Lokatorka Wildfell Hall

Lata dwudzieste XIX wieku, Anglia. Do opuszczonego dworu Wildfell Hall wprowadza się młoda wdowa Helen Graham wraz z synkiem i służącą. Jej pojawienie się wywołuje poruszenie i plotki wśród okolicznej szlachty. W Helen podkochuje się młody szlachcic Gilbert. Kobieta daje mu do przeczytania swój pamiętnik. Z niego poznajemy tragiczną historię małżeństwa Helen. Jej mąż był alkoholikiem, notorycznie ją zdradzał i znęcał się nad nią. Helen postanawia od niego uciec. Powieść wywołała oburzenie wśród opini publicznej. W pierwszej połowie XIX wieku żona była własnością męża. Małżeństwo było nierozerwalne bez względu na okoliczności. Helen była odważną kobietą. Jednak drażniła mnie. Przede wszystkim mogła wcześniej odejść od męża. Jest naiwna i egzaltowana. Ma silny syndrom sztokholmski. Gdy dowiaduje się, że mąż spadł z konia i połamał się, ona opuszcza Wildfell Hall i wraca do niego by go pielęgnować, pomimo tego jak wcześniej ją traktował! Typowa ofiara i cierpietnica! Powieść ta jest uważana za pierwszą feministyczną książkę. Mimo, że w pierwszej połowie XIX wieku ruch ten nie był tak silny. Powieść ukazuje zakłamanie i hipokryzję wiktoriańskiej moralności. Chociaż dzisiaj nieco trąci myszką i może się wydać niezrozumiała.

Lata dwudzieste XIX wieku, Anglia. Do opuszczonego dworu Wildfell Hall wprowadza się młoda wdowa Helen Graham wraz z synkiem i służącą. Jej pojawienie się wywołuje poruszenie i plotki wśród okolicznej szlachty. W Helen podkochuje się młody szlachcic Gilbert. Kobieta daje mu do przeczytania swój pamiętnik. Z niego poznajemy tragiczną historię małżeństwa Helen. Jej mąż był...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

O ile w "Wichrowym wzgórzach" jestem zakochana, o tyle "Lokatorkę Wildfell Hall" darzę uczuciem spokojniejszym, choć wcale nie mniej głębokim. To wspaniały, przekonujący portret kobiety, która z godną podziwu siłą stara się wytrwać w świecie rządzonym przez mężczyzn i nie zatracić przy tym zasad moralnych*. To również oskarżenie rzucone przez Anne Bronte przeciwko społeczeństwu, które sankcjonuje próżniactwo i pijaństwo jako akceptowalne męskie rozrywki, bo "chłopcy się muszą wyszumieć". Jednym słowem - arcydzieło realizmu, może bez romantycznych porywów, jakich byśmy się spodziewali po kimś z nazwiskiem Bronte, ale z bezlitosną konsekwencją i zdolnością do przenikliwych obserwacji.

(Dodatkowo jeszcze wielki plus za wiarygodną narrację z perspektywy dwóch postaci, w tym jednego mężczyzny. Z męskim punktem widzenia Anne poradziła sobie znacznie lepiej niż Charlotte w "Profesorze".)

*Spotkałam się z opiniami, że Helen powinna zacząć wcześniej działać, nie być bierna, nie przejmować się konwenansami, itp. itd. Cóż. To jest Anglia pierwszej połowy XIX wieku. Przekonanie o nierozerwalności małżeństwa i podległości żony mężowi jest mocne i głębokie. To nie konwenans, nad którego złamaniem cioteczki będą kręcić nosem przy herbacie, tylko składniki wewnętrznego kompasu ówczesnych ludzi, w tym głównej bohaterki, która w związku z tym jest naprawdę śmiałą buntowniczką - i to już wtedy, gdy nie chce wpuścić do sypialni pijanego męża.

O ile w "Wichrowym wzgórzach" jestem zakochana, o tyle "Lokatorkę Wildfell Hall" darzę uczuciem spokojniejszym, choć wcale nie mniej głębokim. To wspaniały, przekonujący portret kobiety, która z godną podziwu siłą stara się wytrwać w świecie rządzonym przez mężczyzn i nie zatracić przy tym zasad moralnych*. To również oskarżenie rzucone przez Anne Bronte przeciwko...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Lokatorka Wildfell Hall to książka o której się tak dużo nie mówi, natomiast treść tej lektury pochłania człowieka już od pierwszych stron powieści. Napisana w perspektywy dwóch bohaterów powieści owej lokatorki oraz cenionego ziemianina, wciągająca i poruszająca opowieść o młodzieńczej miłości, ktora potrafi przynieść człowiekowi radość, ale i ogrom cierpienia i ran.

