Recenzja znajduje się także na moim blogu zperspektywyczytelnika.blogspot.com

Dalsza część losów Willa i Layken dzieje się rok po ich pierwszym spotkaniu. Nie chcę pisać o tym, co wydarzyło się przez ostatni rok, bo kto czytał pierwszą część wie, a tym, którzy jeszcze tego nie zrobili nie chcę psuć przyjemności odkrywania ich historii. W każdym bądź razie, jak to w powieściach pani Hoover bywa i tym razem autorka rzuca nas na głęboką wodę i od pierwszych stron możemy spodziewać się, że stanie się coś, co zepsuje piękną miłość naszych bohaterów.

Jednak najpierw jest cisza przed burzą. Chociaż czy cisza to dobre określenie? Może powinnam wspomnieć, że wcale nie jest cicho - jest mnóstwo śmiechu i radości, zaś najwięcej humoru wnosi Kiersten. Ta młoda bohaterka zdecydowanie dodaje uroku tej powieści, jest postacią bardzo wyrazistą i sarkastyczną, a przy scenach z jej udziałem nie mogłam powstrzymać się od śmiechu!

Pierwsze kilkadziesiąt stron uśmiech gościł mi na twarzy, jednak nie obeszło się też bez wzruszenia. Colleen Hoover nadal potrafi poruszyć moje serce, nie ważne ile jej książek już przeczytałam, ona nadal ma władzę nad moimi emocjami! Po raz kolejny razem z bohaterami przeżywałam wszystkie trudności, nie tylko zastanawiając się nad tym, co zrobiłabym na ich miejscu, ale także czując ich uczucia, gdyż autorka w taki sposób wszystko opisuje, że niemożliwym jest nie poczuć tego, co czuł Will czy Layken.

Colleen Hoover, dlaczego mi to robisz?! Dlaczego stwarzasz idealnego faceta? Will to mężczyzna, w którym jestem zakochana po uszy. Tak jak w poprzedniej części okazał się troskliwym i odpowiedzialnym gościem, ze świetnym poczuciem humoru. Po prostu chłopak marzeń. I wcale ta idealizacja Willa mi nie przeszkadzała, bo choć zazwyczaj nie pałam sympatią do idealnych bohaterów to do Willa mam słabość.

W tej części pierwszoosobowa narracja poprowadzona jest z punktu widzenia Willa. Nie spodziewałam się tego, gdyż "Pułapka uczuć" była opowiedziana z perspektywy Layken. Jednak była to miła odmiana, która pozwoliła skupić się na tym, co przeżywał Will.

Tak jak w pierwszej części, tak i tutaj mamy do czynienia ze slamem poetyckim. Ponownie odgrywa on ważną rolę. W "Pułapce uczuć" wiersze bardzo mi się podobały, ale tutaj totalnie przepadłam! One były pełne uczuć, prawdziwe i idealnie obrazowały to, przez co przechodzą bohaterowie. Przyznam, że nawet podczas ich czytania, zdarzyło mi się uronić kilka(naście) łez.

Pani Hoover nadal nie przestaje zaskakiwać czytelnika. Chociaż niektóre wydarzenia były przewidywalne to jednak mogę wskazać również sytuacje, których zupełnie się nie spodziewałam.

Chyba najbardziej cieszyłam się z tego, że po raz kolejny mogłam spotkać się z bohaterami. Nawet nie zdawałam sobie sprawy z tego, jak bardzo się za nimi stęskniłam! Za Kelem, Caulderem, za Eddie. Jak dobrze było znowu ich spotkać.

Colleen Hoover jest wirtuozem w grze na uczuciach, potrafi w czytelniku wyzwolić wulkan emocji, a na dodatek zaskoczyć go i wzruszyć. Ponadto książka emanowała delikatnością i niewinnością, a opisana przez autorkę miłość była czysta, prawdziwa i piękna. Zabawne momenty były miłym dodatkiem do tej poruszającej historii, a mimo idealizacji bohaterów i zdarzeń lektura tej pozycji to sama przyjemność.

Recenzja znajduje się także na moim blogu zperspektywyczytelnika.blogspot.com

Dalsza część losów Willa i Layken dzieje się rok po ich pierwszym spotkaniu. Nie chcę pisać o tym, co wydarzyło się przez ostatni rok, bo kto czytał pierwszą część wie, a tym, którzy jeszcze tego nie zrobili nie chcę psuć przyjemności odkrywania ich historii. W każdym bądź razie, jak to w...