Zabijemy albo pokochamy. Opowieści z Rosji

„-Ty masz fajną robotę, wiesz?
-Tak?
-No bo ty zawodowo gadasz z ludźmi, dobrze zrozumiałem?
-Tak by to w sumie można ująć...Tak, Igor, ja zawodowo gadam z ludźmi”.

Powyższy dialog znakomicie oddaje charakter reporterki i korespondentki wojennej, Anny Wojtachy, i jej najnowszej książki „Zabijemy albo pokochamy. Opowieści z Rosji”. Dziennikarka odkrywa przed czytelnikiem różne oblicza Rosji doby Putina, poszukując ludzkiego wymiaru „rosyjskości”. Jej świetny literacki reportaż to właściwie zbiór portretów ludzi zwyczajnych, lecz w swej zwyczajności niezwykłych, bo prawdziwych. Razem z dziennikarką poznajemy losy pracujących w tajdze budowniczych rurociągu, czeczeńskiej rodziny, moskiewskiej prostytutki, bezdomnego z Ułan Ude. Każda z osób odsłania przed autorką najskrytsze myśli, przedstawia meandry pokręconych życiorysów. Wojtacha do mistrzostwa opanowała sztukę rozmowy, która jest przestrzenią spotkania, dyskusją o poważnych sprawach lub luźną gadką przy wódce. Jest ze swoimi bohaterami szczera do bólu, czasem twarda i obcesowa, zgodnie z sugestią jednego z nich: „z nami to jest prosta sprawa: albo cię zabijemy, albo cię pokochamy”. Sama autorka okazuje się postacią fascynującą, otwarta i odważną, pakującą się niekiedy w niezłe tarapaty (w książce opisuje m.in. pobicie przez policję, kłopoty ze służba bezpieczeństwa, leczenie przez nadbajkalską szamankę, czy...romans ze snajperem Specnazu). Każdy rozdział to nowa historia, nowy życiorys, w który dziennikarka aktywnie wkracza, niekiedy próbując inicjować pozytywne zmiany – z różnym skutkiem.

Książkę czyta się jak dobrą powieść, jest w niej wielka wrażliwość na człowieka, obfitość opisów i charakterystyk postaci, a przede wszystkim genialne, dynamiczne dialogi. Opowieści o ludziach składają się na wielką narrację o tajemnicy Rosji, nazywanej kapryśną damą, która „czasami gwałtownie kończy romanse”.

„-Ty masz fajną robotę, wiesz?
-Tak?
-No bo ty zawodowo gadasz z ludźmi, dobrze zrozumiałem?
-Tak by to w sumie można ująć...Tak, Igor, ja zawodowo gadam z ludźmi”.

Powyższy dialog znakomicie oddaje charakter reporterki i korespondentki wojennej, Anny Wojtachy, i jej najnowszej książki „Zabijemy albo pokochamy. Opowieści z Rosji”. Dziennikarka odkrywa przed czytelnikiem...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Bardzo dobra i wciągająca książka, zdecydowanie godna polecenia. Przygody autorki są niesamowite i niewiarygodne - ale jak widać takie rzeczy tylko w Rosji; a nawet jeśli całość jest odrobinę (lub bardziej) podkoloryzowana, to i tak doskonale się czyta.

Bardzo dobra i wciągająca książka, zdecydowanie godna polecenia. Przygody autorki są niesamowite i niewiarygodne - ale jak widać takie rzeczy tylko w Rosji; a nawet jeśli całość jest odrobinę (lub bardziej) podkoloryzowana, to i tak doskonale się czyta.

Pokaż mimo to

Serdecznie polecam dla każdego kto interesuje się Rosją i nie tylko. Pokazana została ona jednak ze strony zwykłych ludzi, różne zawody, różne historie. Bardzo wciąga i nie chce puścić. Muszę przyznać że aż nabrałem ochoty na bliższe poznanie z tym pełnym kontrastów i tajemnic krajem.

Serdecznie polecam dla każdego kto interesuje się Rosją i nie tylko. Pokazana została ona jednak ze strony zwykłych ludzi, różne zawody, różne historie. Bardzo wciąga i nie chce puścić. Muszę przyznać że aż nabrałem ochoty na bliższe poznanie z tym pełnym kontrastów i tajemnic krajem.

Pokaż mimo to

Wojtacha pali, Wojtacha pije, Wojtacha wyjada ze śmietnika, łazi po Moskwie z prostytutką, "rozmawia" z agentem FSB gdzieś na syberyjskim zadupiu, bzyka się w wagonie pierwszej klasy, na trasie do Jakucka. Dzięki temu, powstał fajny reportaż, o Rosji jakiej nie znamy, dalekiej od tego co zobaczymy w folderach turystycznych.

Wojtacha pali, Wojtacha pije, Wojtacha wyjada ze śmietnika, łazi po Moskwie z prostytutką, "rozmawia" z agentem FSB gdzieś na syberyjskim zadupiu, bzyka się w wagonie pierwszej klasy, na trasie do Jakucka. Dzięki temu, powstał fajny reportaż, o Rosji jakiej nie znamy, dalekiej od tego co zobaczymy w folderach turystycznych.

Pokaż mimo to

Bardzo wciągające reportaże z Rosji. Autorka opisuje historię napotkanych podczas swoich podróży po Rosji ludzi od Pani wynajmującej pokój, po robotników rurociągu w tajdze, bezdomnego, czy prostytutkę. Niezwykle wciągająca bo taka ludzka, bliska drugiej osobie.

