Niedziela, ptaszki już ćwierkają ale ludzie jeszcze w niebycie, a mój pies zaczyna dzień od spektakularnego, hałaśliwego pawia. Jeśli nie napiszę o nim (piesku, nie pawiu) nic więcej, będziecie myśleć, że jest wyłącznie specjalistą od smrodliwych pobudek, a przecież tak nie jest. I właśnie takie 'a przecież tak nie jest' towarzyszyło mi przy lekturze 'Za ścianą'. Sarah Waters zauważa bowiem w mężczyznach niewiele więcej ponad tego pawia właśnie. Pijacy, skłonni do przemocy awanturnicy, zdrajcy. Ojcowie, którzy zostawiają rodzinie w spadku długi. Łajzy, które na przyjęciu potrafią tylko głaskać kota i nie da się z nimi o niczym porozmawiać. Zadeptywacze świeżo umytych podłóg.Właściciele włochatych uszu i zaplątanej w nich woskowiny. Życie zaczyna się, gdy wychodzą albo umierają, a kobiety wreszcie zostają same. Jest w tej powieści jeden jedyny moment, kiedy główna bohaterka obserwuje jedno z tych stworzeń w ogrodzie i zauważa, że i on jest nieszczęśliwym człowiekiem. Gdyby autorka częściej tak myślała, napisałaby pełnokrwistą powieść, ale ponieważ tak się nie stało, powstało po prostu czytadło.

Niedziela, ptaszki już ćwierkają ale ludzie jeszcze w niebycie, a mój pies zaczyna dzień od spektakularnego, hałaśliwego pawia. Jeśli nie napiszę o nim (piesku, nie pawiu) nic więcej, będziecie myśleć, że jest wyłącznie specjalistą od smrodliwych pobudek, a przecież tak nie jest. I właśnie takie 'a przecież tak nie jest' towarzyszyło mi przy lekturze 'Za ścianą'. Sarah...