Ciężko mi jednoznacznie ocenić akurat tomik opowiadań, ale cieszę się, że trafiłam na twórczość Susanny Clarke w tej formie krótszej. Nawiązanie do Gaimana i jego polecanki są jak najbardziej na miejscu bo styl autorki jest w pewnym sensie podobny do tego, jak pisze jej kolega po fachu... A ja za Gaimanem nie przepadam. Jednak w tekstach Clarke udało mi się doszukać pewnych motywów, które do gustu mi przypadły i w tym miejscu wysuwa się na plan pierwszy opowiadanie zapisane w formie pamiętnika - to zatytuowane Pan Simonelli czyli elfi wdowiec.
Teksty (przez wzgląd na pochodzenie autorki, brawo Sherlocku) są przesycone brytyjskością. Nie jestem jakąś wielką fanką takich zabiegów, raczej doceniam silny akcent położony na miejsce akcji.
Clarke faktycznie wykorzystuje trochę motywów folklorowych, nawiązuje do twórców literatury brytyjskiej i również... Wrzuca parę wątków zupełnie od czapy, tak, że fabuła ni jak się nie klei. Uświadczyć możemy również nieco baśniowego klimatu, takich powiastek skonstruowanych w bardzo prostych ramach, które najwidoczniej miały za zadanie zapełnić trochę miejsca na papierze.
Nie do końca jestem do Clarke przekonana. Jonathana Strange'a i Pana Norella jeszcze nie skreślam, ale i nie podchodzę do pomysłu o lekturze z wielkim entuzjazmem. Właściwie entuzjazmu brak.

Ciężko mi jednoznacznie ocenić akurat tomik opowiadań, ale cieszę się, że trafiłam na twórczość Susanny Clarke w tej formie krótszej. Nawiązanie do Gaimana i jego polecanki są jak najbardziej na miejscu bo styl autorki jest w pewnym sensie podobny do tego, jak pisze jej kolega po fachu... A ja za Gaimanem nie przepadam. Jednak w tekstach Clarke udało mi się doszukać pewnych...