Podczas lektury tej książki najmocniej rzuca się w oczy hipokryzja oskarżonych, ich chęć wybielenia się, zrzucenia winy na innych. Żaden z nich, rzecz jasna, nie wiedział o tym, co dzieje się w obozach koncentracyjnych. Żaden nie miał pojęcia, czym tak naprawdę było ostatecznie rozwiązanie kwestii żydowskiej, ani skąd brały się transporty złota różnego sortu, zasilające niemieckie banki. To już nawet nie jest zasłanianie się koniecznością wypełniania rozkazów, ale mydlenie oczu swoją rzekomą nieświadomością zła, które się działo. Aż miałoby się ochotę każdemu z nich natrzaskać po pysku, żeby chociaż w końcówce swojego życia nie udawali idiotów i z honorem przyznali się do współudziału w zbrodni...

Równie żenujące jest zrzucanie całej winy na nieobecnych: Hitlera, Himmlera i Heydricha. Że już nie wspomnę o tym przytaczaniu pojedynczych przypadków, gdy jeden z drugim uratowali jakiegoś znajomego Żyda, doradzając mu ucieczkę z Niemiec albo dając mu zatrudnienie. Nagle każdy z nich przestawał być antysemitą, każdy spiskował przeciwko Hitlerowi i tak w ogóle to nie lubił swojej funkcji w tym systemie i sprawował obowiązki tylko ze względów finansowych... Aż się ręce same zaciskają w pięści...

Równie ciekawe jest to, co można wyczytać między wierszami tekstu: że na ławie oskarżonych powinni zasiąść także oficerowie i urzędnicy rosyjscy. Fakt, iż Rosjanie znaleźli się wśród oskarżycieli, jako ucieleśnienie sumienia narodów, można odczytać jako gorzki i bolesny chichot losu...

To bardzo ciekawe świadectwo mentalności zbrodniarzy niemieckich z okresu II wojny światowej. Szkoda tylko, że nie zostało ono doprowadzone do ostatecznej wersji literackiej przez autora, opracowanie to jest bowiem „zaledwie” zbiorem notatek, które wykonał on podczas rozmów z oskarżonymi w procesach norymberskich. To sprawia, że całość jest bardzo niejednorodna, mieszają się ze sobą elementy informacji o rodzinie i dzieciństwie oskarżonych z historią ich kariery zawodowej, informacjami na temat struktur partyjnych i tak dalej. Bardzo brakuje też odautorskiego komentarza, analizy uzyskanych odpowiedzi z perspektywy psychiatry, którym był autor. Wówczas powstałby naprawdę interesujący i ważny dokument, ukazujący oblicze kierujących machiną zagłady zbrodniarzy, ukazujący ową słynną banalność zła.

Podczas lektury tej książki najmocniej rzuca się w oczy hipokryzja oskarżonych, ich chęć wybielenia się, zrzucenia winy na innych. Żaden z nich, rzecz jasna, nie wiedział o tym, co dzieje się w obozach koncentracyjnych. Żaden nie miał pojęcia, czym tak naprawdę było ostatecznie rozwiązanie kwestii żydowskiej, ani skąd brały się transporty złota różnego sortu, zasilające...