Lokatorka Wildfell Hall to książka o której się tak dużo nie mówi, natomiast treść tej lektury pochłania człowieka już od pierwszych stron powieści. Napisana w perspektywy dwóch bohaterów powieści owej lokatorki oraz cenionego ziemianina, wciągająca i poruszająca opowieść o młodzieńczej miłości, ktora potrafi przynieść człowiekowi radość, ale i ogrom cierpienia i ran.

Pokaż mimo to

Do Wildfell Hall wprowadza się Helen Graham, młoda wdowa z małym synkiem przy boku. Kobieta, mieszkając na prowincji całkiem sama, to znaczy bez męża, wzbudza niemałe poruszenie wśród lokalnej społeczności. Helen stara się izolować od sąsiadów i nie spoufala się z nikim prócz Gilberta Markhama, któremu w końcu, za pomocą dziennika kobiety, dane jest poznać przyczynę jej wyjazdu do podupadłej posiadłości.

„Lokatorka Wildfell Hall” to moja trzecia książka sióstr Bronte i zarazem pierwsza napisana przez Anne, a przynajmniej podpisana jej imieniem, i jest całkowicie inna od „Wichrowych Wzgórz” i „Jane Eyre”, bo opowiada historię kobiety uwięzionej w konwenansach, która nie może uwolnić się od męża nie narażając się tym samym na zniszczenie swojej własnej reputacji. Nie zrzuca też winy na innych, a za lekkomyślność czy raczej nadmierną wiarę wini jedynie siebie.

Dziś ta historia może nie robić takiego wrażenia jak te około 150 lat wcześniej, bo i mentalność mamy już inną, ale wtedy musiała wywołać niemałe poruszenie, a sama Helen musiała być postacią bardzo kontrowersyjną, tym niemniej należy podziwiać autorkę, że odważyła się wydać taką historię.

Do Wildfell Hall wprowadza się Helen Graham, młoda wdowa z małym synkiem przy boku. Kobieta, mieszkając na prowincji całkiem sama, to znaczy bez męża, wzbudza niemałe poruszenie wśród lokalnej społeczności. Helen stara się izolować od sąsiadów i nie spoufala się z nikim prócz Gilberta Markhama, któremu w końcu, za pomocą dziennika kobiety, dane jest poznać przyczynę jej...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Książka myślę, że idealna na długie zimowe wieczory. Pamiętam, że podobała mi się, ale przyznaję, że momentami była nużąca. Fabuła nie jest niczym nowym, powiedziałabym, że postacie są bardzo schematyczne, a wydarzenia przewidywalne. Anne Brontë porusza problem niełatwego życia kobiety w czasach zdominowanych przez mężczyzn i to zasługuje jak najbardziej na plus. Jednak wśród innych książek sióstr Brontë, które podejmują przecież taką samą wręcz tematykę ,,Lokatorka Wildfell Hall" wypada bardzo średnio. Na pewno kiedyś była to książka wywołująca wielkie poruszenie, ale dla współczesnego czytelnika może być po prostu zbyt nudna. Myślę, że pomysł na powieść był dobry, ale zabrakło jednak tego czegoś, co sprawiłoby, że zapamiętałoby się ją na dłużej.

Książka myślę, że idealna na długie zimowe wieczory. Pamiętam, że podobała mi się, ale przyznaję, że momentami była nużąca. Fabuła nie jest niczym nowym, powiedziałabym, że postacie są bardzo schematyczne, a wydarzenia przewidywalne. Anne Brontë porusza problem niełatwego życia kobiety w czasach zdominowanych przez mężczyzn i to zasługuje jak najbardziej na plus. Jednak...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Brak pomysłu na fabułę, przewidywalność i nuda.

Brak pomysłu na fabułę, przewidywalność i nuda.

Pokaż mimo to

Swoją przygodę z powieścią klasyczną rozpoczęłam "Dziwnymi losami Jane Eyre". Urzekła mnie. Teraz "Lokatorka .." uświadomiła, że reszta książek w tym klimacie to kwestia czasu :)

Swoją przygodę z powieścią klasyczną rozpoczęłam "Dziwnymi losami Jane Eyre". Urzekła mnie. Teraz "Lokatorka .." uświadomiła, że reszta książek w tym klimacie to kwestia czasu :)

Pokaż mimo to

Bardzo nijaka książka. W porównaniu z genialnymi „Wichrowymi wzgórzami” wypada tragicznie. Szkoda czasu.

Bardzo nijaka książka. W porównaniu z genialnymi „Wichrowymi wzgórzami” wypada tragicznie. Szkoda czasu.

