Pierwociny twórczości Różewicza, niesłusznie wywlekane na światło dzienne. Ta książeczka, swoją drogą będąca w jakimś tam stopniu interesującym świadectwem epoki (wspominki o paru zabitych partyzantach, opis jednej czy dwóch akcji),wygląda raczej na troszkę gładziej napisaną gazetkę szkolną niż dzieło prawdziwego literata. Wierszyki są nieprzesadnie wybitne, tekst jest napisany gładko, ale bez rewelacji, zawartość jest chaotyczna, a do tego dorzucone zostało zupełnie jałowe posłowie. Być może sens miałoby jeszcze wydanie zawartości jako dodatku do większego autorskiego zbioru, ale w tej formie, w jakiej finalnie ujrzało to światło dzienne, jest to publikacja jak najzupełniej zbędna.

Pierwociny twórczości Różewicza, niesłusznie wywlekane na światło dzienne. Ta książeczka, swoją drogą będąca w jakimś tam stopniu interesującym świadectwem epoki (wspominki o paru zabitych partyzantach, opis jednej czy dwóch akcji),wygląda raczej na troszkę gładziej napisaną gazetkę szkolną niż dzieło prawdziwego literata. Wierszyki są nieprzesadnie wybitne, tekst jest...

"Echa leśne" to, jakkolwiek dziwnie to brzmi, pierwszy debiut Różewicza (jak wiemy, debiutował on kilkukrotnie). Poeta miał opory przed wydaniem tej książeczki po czterdziestu latach, bo faktycznie odstaje ona od jego twórczości; ale przecież żaden czytelnik nie spodziewa się literackiego olśnienia po książce pisanej w lesie, przez żołnierza i dla żołnierzy.
Odradzam więc czytanie "Ech leśnych", chyba że znacie już dobrze Różewicza i ciekawość zmusza was do poznania jego właściwego debiutu, albo lubicie grochówkę i żołnierską literaturę czasu wojny i okupacji.

O ile Tadeusz Różewicz nie ma się czego wstydzić, to pan Tomasz Jodełka-Burzecki popełnił nie tylko głupie, lecz wprost szkodliwe posłowie. Edytor opisuje wojnę z polskiej - niestety nadal - ulubionej perspektywy: martyrologia, chwała wojny, Polska Chrystusem narodów, spełnienie proroctw i powinność dziejowa. Po stonowanych i wystrzegających się patetyzmu "Echach leśnych" czyta się to z ogromnym niesmakiem, zwłaszcza znając późniejszą twórczość Różewicza dotyczącą wojny; to posłowie pasuje tu jak zachwyt nad nowoczesną technologią w książce o Auschwitz. Można nie zrozumieć dzieła czy nawet całej twórczości autora, ale błagam, proszę wtedy nie dotykać pióra.

"Echa leśne" to, jakkolwiek dziwnie to brzmi, pierwszy debiut Różewicza (jak wiemy, debiutował on kilkukrotnie). Poeta miał opory przed wydaniem tej książeczki po czterdziestu latach, bo faktycznie odstaje ona od jego twórczości; ale przecież żaden czytelnik nie spodziewa się literackiego olśnienia po książce pisanej w lesie, przez żołnierza i dla żołnierzy.
Odradzam więc...

Poezja wojenna, "leśna", satyra, fraszka, meldunek, raport. Zadziwiająco lekkie, jak na czasy, w których powstały...
"Fik mik hoc hoc
Z onucy piękny koc
masz tu kocyk bracie
tu jedwabne gacie
a tu w bucie dziurę
a tu gorzką lurę
amen."
Dobrze, że Tadeusz miał utalentowanego brata Janusza, który pchnął go na własciwe, literackie tory...

Poezja wojenna, "leśna", satyra, fraszka, meldunek, raport. Zadziwiająco lekkie, jak na czasy, w których powstały...
"Fik mik hoc hoc
Z onucy piękny koc
masz tu kocyk bracie
tu jedwabne gacie
a tu w bucie dziurę
a tu gorzką lurę
amen."
Dobrze, że Tadeusz miał utalentowanego brata Janusza, który pchnął go na własciwe, literackie tory...