Świetna książka. Krótka historia opowiedziana przez trzy pokolenia osób jest tylko pretekstem do pokazania społeczności małego miasteczka, które przeżyło rozkwit i upadek. Skomplikowane ludzkie charaktery, różne motywacje działania i ta magia przeczuć, które okazują się właściwym kierunkiem postępowania.

Świetna książka. Krótka historia opowiedziana przez trzy pokolenia osób jest tylko pretekstem do pokazania społeczności małego miasteczka, które przeżyło rozkwit i upadek. Skomplikowane ludzkie charaktery, różne motywacje działania i ta magia przeczuć, które okazują się właściwym kierunkiem postępowania.

O śmierci, samotności, urazach i wojnie. Wiele perspektyw, dylematów.

7.5/10

O śmierci, samotności, urazach i wojnie. Wiele perspektyw, dylematów.

7.5/10

Ciekawie napisana książka o narastającym napięciu wywołanym przez głównego bohatera powieści. Ta niewielka książka jest zbiorem różnych dylematów przed jakimi stoją społeczności lokalne.

Ciekawie napisana książka o narastającym napięciu wywołanym przez głównego bohatera powieści. Ta niewielka książka jest zbiorem różnych dylematów przed jakimi stoją społeczności lokalne.

Rewelacyjna. Przestroga przed zbyt pochopnym wydawaniem wyroków. Fantastyczny debiut, który - zaryzykuję stwierdzenie - zrobił na mnie większe wrażenie niż opus magnum autora. Polecam. Czytajcie, bo to dobra rzecz.

Rewelacyjna. Przestroga przed zbyt pochopnym wydawaniem wyroków. Fantastyczny debiut, który - zaryzykuję stwierdzenie - zrobił na mnie większe wrażenie niż opus magnum autora. Polecam. Czytajcie, bo to dobra rzecz.

Dobre studium małomiasteczkowego społeczeństwa, dzięki zastosowanej narracji punktu widzenia pokazujące, jak niewiele z tego, co głoszą plotki, jest prawdą. Choć ostatecznej konkluzji nie poznajemy - nie wiemy, jaka jest reakcja miasteczka na pogrzeb doktora - to wydaje się, że nawet nie to było celem tej książki. Rozkoszowałam się nią właśnie ze względu na mnogość punktów widzenia bohaterów, dobrze znając te mechanizmy, jako iż sama pochodzę z małego miasteczka.

Dobre studium małomiasteczkowego społeczeństwa, dzięki zastosowanej narracji punktu widzenia pokazujące, jak niewiele z tego, co głoszą plotki, jest prawdą. Choć ostatecznej konkluzji nie poznajemy - nie wiemy, jaka jest reakcja miasteczka na pogrzeb doktora - to wydaje się, że nawet nie to było celem tej książki. Rozkoszowałam się nią właśnie ze względu na mnogość punktów...

Początek kariery mistrza jest już niezły. Zwłaszcza sposób, w jaki została przedstawiona lokalna społeczność, ze swoimi tajemnicami, zazdrościami, niedopowiedzeniami i urazami. Bardzo dobre rysy charakterologiczne kilku bohaterów.

Początek kariery mistrza jest już niezły. Zwłaszcza sposób, w jaki została przedstawiona lokalna społeczność, ze swoimi tajemnicami, zazdrościami, niedopowiedzeniami i urazami. Bardzo dobre rysy charakterologiczne kilku bohaterów.

Lipcowe wyzwanie LC - krótka książka

Jeśli ktoś nie zaprzyjaźnił się ze „Sto lat samotności”, męczył się z tą książką okrutnie, uważa ją za gniot lub magiczną makabrę, to niech się do „Szarańczy” nie zbliża. Bo to jest to samo miasteczko - Macondo, a nawet niektóre postaci oraz podobny klimacik.
Jeśli ktoś Mistrza Marqueza nie czytał zupełnie nic, to od „Szarańczy” niech nie zaczyna, choć chronologicznie tak by wypadało. Bo to pierwsza powieść autora, taka trochę nieopierzona, pokręcona, troszkę nawydziwiana. Nie znając innych powieści łatwo się zrazić.
Ale jeśli komuś z Marquezem po drodze, może nawet ze „Stu latami…”, niech wpadnie na moment do Macondo, zobaczy jego początki, co się z nim stało i dlaczego. Przy okazji przeczyta o drobnym epizodzie z życia miasta, będzie miał okazję wziąć udział w pogrzebie znienawidzonego obywatela, lekarza. Za co stał się tak niepopularny, czym tak bardzo podpadł lokalnej społeczności? Czemu o przyzwoity pochówek starają się tylko pułkownik, jego córka i wnuk? Rzeczywistość postrzegana jest z perspektywy tych trzech osób, jak się okazuje - bardzo samotnych ludzi, którzy rozmyślając nad trumną odsłonią niejedną tajemnicę.
W tle jak zwykle parna, słoneczna i klimatyczna Kolumbia. Powieść jest duszna i przygnębiająca, tak smutna jak całe Macondo, miasto przegrane.

