Drugi tom ciut lepszy od pierwszego.

Przede wszystkim chociaż nadal główna bohaterka większość czasu cierpi, to akcja przyspiesza i książka jest dużo mniej przegadana niż pierwszy tom.
Po drugie bardzo podobała mi się postać Solona - jego sarkazm dodawał dość mdłej fabule nieco pikanterii. Motyw wiedźm był też ciekawy, szkoda, że nie został bardziej rozwinięty.

Niemniej fabuła ciągle jest naiwna i niesamowicie egzaltowana. Mam mocny przesyt czytania o miłości po tych książkach. Atlas i Atlantyda wydali mi się niesamowicie kiczowaci. Gadające reklamy na Atlantydzie zupełnie mi nie pasują do miejsca ani powieści fantasy, a król był próżny i nadęty jak czarny charakter z Disneya. Ogólnie gdyby nie fakt, że od czasu do czasu autorka opisywała tortury czy gnijące zwłoki, miałabym wrażenie, że czytam bajkę dla dzieci. No i oczywiście wszyscy faceci jak jeden zakochiwali się w głównej bohaterce, a jeśli się nie zakochiwali, to przynajmniej coś ich do niej obsesyjnie ciągnęło. ^^' Ach, nielogiczności w fabule pozostały, nie mogę tu ich opisać nie spojlerując, ale czytelnicy sami się raczej zorientują. ;-)

W sumie to chociaż jest trochę ciekawiej niż w pierwszym tomie, to nadal nie polecam - są mniej kiczowate serie do poczytania. :)

Drugi tom ciut lepszy od pierwszego.

Przede wszystkim chociaż nadal główna bohaterka większość czasu cierpi, to akcja przyspiesza i książka jest dużo mniej przegadana niż pierwszy tom.
Po drugie bardzo podobała mi się postać Solona - jego sarkazm dodawał dość mdłej fabule nieco pikanterii. Motyw wiedźm był też ciekawy, szkoda, że nie został bardziej rozwinięty.

Niemniej...