Wyobraź sobie proszę pustynne tereny rozwiewane wszędobylskim wiatrem i opatulone kurzem. Gdzieś tam w tle stoi saloon, w którym alkohol leje się strumieniami, ale nie dziś. Dziś wszyscy jego klienci wylegli na zewnątrz, by zobaczyć widowisko. Oto po środku placu stoją dwaj mężczyźni w kapeluszach. Obaj trzymają ręce na schowanych w kabury broniach. Już za chwilę padną strzały.

Tak wygląda scena z typowego, amerykańskiego westernu – kojarzysz ją, prawda? A co jeśli chcieć by przenieść ów western do Polski? Dałoby się to zrobić? Naturalnie, tylko trzeba go mocno uwspółcześnić, osadzić na Mazurach a napisanie scenariusza zlecić Mariuszowi Czubajowi. Zaraz, zaraz! Przecież on już go stworzył. Nic nie wiem na temat jego ekranizacji, ale wiem doskonale, że w zeszłym roku światło dzienne ujrzała książkowa wersja najprawdziwszego, polskiego westernu, będącego zarazem czarnym kryminałem. „R.I.P.”, bo taki nosi tytuł, jest odzwierciedleniem miłości autora do klasyki gatunku (w zasadzie i jednego i drugiego, o których wcześniej wspomniałam). Czytając blurb byłam bardzo ciekawa od której strony Czubaj „ugryzie” temat i jak zrealizuje swój pomysł. Odpowiedź przyszła szybko…

Marcin Hłasko, znany czytelnikom książek autora, powraca na karty kolejnej powieści. Nie kryję, że mocno mnie to ucieszyło, bo bardzo polubiłam tego specyficznego, ironicznego w stylu wypowiedzi faceta. Mimo że Hłasko to były policjant nie pracujący już w zawodzie to na brak zajęć narzekać nie może. Jako specjalista od odnajdywania zaginionych znów dostał okazję do urozmaicenia sobie życia – co prawda po drodze natknie się na kilka trupów, pozna kilku mało przyjaznych typów, kilka razy oberwie po gębie, ale ostatecznie chyba nie uzna tego czasu za stracony. Zwłaszcza, że zagadka zaginięcia dziewczyny, której rozwikłanie zostanie mu zlecone najpewniej może wiązać się z zaginięciem jego ojca. Początkowo niechętny do poszukiwań zaginionej, decyduje się ruszyć do Starych Kiejkut i podążać tropem historii, poszukiwaczy skarbów i fanów mistycznych uniesień.

Śledząc przebieg poszukiwań miałam znane mi już uczucie, że spędzam czas ze starym dobrym znajomym – nie da się ukryć, że bohater Czubaja, Marcin Hłasko to człowiek, którego nie sposób nie polubić, mimo że nie należy do ludzi, którzy robią dobre pierwsze wrażenie. Zwyczajnie, kto lubi ironię, sarkazm i intelekt schowany w jednej postaci literackiej siłą rzeczy musi go polubić. I to on sprawia, że każdą historię, w której jest osadzony czyta się szybko, lekko i łatwo.

Jedyne co nie do końca mi się spodobało w toku akcji to żółta żarówka. Jaka żółta żarówka zapytacie? Ano taka, która zapala się bohaterom filmów animowanych, gdy wpadną na jakiś pomysł, rozwikłają trudne zagadnienie itd. Hłasko też takowa się zapala w toku fabuły – akcja biegnie sobie swoim torem, coś już wiadomo jednak niezbyt wiele, aż tu nagle wszystko staje się jasne jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki – pyk i jest! Zupełnie jak dr House, który nagle wpada na pomysł z jakim schorzeniem ma do czynienia u danego pacjenta (kto oglądał, ten pewnie wie o czym mówię).

Nie zmienia to jednak faktu, że książki wychodzące spod pióra Czubaja czyta się dobrze i zawsze chętnie do nich wraca (w końcu to już mój trzeci tytuł tego autora, który przeczytałam). Na pewno tez nie odmówię sobie kolejnego tomu z zapisem przygód pana Hłasko. A nuż czymś mnie zaskoczy – czego i wam życzę podczas lektury „R.I.P.”.

Ewa Szczepańska