywołuje poruszenie i plotki wśród okolicznej szlachty. W Helen podkochuje się młody szlachcic Gilbert. Kobieta daje mu do przeczytania swój pamiętnik. Z niego poznajemy tragiczną historię małżeństwa Helen. Jej mąż był...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

O ile w "Wichrowym wzgórzach" jestem zakochana, o tyle "Lokatorkę Wildfell Hall" darzę uczuciem spokojniejszym, choć wcale nie mniej głębokim. To wspaniały, przekonujący portret kobiety, która z godną podziwu siłą stara się wytrwać w świecie rządzonym przez mężczyzn i nie zatracić przy tym zasad moralnych*. To również oskarżenie rzucone przez Anne Bronte przeciwko społeczeństwu, które sankcjonuje próżniactwo i pijaństwo jako akceptowalne męskie rozrywki, bo "chłopcy się muszą wyszumieć". Jednym słowem - arcydzieło realizmu, może bez romantycznych porywów, jakich byśmy się spodziewali po kimś z nazwiskiem Bronte, ale z bezlitosną konsekwencją i zdolnością do przenikliwych obserwacji.

(Dodatkowo jeszcze wielki plus za wiarygodną narrację z perspektywy dwóch postaci, w tym jednego mężczyzny. Z męskim punktem widzenia Anne poradziła sobie znacznie lepiej niż Charlotte w "Profesorze".)

*Spotkałam się z opiniami, że Helen powinna zacząć wcześniej działać, nie być bierna, nie przejmować się konwenansami, itp. itd. Cóż. To jest Anglia pierwszej połowy XIX wieku. Przekonanie o nierozerwalności małżeństwa i podległości żony mężowi jest mocne i głębokie. To nie konwenans, nad którego złamaniem cioteczki będą kręcić nosem przy herbacie, tylko składniki wewnętrznego kompasu ówczesnych ludzi, w tym głównej bohaterki, która w związku z tym jest naprawdę śmiałą buntowniczką - i to już wtedy, gdy nie chce wpuścić do sypialni pijanego męża.

O ile w "Wichrowym wzgórzach" jestem zakochana, o tyle "Lokatorkę Wildfell Hall" darzę uczuciem spokojniejszym, choć wcale nie mniej głębokim. To wspaniały, przekonujący portret kobiety, która z godną podziwu siłą stara się wytrwać w świecie rządzonym przez mężczyzn i nie zatracić przy tym zasad moralnych*. To również oskarżenie rzucone przez Anne Bronte przeciwko...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Lokatorka Wildfell Hall to książka o której się tak dużo nie mówi, natomiast treść tej lektury pochłania człowieka już od pierwszych stron powieści. Napisana w perspektywy dwóch bohaterów powieści owej lokatorki oraz cenionego ziemianina, wciągająca i poruszająca opowieść o młodzieńczej miłości, ktora potrafi przynieść człowiekowi radość, ale i ogrom cierpienia i ran.

Lokatorka Wildfell Hall to książka o której się tak dużo nie mówi, natomiast treść tej lektury pochłania człowieka już od pierwszych stron powieści. Napisana w perspektywy dwóch bohaterów powieści owej lokatorki oraz cenionego ziemianina, wciągająca i poruszająca opowieść o młodzieńczej miłości, ktora potrafi przynieść człowiekowi radość, ale i ogrom cierpienia i ran.

Pokaż mimo to

Do Wildfell Hall wprowadza się Helen Graham, młoda wdowa z małym synkiem przy boku. Kobieta, mieszkając na prowincji całkiem sama, to znaczy bez męża, wzbudza niemałe poruszenie wśród lokalnej społeczności. Helen stara się izolować od sąsiadów i nie spoufala się z nikim prócz Gilberta Markhama, któremu w końcu, za pomocą dziennika kobiety, dane jest poznać przyczynę jej wyjazdu do podupadłej posiadłości.

„Lokatorka Wildfell Hall” to moja trzecia książka sióstr Bronte i zarazem pierwsza napisana przez Anne, a przynajmniej podpisana jej imieniem, i jest całkowicie inna od „Wichrowych Wzgórz” i „Jane Eyre”, bo opowiada historię kobiety uwięzionej w konwenansach, która nie może uwolnić się od męża nie narażając się tym samym na zniszczenie swojej własnej reputacji. Nie zrzuca też winy na innych, a za lekkomyślność czy raczej nadmierną wiarę wini jedynie siebie.

Dziś ta historia może nie robić takiego wrażenia jak te około 150 lat wcześniej, bo i mentalność mamy już inną, ale wtedy musiała wywołać niemałe poruszenie, a sama Helen musiała być postacią bardzo kontrowersyjną, tym niemniej należy podziwiać autorkę, że odważyła się wydać taką historię.

Do Wildfell Hall wprowadza się Helen Graham, młoda wdowa z małym synkiem przy boku. Kobieta, mieszkając na prowincji całkiem sama, to znaczy bez męża, wzbudza niemałe poruszenie wśród lokalnej społeczności. Helen stara się izolować od sąsiadów i nie spoufala się z nikim prócz Gilberta Markhama, któremu w końcu, za pomocą dziennika kobiety, dane jest poznać przyczynę jej...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Książka myślę, że idealna na długie zimowe wieczory. Pamiętam, że podobała mi się, ale przyznaję, że momentami była nużąca. Fabuła nie jest niczym nowym, powiedziałabym, że postacie są bardzo schematyczne, a wydarzenia przewidywalne. Anne Brontë porusza problem niełatwego życia kobiety w czasach zdominowanych przez mężczyzn i to zasługuje jak najbardziej na plus. Jednak wśród innych książek sióstr Brontë, które podejmują przecież taką samą wręcz tematykę ,,Lokatorka Wildfell Hall" wypada bardzo średnio. Na pewno kiedyś była to książka wywołująca wielkie poruszenie, ale dla współczesnego czytelnika może być po prostu zbyt nudna. Myślę, że pomysł na powieść był dobry, ale zabrakło jednak tego czegoś, co sprawiłoby, że zapamiętałoby się ją na dłużej.

Książka myślę, że idealna na długie zimowe wieczory. Pamiętam, że podobała mi się, ale przyznaję, że momentami była nużąca. Fabuła nie jest niczym nowym, powiedziałabym, że postacie są bardzo schematyczne, a wydarzenia przewidywalne. Anne Brontë porusza problem niełatwego życia kobiety w czasach zdominowanych przez mężczyzn i to zasługuje jak najbardziej na plus. Jednak...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Brak pomysłu na fabułę, przewidywalność i nuda.

Brak pomysłu na fabułę, przewidywalność i nuda.

Pokaż mimo to