Uwielbiam autora. Ile trzeba mieć kunsztu literackiego by tworzyć tak niebanalne historie. Książka pełna groteski, absurdu. Jednak trzeba mieć dystans do siebie by to wszystko ogarnąć.

Uwielbiam autora. Ile trzeba mieć kunsztu literackiego by tworzyć tak niebanalne historie. Książka pełna groteski, absurdu. Jednak trzeba mieć dystans do siebie by to wszystko ogarnąć.

Dobra książka. Niestety tylko dobra i nic więcej. Reportaż w stylu żartobliwym, z lekkim dystansem, jednocześnie wytknięciem wad i zachwytem, ciekawa mieszanka, pozytywne i negatywne opinie o Etiopii przenikają się między sobą. Mam jednak wrażenie, że narrator(nie chcę wysuwać wniosków, że autor) jest osobą zadufaną w sobie, której mimo jej zwyczajności i humoru, nie da się lubić. Dziwne, sprzeczne uczucia. Warto przeczytać, ale nie jest to książka, która na długo zostaje w głowie.

Dobra książka. Niestety tylko dobra i nic więcej. Reportaż w stylu żartobliwym, z lekkim dystansem, jednocześnie wytknięciem wad i zachwytem, ciekawa mieszanka, pozytywne i negatywne opinie o Etiopii przenikają się między sobą. Mam jednak wrażenie, że narrator(nie chcę wysuwać wniosków, że autor) jest osobą zadufaną w sobie, której mimo jej zwyczajności i humoru, nie da się...

Kolejne (nieudane) podejście do Karpowicza.

Kolejne (nieudane) podejście do Karpowicza.

Lekkie pióro Karpowicza ma to do siebie, że nie tylko czyta się szybko i przyjemnie to, co spod niego wyszło, ale jeszcze za każdym razem celnie trafia w samą dziesiątkę. I tak, mimo nieodłącznej w stylu pisarza ironii, można przeżyć głębokie momenty wzruszeń dzięki właśnie tej lekturze. Co więcej: poznać nowych ludzi za pośrednictwem książki i udać się do krainy Nowego Kwiatu, tak odległej, a jednocześnie tak bliskiej Polakom.

Plus sto do fajności dla Karpowicza za "Dygresję o ropie naftowej", babcię Lubą na miotle fruwającą jak odrzutowiec za oknem samolotu i życiową zaradność.

Lekkie pióro Karpowicza ma to do siebie, że nie tylko czyta się szybko i przyjemnie to, co spod niego wyszło, ale jeszcze za każdym razem celnie trafia w samą dziesiątkę. I tak, mimo nieodłącznej w stylu pisarza ironii, można przeżyć głębokie momenty wzruszeń dzięki właśnie tej lekturze. Co więcej: poznać nowych ludzi za pośrednictwem książki i udać się do krainy Nowego...

Bardzo się męczyłam, żeby skończyć ją, a wydawało mi się, że nigdy czegoś takiego nie napiszę o książce Karpowicza!

Bardzo się męczyłam, żeby skończyć ją, a wydawało mi się, że nigdy czegoś takiego nie napiszę o książce Karpowicza!

Specyficzne poczucie humoru. Początek rewelacyjny, jeśli można zakochać się w prostocie przekazu, z lekką nutką ironii, to mnie to spotkało. Powiem więcej, to pierwsza książka która zachęciła mnie do podróży. Jak pies na kiełbasę, patrzyłam ciekawymi i śliniącymi się oczami, o byciu w tych nieskażonych cywilizacją miejscach. Książka bardzo mi się podobała.

Specyficzne poczucie humoru. Początek rewelacyjny, jeśli można zakochać się w prostocie przekazu, z lekką nutką ironii, to mnie to spotkało. Powiem więcej, to pierwsza książka która zachęciła mnie do podróży. Jak pies na kiełbasę, patrzyłam ciekawymi i śliniącymi się oczami, o byciu w tych nieskażonych cywilizacją miejscach. Książka bardzo mi się podobała.

Karpowicz ma rewelacyjne poczucie humoru, którym potrafi się podzielić. Książka w założeniu miała być nie-reportażem, co w sumie udało się osiągnąć w 80%.

