Po „Stu latach samotności”, których nie lubię, na jakiś czas zarzuciłem poznawanie twórczości Marqueza. W międzyczasie poznałem jednak jego dwie małe opowieści „Kronikę zapowiedzianej śmierci”, która wywarła na mnie olbrzymie wrażenie, i „Rzecz o mych smutnych dziwkach”, która może nie dotknęła mnie tak głęboko jak wyżej wymieniona, trudno jednak było mi powiedzieć o niej cokolwiek negatywnego. Gdy więc na półce biblioteki dostrzegłem „Szarańczę” nie wahałem się ani chwili.
Debiutancka książka Marqueza traktuje o historii odrzuconego przez społeczność lekarza. Poznajemy ją z punktu widzenia 11-letniego chłopca, jego matki oraz dziadka. To rozłożenie narracji na różne postaci, o odmiennym doświadczeniu, światopoglądzie i stosunku do bohatera, nadają historii wymiar swoistego traktatu o zachowaniach społecznych. Z kolejnych kart dzieła dowiadujemy się jak lekarz zawitał do Macondo, co łączy go ze Szczeniakiem – proboszczem, gdzie mieszkał, dlaczego z tego mieszkania się wyniósł, dlaczego mieszkańcy go odrzucili i nie pozwalają na pochówek. Opowieść jak z Dzikiego Zachodu, z jedynym sprawiedliwym, wiwatującym tłumem, trumną i masą zwrotów akcji.
Marquez w „Szarańczy” szuka swojego stylu. Widać tu małe niedociągnięcia (żebym ja tylko takie niedociągnięcia miał!), nieznaczne gubienie myśli, nie do końca trafione konstrukcje. Nie psuje to jednak odbioru. Język mistrza jest niezwykle barwny. Wiarygodnie oddaje on nastroje bohaterów, plastycznie maluje otoczenie. Kiedy mamy być zaskoczeni jesteśmy zaskoczeni, kiedy ma być ciepło jest ciepło, a kiedy pada deszcz to też go czujemy. Po tym można poznać jakość pisarza, że trafia do nas od samego początku.
Nie będę rozwodził się na temat symboliki, drugiego dna, to wystarczająco opisano w innych recenzjach. Od siebie powiem tylko, że po „Szarańczę” warto sięgnąć i się w niej zanurzyć. Jest to książka na jeden, może dwa wieczory, napisana w sposób sprawny i wzniecający zainteresowanie. Historia nie jest oczywista, nie jest podana na tacy, trzeba się nieraz namyślić co tak naprawdę autor miał na myśli. I choć często bywa tak, że debiuty nie są specjalnie udane i sięgają po nie tylko fani autora, w tej sytuacji o wpadce nie może być mowy. Nie stawiam tej książki na równi z najlepszymi dziełami w historii literatury, nie znajdzie ona nawet miejsca w drugim rzędzie, mocno jednak posadowi się w kategorii niewielkich historii, do których warto wrócić.

Po „Stu latach samotności”, których nie lubię, na jakiś czas zarzuciłem poznawanie twórczości Marqueza. W międzyczasie poznałem jednak jego dwie małe opowieści „Kronikę zapowiedzianej śmierci”, która wywarła na mnie olbrzymie wrażenie, i „Rzecz o mych smutnych dziwkach”, która może nie dotknęła mnie tak głęboko jak wyżej wymieniona, trudno jednak było mi powiedzieć o niej...