Tym razem nie mam litości, jeden i to na szynach!
Co za tragedia! Co za grafomania!
Jak można napisać 750 stron o niczym?
Akcja jak na turnieju szachowym, ale to nic w porównaniu ze stylistyką tego wątpliwego dzieła.
Te ciągłe powtórzenia oczywistych oczywistości, to wymienianie każdego z imienia, nazwiska, tytułu i koneksji ze wszystkimi dookoła było nie do wytrzymania.
Policjanci nie wiedzą kim była Anna Frank, trzy dni dochodzą do tego, że można sprawdzić informacjie w google, a stwierdznie "Niczego nie wykluczamy" jest tak fajne, że młodszy aspirant Daniel Podgórski musiał je usłyszeć od kogoś mądrzejszego (i to nie była ironia). Styl wypowiedzi Klementyny pominę milczeniem, bo dawno nic tak głupiego nie czytałam.
Miałabym pytanie do autorki odnośnie stwierdzenia: "Widać tylko tył jego pleców.", czy istnieje inna strona pleców, przód pleców np.?
Idiotyzm goni idiotyzm i tak przez 750 stron.
Nie wiem gdzie żyje autorka, ale ludzie tak ze sobą nie rozmawiają! Tak się nie prowadzi narracji, nigdzie.
Tak zle się to czytało, że aż oczy puchły.
Jest to totalny brak szacunku dla odbiorcy, zarówno ze strony autorki jak i redakcji i wydawcy. Prószyński i S-ka, naprawdę?
A najgorsze z tego wszystkiego jest to, że mam w papierze kolejne dwie części i należę do ludzi, którzy lubią znęcać się nad sobą...

Tym razem nie mam litości, jeden i to na szynach!
Co za tragedia! Co za grafomania!
Jak można napisać 750 stron o niczym?
Akcja jak na turnieju szachowym, ale to nic w porównaniu ze stylistyką tego wątpliwego dzieła.
Te ciągłe powtórzenia oczywistych oczywistości, to wymienianie każdego z imienia, nazwiska, tytułu i koneksji ze wszystkimi dookoła było nie do...