Wróciłam do Oslo. I nie przeszkadza mi w ogóle, że jest zimno i pada śnieg. I stęskniłam się za Harrym - mimo, że jest jeszcze bardziej zamknięty w sobie niż zwykle, że wokół niego jest coraz mniej osób, które go wspierały, dla którego ściganie obecnego celu - płatnego mordercy - jest swego rodzaju ucieczką od jego codzienności (czuć, że brakuje mu Rakel).
Napisałam już wiele na temat Harry'ego Hole'a przy okazji wcześniejszych powieści - mimo jego wad, jakby na przekór wszystkiemu, bardzo go polubiłam. W "Wybawicielu" pokazuje jednak nieco inne oblicze, bardziej ludzkie, autor (pomimo jego niedostępności i zamknięcia) poniekąd odkrywa przed nami jego wnętrze, przedstawia komisarza z tej bardziej ludzkiej strony. Większa dojrzałość emocjonalna nie odbiera Harry'emu męskości - wręcz przeciwnie.
Nie dajmy się jednak zwieść tej błogości - Nesbø napisał genialną powieść, w której nie ma czasu na nudę, czy ckliwe zachowania, ponieważ akcja cały czas przykuwa uwagę czytelnika. Autor przedstawia nam kryminał najwyższej klasy, jak do tej pory chyba najlepszy ze wszystkich tomów o komisarzu Hole (choć "Czerwone gardło" również mnie pochłonęło). W "Wybawicielu" każdy najmniejszy szczegół ma znaczenie, świetny motyw Armii Zbawienia i jej działalności, oraz jej wpływu na całą fabułę. Genialne zakończenie, w którym te najmniejsze detale mają swoją rolę, uzmysławiają, że Nesbø należy czytać dokładnie i ze zrozumieniem. Po raz pierwszy cieszyłam się, że nie miałam czasu na przeczytanie tej książki "na raz" - co sprawiło, że mogłam bardziej skupić się na fabule (zawsze wracam kilka stron wstecz jak wracam do lektury - dzięki temu te detale zostały mi w pamięci).
Nesbø z każdym tomem pokazuje swój progres, coraz dokładniej buduje intrygi oraz co najważniejsze - pokazuje zmiany u głównego bohatera bez niszczenia jego prawdziwej osobowości.
Ja jestem zachwycona - kończąc lekturę już mam ochotę poznać następne losy komisarza. A książkę, tym którzy jeszcze jej nie znają, szczerze polecam!

Wróciłam do Oslo. I nie przeszkadza mi w ogóle, że jest zimno i pada śnieg. I stęskniłam się za Harrym - mimo, że jest jeszcze bardziej zamknięty w sobie niż zwykle, że wokół niego jest coraz mniej osób, które go wspierały, dla którego ściganie obecnego celu - płatnego mordercy - jest swego rodzaju ucieczką od jego codzienności (czuć, że brakuje mu Rakel).
Napisałam już...