Myślałam, że będzie gorzej, że Wielki Grafoman pójdzie na całość i da się porwać wartkiemu nurtowi wyobraźni. Jednak tym razem Andrzej Pilipiuk mocno trzymał wodze swojej fantazji, dzięki czemu czytelnik dostaje odgrzewanego kotleta, ale całkiem niezły ten kotlet.

Jak zwykle najmocniejszą stroną powieści tego autora jest fenomenalne oddanie realiów historycznych epoki, w której osadza swą opowieść. Razem ze Staszkiem poznajemy więc życie Polaków po klęsce powstania styczniowego, co jest tym ciekawsze, że nastoletni bohater wpada w środowisko ludzi, którzy byli mocno zaangażowani w walkę z zaborcą i mimo przegranej, nie złożyli do końca broni. Z kolei Marek, który w ostatnim tomie cyklu wybrał powrót do współczesności, ma wątpliwą przyjemność poznania szanownego pana ojca Grążela. I kto by pomyślał, że jęczydupcia Staszek ma takiego tatkę, co się z nikim w tańcu nie pier…znaczy ludzie tańczą, jak on im zagra. Pan Ferdynand ze swoim sturękim darem przekonywania zaprzęgnie Marka do poszukiwań Staszka. I ja już teraz wiem, jak wygląda skrzyżowanie pana Samochodzika z ojcem Mateuszem.

Myślę, że każdy, kto zmęczył pozostałe części „Oka jelenia”, sięgnie po „Sowie zwierciadło”. Pisarstwo Pilipiuka mnie w jakiś sposób uzależnia, mimo że określenie Wielki Grafoman czasami w jego przypadku nie jest na wyrost i z przymrużeniem oka. Tym razem kosmitów tylu, co kot napłakał, za to Staszek z przemyśleniami starej dewotki – to jest po prostu nieodłączna maniera Pilipuka: drzewiej było lepiej, ludzie niezepsuci, prawi, waleczni i w ogóle, i w szczególe. Trzeba to zaakceptować, bo wątpię, by pisarz porzucił swój ulubiony refren.

I muszę przyznać, że pozytywnie zaskoczył mnie rozwój fabuły – autor jednak nie wyznaje zasady, że cukier krzepi. I dobrze. Furteczka do kolejnej opowiastki uchylona zostaje. Ja za to zostaję z zagadką: o co chodzi z tym sowim zwierciadłem? Wydaje mi się, że czytałam uważnie, a jakoś mnie to wzięło umknęło…Że ta bransoletka? E, chyba nie…

Myślałam, że będzie gorzej, że Wielki Grafoman pójdzie na całość i da się porwać wartkiemu nurtowi wyobraźni. Jednak tym razem Andrzej Pilipiuk mocno trzymał wodze swojej fantazji, dzięki czemu czytelnik dostaje odgrzewanego kotleta, ale całkiem niezły ten kotlet.

Jak zwykle najmocniejszą stroną powieści tego autora jest fenomenalne oddanie realiów historycznych epoki, w...