Przeciętny Polak o Etiopii nie wie nic, nieprzeciętny kojarzy Etiopię z obrazem wykreowanym przez Kapuścińskiego, a więc ideologicznie nacechowaną książką "Cesarz". U Karpowicza zaś mamy zerwanie z takim paradygmatem i ustanowienie postmodernistycznej, a więc fragmentarycznej i subiektywnej w założeniu, wizji kraju w 2000 roku.

Lekkie pióro, płynnie przechodzące style narracji (a także płynne przechodzenie z gatunku do gatunku),autoironia i wstawki metatekstowe czynią z tej książki dobrze odrobioną lekcję współczesnej prozy. Polecam, świetna rozrywka na dwa, trzy wieczory.

Karpowicz ma rewelacyjne poczucie humoru, którym potrafi się podzielić. Książka w założeniu miała być nie-reportażem, co w sumie udało się osiągnąć w 80%.

Przeciętny Polak o Etiopii nie wie nic, nieprzeciętny kojarzy Etiopię z obrazem wykreowanym przez Kapuścińskiego, a więc ideologicznie nacechowaną książką "Cesarz". U Karpowicza zaś mamy zerwanie z takim paradygmatem i...

"Nowy kwiat cesarza" to lektura, która zaprasza do odkrywania różnych warstw utworu, aluzji, odniesień intertekstualnych. Czuć tu patronat Gombrowicza, jeśli chodzi o sylleptyczne (rozdwojone, pełne sprzeczności) ja narratora, zabawy językiem i wszechobecną ironię; Herberta, gdy narrator odkrywa przed nami arkana nieznanych miejsc dalekiego, fascynującego kraju, gdy opisuje etiopskie świątynie, malowidła, a także Kapuścińskiego - mistrza reportażu. Na patronat tychże autor sam się powołuje, dlatego nie waham się o tym napisać.
"Nowy kwiat" to trzecie dzieło Karpowicza. Znając wcześniejsze, można zauważyć fakt, że autor rozwija się, pisze coraz bardziej interesująco i świadomie, co jest ciekawym doświadczeniem dla wiernego czytelnika.
Tym razem otrzymuje on po trochę reportaż, powieść i esej o Etiopii, a także, myślę, o samym autorze, przeplatany innymi formami: wierszami, haiku, dramatem, odautorskimi komentarzami wyróżnionymi inną czcionką, artystycznymi zdjęciami. Mimo wielu przerywników, zmian form i czcionek, po zamknięciu książki czytelnikowi towarzyszy jednak wrażenie spójnej całości i poczucie dosytu (nie mylić z przesytem).
Dzieli się ona formalnie na część dłuższą i krótszą oraz dowcipne podziękowania (komu i za co? najlepiej, gdy czytelnik przekona się sam). W części dłuższej dominują opisy realiów życia codziennego w Etiopii, relacji międzyludzkich (zwłaszcza w opozycji ciemnoskóry - biały) opisanych w zabawny sposób, również komicznie przedstawione realia spraw administracyjnych, hotelowych czy tragikomiczny jednak opis żebrzących, wszędobylskich dzieci. Druga część obfituje w tradycyjne legendy, jest trochę faktów historycznych dotyczących zwłaszcza władców oraz wspaniałe opisy etiopskich zabytków, głównie świątyń.
To wszystko sprawia, że "Nowy kwiat" ma dwie duże zalety: skraca dystans między czytelnikiem i autorem oraz przystępnie serwuje dużą porcję wiedzy o kraju, dotychczas znanego głównie z "Cesarza" Ryszarda Kapuścińskiego.
Bardzo polecam!

"Nowy kwiat cesarza" to lektura, która zaprasza do odkrywania różnych warstw utworu, aluzji, odniesień intertekstualnych. Czuć tu patronat Gombrowicza, jeśli chodzi o sylleptyczne (rozdwojone, pełne sprzeczności) ja narratora, zabawy językiem i wszechobecną ironię; Herberta, gdy narrator odkrywa przed nami arkana nieznanych miejsc dalekiego, fascynującego kraju, gdy opisuje...