Pokaż mimo to

Właśnie na coś takiego czekałam!

"Dziwne losy Jane Eyre" napisane przez Charlotte Brontë nadal zostaną numerem jeden na mojej prywatnej liście książek sióstr, ale "Lokatorka Wildfell Hall" tylko niewiele im ustępuje.

Wildfell Hall zyskuje nowego lokatora - piękną i bardzo skrytą kobietę, która wzbudza wielkie zainteresowanie wśród okolicznych mieszkańców. Helen Graham, bo takim nazwiskiem przedstawia się nasza główna bohaterka, bardzo chciałaby ukryć swoją przeszłość, ale czy to jest możliwe? Czy echa jej dawnych decyzji wpłyną na jej dalsze losy? Chcielibyście się dowiedzieć jaka to tajemnica ciąży nad panią Graham - zapraszam do lektury.

Historia może i jest bardzo prosta, ale ani na chwilę mnie nie znudziła. Mimo iż główna bohaterka sama podjęła pewne decyzje, które zaważyły na jej życiu, współczułam jej. W tamtych czasach wybór przyszłego męża musiał być koszmarny. Rodzina traktowała pannę na wydaniu jak towar, który należy jak najlepiej sprzedać. Społeczne konwenanse wręcz zabraniały bliższego poznania przyszłego partnera przed ślubem, a wychowywanie młodych panien pod kloszem, czyniło je bezbronnymi wobec zagrywek mężczyzn. Trafienie przyzwoitego kandydata na męża było więc jak gra w rosyjską ruletkę. O jakimś uczuciu to nawet nie ma co wspominać, bo pierwsze zauroczenia bywają złudne, tylko nie było szansy ich sprawdzić, bo ślub odbywał się zazwyczaj w dość szybkim terminie.

Bardzo mi się podobało i polecam wszystkim wielbicielom staroci, tych romantycznych w szczególności.

Właśnie na coś takiego czekałam!

"Dziwne losy Jane Eyre" napisane przez Charlotte Brontë nadal zostaną numerem jeden na mojej prywatnej liście książek sióstr, ale "Lokatorka Wildfell Hall" tylko niewiele im ustępuje.

Wildfell Hall zyskuje nowego lokatora - piękną i bardzo skrytą kobietę, która wzbudza wielkie zainteresowanie wśród okolicznych mieszkańców. Helen Graham,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Imponująca powieść o alkoholizmie, stuprocentowo przekonująca psychologicznie i nie przerysowana ani wulgarna. Młoda pisarka Anna Bronte miała jako model do studium upadku tylko swojego brata Branwella, więc zdumiewa mnie, że osoba tak niedoświadczona jak ona mogła stworzyć tak barwne i różnorodne postacie pijaków i rozpustników. Ujmujące w tej powieści jest to, że główna bohaterka dzięki swojej zdrowej religijności nie traci orientacji i zawsze potrafi rozróżnić między dobrem a złem i wybrać dobro. Dużą satysfakcję czytelniczą dawały mi długie dialogi, powiedzmy: ideologiczne, między bohaterami, ich ciekawe argumenty, ukazujące albo walkę o prawdę, albo skłonność do manipulacji i usprawiedliwianie własnego upadku.
Nie jestem fanką powieści psychologicznej ani obyczajowej - ale ta powieść jest wyjątkowa. Prawość i rozum autorki bije z każdej strony. Oczywiście wiem, że to nie Anna Bronte, ale jej siostra Emilia uchodzi za pisarkę genialną dzięki swoim "Wichrowym Wzgórzom" - jednak dla mnie "Wichrowe Wzgórza" są owszem, kunsztowne, dzikie i niepowtarzalne, ale odrażające, bo ten powieściowy świat to świat wyłącznie namiętności, poza dobrem i złem; wszyscy bohaterowie są naprawdę okropni. Poza dwójką narratorów, których znawcy literatury wyśmiewają jako osoby nudne i stereotypowe, przedstawione w ten sposób przez autorkę dla podkreślenia wyjątkowości tych dzikusów, których zrobiła głównymi bohaterami.
Nie czytałam polskiego tłumaczenia "Lokatorki...", mam nadzieję, że oddaje subtelność oryginału. W każdym razie polecam.

Imponująca powieść o alkoholizmie, stuprocentowo przekonująca psychologicznie i nie przerysowana ani wulgarna. Młoda pisarka Anna Bronte miała jako model do studium upadku tylko swojego brata Branwella, więc zdumiewa mnie, że osoba tak niedoświadczona jak ona mogła stworzyć tak barwne i różnorodne postacie pijaków i rozpustników. Ujmujące w tej powieści jest to, że główna...

więcej

mniej

Pokaż mimo to