Sylwia jako mała dziewczynka zostaje porzucona przez matkę. Teraz, kiedy jest dorosła i umierająca próbuje ją odnaleźć, bo to jest jej jedyna szansa na wyzdrowienie. Może nie szuka matki, ale swojej siostry, która wydaje się bardziej mityczna, niż prawdziwa. Nie pamięta jej, ale wydaje jej się, że zawsze przy niej była. W poszukiwaniach pomaga jej dziennikarka Pola, która sama nie zdołała uporać się ze swoimi problemami i zaszyła się w domku na odległej wsi.

Cała książka opiera się na wydarzeniach z dzieciństwa Sylwii, na życiu z zastępczą matką jak i na przeszłości Poli, niż na współczesności. Czytając ją cały czas się zastanawiałam, czy Sylwia naprawdę jest chora, czy to nie jest tylko przez nią ukartowane - przez te wszystkie dziwne zbiegi okoliczności.

Warda wprowadza czytelnika w niepowtarzalny, artystyczny klimat. Jak zawsze książka jest bardzo melancholijna, ale w zupełnie inny sposób niż pozostałych jej książkach, które czytałam do tej pory. Wszystkie opisy wydają się jakby z filmu, kiedy twórcy zabawiają się światłem słonecznym i robią przybliżenia na konkretny element, np. motyla, który siedząc porusza skrzydłami, a na niego pada ciepłe światło słoneczne. Jeszcze nie spotkałam się z książką, która właśnie tak działałaby na wyobraźnię czytelnika.
Jedna z lepszych książek Wardy, można przeczytać w jeden wieczór.

Sylwia jako mała dziewczynka zostaje porzucona przez matkę. Teraz, kiedy jest dorosła i umierająca próbuje ją odnaleźć, bo to jest jej jedyna szansa na wyzdrowienie. Może nie szuka matki, ale swojej siostry, która wydaje się bardziej mityczna, niż prawdziwa. Nie pamięta jej, ale wydaje jej się, że zawsze przy niej była. W poszukiwaniach pomaga jej dziennikarka Pola, która...