Dla mnie „Szarańcza” to minipowieść do posmakowania, dla miłośników literatury Marqueza, żeby zobaczyli, jak autor dawał sobie radę na początku i czy były symptomy jak wielkim pisarzem pewnego dnia się stanie. Człowiekiem, który wyjątkowo pisze i wyjątkowo spogląda na świat.
Nie jest to może dzieło wybitne, ani prawie wybitne, ale ja jestem wobec autora bezkrytyczna i czytanie wszystkiego, co wyszło spod jego pióra, sprawia mi wielką przyjemność.

Lipcowe wyzwanie LC - krótka książka

Jeśli ktoś nie zaprzyjaźnił się ze „Sto lat samotności”, męczył się z tą książką okrutnie, uważa ją za gniot lub magiczną makabrę, to niech się do „Szarańczy” nie zbliża. Bo to jest to samo miasteczko - Macondo, a nawet niektóre postaci oraz podobny klimacik.
Jeśli ktoś Mistrza Marqueza nie czytał zupełnie nic, to od „Szarańczy” niech...

Mam wrażenie a raczej to wiem że nic nie wyciągłam z tej książki. Ja po jej przeczytaniu wciąż chyba nie wiem o czym ona jest. Nie wywołała na mnie żadnych uczuć. Ogólnie żałuje że ją wogule mam i przeczytałam bo naprawdę nie było warto. Nie polecam.

Mam wrażenie a raczej to wiem że nic nie wyciągłam z tej książki. Ja po jej przeczytaniu wciąż chyba nie wiem o czym ona jest. Nie wywołała na mnie żadnych uczuć. Ogólnie żałuje że ją wogule mam i przeczytałam bo naprawdę nie było warto. Nie polecam.

Brawa dla autora, że się nie pogubił w swojej historii. Miało być 7 gwiazdek, ale ze względu na zakończenie jest 6.

Brawa dla autora, że się nie pogubił w swojej historii. Miało być 7 gwiazdek, ale ze względu na zakończenie jest 6.

Jedna sytuacja opisana oczami trzech osób, a raczej trzech pokoleń - ojca, córki i wnuka. Każdy ma inne spojrzenie, przemyślenia i inne wspomnienia. Dziecko zwyczajnie się nudzi, nie rozumie tego co się dzieje, nie pamięta, bo pamiętać nie może. Jego matka nie jest zadowolona, że musi brać udział w uroczystościach związanych z ostatnią posługą, wraca myślami do wydarzeń ze swojego życia, które z obecną sytuacją mają mało wspólnego. Jedynie starszy człowiek ogarnia całościowo myślami to co teraz i to co wtedy. Wspomina zmarłego, zastanawia się nad wydarzeniami, rozmowami, oddaje mu należną zmarłemu uwagę, poświęca czas.
Można by powiedzieć, że jest to typowa sytuacja mająca miejsce na każdym pogrzebie, bez względu na to w jakich czasach by się odbywał. Starsi zawsze mają więcej do przemyślenia, wspominania, niż nie myślące jeszcze o śmierci dzieci. Jest to opowiadanie, które czerpiąc garściami z życia, jest niezwykle prawdziwe i przez to poruszające.

Jedna sytuacja opisana oczami trzech osób, a raczej trzech pokoleń - ojca, córki i wnuka. Każdy ma inne spojrzenie, przemyślenia i inne wspomnienia. Dziecko zwyczajnie się nudzi, nie rozumie tego co się dzieje, nie pamięta, bo pamiętać nie może. Jego matka nie jest zadowolona, że musi brać udział w uroczystościach związanych z ostatnią posługą, wraca myślami do wydarzeń ze...