Bardzo wciągające reportaże z Rosji. Autorka opisuje historię napotkanych podczas swoich podróży po Rosji ludzi od Pani wynajmującej pokój, po robotników rurociągu w tajdze, bezdomnego, czy prostytutkę. Niezwykle wciągająca bo taka ludzka, bliska drugiej osobie.

Pokaż mimo to

Nie do końca trafiła w mój gust.
Każdy rozdział ma innego bohatera. Mamy tu między innymi : pikantny romans autorki z żołnierzem Specnazu, bezdomnego z Ułan Be, staruszkę z synem alkoholikiem z Irkucka, czy prostytutkę z Moskwy.
Książkę czyta się bardzo szybko i łatwo, ale czuję, że z tych historii można było wyciągnąć dużo więcej.
Znam wiele lepszych książek opowiadających o Rosji.

Nie do końca trafiła w mój gust.
Każdy rozdział ma innego bohatera. Mamy tu między innymi : pikantny romans autorki z żołnierzem Specnazu, bezdomnego z Ułan Be, staruszkę z synem alkoholikiem z Irkucka, czy prostytutkę z Moskwy.
Książkę czyta się bardzo szybko i łatwo, ale czuję, że z tych historii można było wyciągnąć dużo więcej.
Znam wiele lepszych książek...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Słodko-gorzkie, wciągające historie ‘zwykłych’ ludzi, którzy nie jedno już przeszli i widzieli w swoim życiu.

Osobiście uważam tą książkę za przyjemne, pierwsze zetkniecie się z Rosja. W końcu autorka potrafi jak nikt inny wpakować się w kłopoty, a jeszcze lepiej je opowiedzieć na kartach swojej książki.

W skrócie – dobrze się czytało.

Słodko-gorzkie, wciągające historie ‘zwykłych’ ludzi, którzy nie jedno już przeszli i widzieli w swoim życiu.

Osobiście uważam tą książkę za przyjemne, pierwsze zetkniecie się z Rosja. W końcu autorka potrafi jak nikt inny wpakować się w kłopoty, a jeszcze lepiej je opowiedzieć na kartach swojej książki.

W skrócie – dobrze się czytało.

Pokaż mimo to

Czytajcie, bo warto! Bardzo ciekawe historie ludzi z m.in. trasy kolejką transsyberyjską, Irkucka, Olchonu, Moskwy, więc tam, gdzie się wybieram za miesiąc! I język dziennikarki też bardzo żywy, naturalny i zabawny, tam gdzie trzeba :)

Czytajcie, bo warto! Bardzo ciekawe historie ludzi z m.in. trasy kolejką transsyberyjską, Irkucka, Olchonu, Moskwy, więc tam, gdzie się wybieram za miesiąc! I język dziennikarki też bardzo żywy, naturalny i zabawny, tam gdzie trzeba :)

Pokaż mimo to

Dobrze się czyta, książka jest ciekawa i nie nuży. Każdy rozdział to spotkanie z innym człowiekiem, inną historią, inną mentalnością. Łączy je historia i życie głównej bohaterki (autorki).

Dobrze się czyta, książka jest ciekawa i nie nuży. Każdy rozdział to spotkanie z innym człowiekiem, inną historią, inną mentalnością. Łączy je historia i życie głównej bohaterki (autorki).

Pokaż mimo to

Styczeń zakończyłam całkiem udanie mimo intensywnego życia naukowego i stresów. Może to właśnie książki pomogły mi ten stres zredukować? "Zabijemy lub pokochamy" zwieńczyło pierwszy miesiąc 2019 roku i nawet mi się podobało. Lekkie, zwiewne, bez jakiejś reporterskiej pompatyczności, choć trzeba przyznać szczerze, że raczej z reportażem ta pozycja jest tylko lekko związana. Podobnie zreszta jak z samą Rosją. Otóż jedyne co łączy tę pozycje z Rosją to ludzie napotkani podczas podróży do tego kraju i mogłyby się w sumie dziać gdziekolwiek. Czasem jednak prześwieca ten "ból rosyjskiej duszy", gdzieś tam i pojawi się Putin, i te rosyjskie potrawy z nieodłączną wódką. Poza tym jest w tych opowieściach sporo subiektywizmu, osobistych przeżyć autorki i jakiejś dziwnej nieco autopromocji pod tytułem "jaka to ja jestem równa babka". I tak sobie czasem myślałam: jaki jest sens chwalenia się ilościami wchłoniętego alkoholu, jak takie ilości sprawiły, że kac pojawia się u niej tylko sporadycznie *może jednak te ilości trochę podkoloryzowane), i że po takich balangach jeszcze cokolwiek pani Ania pamiętała, by móc to opisać. No, ale, nie będę udowadaniać, że tak nie było.
Fajnie się czyta i za tę lekką szorstkość pióra można dać sporego plusa.

Poza tym książkę mogę zaliczyć do wyzwań stycznia: otrzymałam ją w prezencie w 2015 roku :)

Stron w 2019: 2.270

Styczeń zakończyłam całkiem udanie mimo intensywnego życia naukowego i stresów. Może to właśnie książki pomogły mi ten stres zredukować? "Zabijemy lub pokochamy" zwieńczyło pierwszy miesiąc 2019 roku i nawet mi się podobało. Lekkie, zwiewne, bez jakiejś reporterskiej pompatyczności, choć trzeba przyznać szczerze, że raczej z reportażem ta pozycja jest tylko lekko związana....

więcej

mniej

Pokaż mimo to