Ten reportaż to osobista podróż Pani Wojtachy do imperium, w którym wszystko jest możliwe. Gdzie biedą pachnie w niemal każdej wsi, gdzie wódka płynie strumieniami, gdzie biedni ale życzliwi ludzie zawsze ugoszczą noclegiem, poczęstują jedzeniem, alkoholem. Gdzie życie nie zawsze jest kolorowe a ludzie pogodzeni z jego realiami.
Autorka nie jest osobą cnotliwą a towarzystwo jakie wybiera do swoich historii zapewne na pierwszy rzut oka daje obraz ‘inspiracji” do nowych opowiadań. Ale czy to źle ? czy wolimy czytać tylko o ludziach spokojnych, bez chorób, bez problemów gdzie żyją i pławią się w dobrobycie, gdzie wszystko jest niemal wyreżyserowane, gdzie nic nie dzieje się spontanicznie, gdzie wszystko można przewidzieć, wszystko kupić i kontrolować ? Otóż nie. Ciekawią nas historie inne niż te, które widzimy na co dzień, o których czytamy na portalach i których mamy już w nadmiarze. Dobrze też wiedzieć jak żyją inni gdzieś gdzie życie ich nie rozpieszcza.
Więc jak zwykle czytając o Rosji można się zszokować, zadziwić, nie dowierzać, powątpiewać w absurdalność sytuacji, w których spotykamy bohaterów – zwykłych ludzi.
W książce poznamy siedem prawdziwych historii, poczytamy również o ubóstwianym Putinie, nie nadążymy liczyć wypitych litrów wódki, która jest podstawowym napojem w każdym niemal domostwie. Zarówno na śniadanie, czasem do obiadu a na kolację serwowana wręcz obowiązkowo. Jejku jak miałabym tam pojechać zaopatrzyłabym się w torbę suplementów na poprawę regeneracji wątroby bo inaczej skazałabym ją na powolne umieranie.
Reportaże o Rosji są do siebie takie podobne, różni je tylko oko reportera, cel w jakim tam przybywa i umiejętność przelania wydarzeń na papier bo realia pozostają niezmienne. Wojtacha pisze bardzo szczerze, bardzo prywatnie przez co niektóre fakty mogą szokować jak np. sytuacja w podróży koleją transsyberyjską z dopiero co poznanym Ogim. Lekkość opowiedzenia tych siedmiu historii i szczerość dziennikarki sprawiają, że pochłania się książkę w błyskawicznym tempie.
Pasjonaci, którzy przeczytali wiele książek o Rosji, mają prawo pokręcić nosem gdyż w tym reportażu nie doszukają się niczego nowego ale czego nowego od Rosji można jeszcze oczekiwać? Jeśli ktoś czuje taki niedosyt niechaj sam wybierze się w tamte rejony i niech sam postara się o lepszy reportaż niż ten o którym pisze.

Ten reportaż to osobista podróż Pani Wojtachy do imperium, w którym wszystko jest możliwe. Gdzie biedą pachnie w niemal każdej wsi, gdzie wódka płynie strumieniami, gdzie biedni ale życzliwi ludzie zawsze ugoszczą noclegiem, poczęstują jedzeniem, alkoholem. Gdzie życie nie zawsze jest kolorowe a ludzie pogodzeni z jego realiami.
Autorka nie jest osobą cnotliwą a...