Szwedzki dziennikarz Sven Olsson jedzie do Polski zbadać sprawę Romana Wolaka – biznesmena, który dorobił się fortuny i ogromnych wpływów w trakcie transformacji ustrojowej i dzięki państwowym kontraktom. Sven podejrzewa go o zabójstwo polskiego dziennikarza, którego artykuł demaskował jego przekręty. Niestety, wkrótce po przyjeździe do Polski pada ofiarą zamachu terrorystycznego. Rose Friedman, była partnerka i kochanka Svena, postanawia dokończyć jego śledztwo, a przy okazji znaleźć winnych jego śmierci. Wszystko wskazuje na to, że oba incydenty prowadzą do tych samych osób kierujących zza kulis polską polityką i mediami.

Mariusz Zielke od czasu „Wyroku” zaliczył kilka literackich skoków w bok. Nie mogę narzekać, bo miały swój potencjał. Ale przy okazji „Formacji trójkąta” szczerze cieszyłem się, że powrócił do pierwotnie wybranego gatunku. Teraz, uśmiecham się równie szczerze, bo widzę, że cykl doczekał się trzeciej części. Na ile faktycznie te książki układają się w jedną całość – trzeba by zapytać autora. Mamy jednak do czynienia ponownie z solidną powieścią sensacyjną osnutą na porządnie skonstruowanym polityczno-biznesowym spisku. Mamy również redaktora Jakuba Zimnego. Co prawda, tutaj pojawia się tylko epizodycznie (a i tak wypada blado przy Rose), ale to właśnie jego postać wszystkie trzy książki spina w całość.

Główne postacie powieści zasługują na niemniejszą uwagę. Sven Olsson i Rose Friedman są chyba czymś więcej niż inspiracją z trylogii Stiega Larssona. Szczerze, przyczepiłbym się do tak wyraźnej kalki, bo u tej klasy autora oczekiwałbym oryginalnych kreacji bohaterów. Na szczęście, nie miałem za dużo czasu kontemplować ich wtórności. Główni bohaterowie, a szczególnie Rose wnoszą do fabuły dużo dynamizmu i nieprzewidzianych zwrotów akcji. Cała fabuła jest pewnego rodzaju zapisem dziennikarskiego śledztwa, które – no cóż – poza niezbyt porywającym tempem, czasami może być przesadnie zawiłe. Jeśli można liczyć na porządny dreszczyk emocji, to dzięki intrygom panny Friedman.

Był bym zapomniał. To co naprawę wciąga w tej książce to bezczelne wyciąganie na wierzch brudów polskiej polityki i biznesu. Co prawda, autor co rusz przeplata fikcję z rzeczywistością, ale wprawny obserwator rzeczywistości wyłowi niejedno nawiązanie do wydarzeń głośno komentowanych w polskich mediach. Od zwykłych machlojek po krwawe rozgrywki na szczytach władzy. Pan Mariusz poszedł tutaj o krok dalej niż w „Formacji trójkąta” i „Wyroku” przechodząc czasami od zawoalowanych nawiązań i względnie gołych faktów do całkiem odważnych tez i czasami radykalnych opinii na pewne tematy. (i o Polsce w ogóle). Osobiście, mam mieszane uczucia, ale części czytelnikom może spodobać się ten kierunek rozwoju

Mariusz Zielke zaserwował czytelnikom nie lada cegłę. Znaczy się, obszerną lekturę. Trochę, jakby sugerując inspirację skandynawskimi kryminałami. Ponad dwa tygodnie wciągającej lektury, która jakością dorównuje poprzednim wydawnictwom. Zdecydowanie warto przeczytać.

Robert Fryga

Mariusz Zielke, Człowiek, który musiał umrzeć, Czarna Owca 2015