Obcy w końcu opanowali Ziemię. Jednak nie wyglądają tak, jak sobie to zawsze wyobrażaliśmy. Dusze są niewielkimi istotami, które bez żywiciela nie mają szansy przetrwać więcej niż kilku minut. Ich żywicielami zostają więc zamieszkujące daną planetę formy życia. W ciała ludzi zostają więc wszczepione Dusze. Każda z nich, ma dostęp do wspomnień i uczuć Żywiciela, więc z miejsca stają się jednym. Na nieszczęście dla najeźdźców, na Ziemi zostały nieliczne grupy rebeliantów, ludzi, ukrywających się przed nową plagą, która pokryła już całą planetę.

Melanie zostaje uratowana po nieudanej próbie samobójczej, kiedy Łowcy próbowali schwytać ją w opuszczonym budynku. Uzdrowiciel od razu po uleczeniu ciała, wszczepia w nie Duszę. Chcąc dowiedzieć się jak najwięcej o innych rebeliantach, jedna z Łowczyń, z miejsca wypytuje Duszę o to,co wie ze wspomnień swojej Żywicielki. Czy są inni? Jeśli tak, to gdzie i jak udaje im się przeżyć? Jednak Melanie dokładnie strzeże swoich tajemnic i pamięci. Uzdrowiciel mówi jej, że to przejściowe i za jakiś czas, wszystko do niej wróci.
Uzdrowiciel, który przeprowadził operację, nadał jej imię Wagabunda, ze względu na to, że była już na ośmiu różnych planetach. Wagabunda zaczyna więc swoje dziewiąte życie, na dziewiątej planecie, lecz nic nie jest takie jak wcześniej. Ostrzegano ją, że ludzie odczuwają bardzo silne emocje, mają pięć zmysłów i silny charakter, ale jak dla niej, ten opis zupełnie nie wystarcza. Emocje i zmysły ją przytłaczają, jednak Wagabunda nie daje za wygraną i nieustannie próbuje przyzwyczaić się do warunków na Ziemi.
Melanie jednak nie daje za wygraną i próbuje walczyć z intruzem. Mogąc odbierać te same bodźce co wcześniej, ale nie mając dostępu do mowy, dziewczyna jest rozdarta. Co jakiś czas, przez nierozwagę, posyła w stronę Wagabundy niektóre ze swoich wspomnień, które ona od razu przechwytuje i przekazuje swojej Łowczyni, jak zaczęła ją nazywać. Przez wspomnienia i fakt, że Wagabunda zamieszkiwała ciało człowieka, wspomnienia Melanie przenikały ją na wskroś i budziły te same emocje. W ten sposób, Dusza pokochała Jamiego i Jareda.
Jamie jest bratem Melanie. Jared, dzięki któremu, udało im się przeżyć te lata, jest kimś w rodzaju jej chłopaka, jednak ich zażyłość sięga dużo dalej. Jest ich ostoją, przy nim czują się bezpiecznie i dał im dom. Chatę GDZIEŚ. Wagabunda w dalszym ciągu nie może przejrzeć wszystkich wspomnień swojej żywicielki i to budzi w niej ogromną frustrację.
Z czasem, gdy Melanie nie stała się bardziej potulna i cichsza, Wagabunda decyduje się na ostateczność i zamierza opuścić to ciało, zasięgając jednak najpierw rady Uzdrowiciela, który zajmował się nią na początku. Ta decyzja prowadzi jest katalizatorem podróży do pobliskiego miasta. Melanie, zrozpaczona perspektywą ostatecznej śmierci, lub, co gorsze, wprowadzeniem do jej ciała Łowczyni, by wyciągnęła z niej wszystkie sekrety, powoduje podjęcie szalonej decyzji. Postanawia pokazać Wagabundzie linie prowadzące do kryjówki, która dawno temu, pokazał jej wuj Jeb. Prowadzona miłością do Jamiego i Jareda, których może tam znaleźć, Wagabunda zgadza się podążyć za wskazówkami przesyłanymi jej przez Mel. Ciężka wędrówka, okazuje się watra zachodu, dopiero w momencie, gdy obie są na środku piaszczystego pustkowia i pogodziły się ze śmiercią.
Pod jedynym drzewem w okolicy, Jeb znajduje swoją bratanicę i nie zważając na intruza w jej ciele, postanawia ją uratować, zabierając wyniszczone ciało do kryjówki w skałach. Jej nowe życie nie jest proste, ludzie okazują jej tyle nienawiści, ile tylko ten gatunek jest w stanie wytworzyć. Jednak największe problemy są w niej samej. Wagabunda chodź jest już na dobrej drodze do zawieszenia broni z Melanie, nadaj nie może dojść do porozumienia z własnym ciałem. Targają nią sprzeczne emocje, z którymi nie może sobie poradzić.

Ta książka całkowicie mnie pochłonęła. Przeczytałam ją całą, od deski do deski, z zapartym tchem. Jestem pod wielkim wrażeniem pomysłu, wątków i realizacji. Dawno nie czytałam tak dobrze, płynnie i pięknie napisanej książki. Gdy doszłam skończyłam, zastanawiałam się tylko, dlaczego to trwało tak krótko. Nic nie jest w stanie lepiej ukazać głębi tej opowieści, jak wzięcie jej w ręce i pochłonięcie jednym tchem. Tylko wtedy, można naprawdę ją poznać.

Obcy w końcu opanowali Ziemię. Jednak nie wyglądają tak, jak sobie to zawsze wyobrażaliśmy. Dusze są niewielkimi istotami, które bez żywiciela nie mają szansy przetrwać więcej niż kilku minut. Ich żywicielami zostają więc zamieszkujące daną planetę formy życia. W ciała ludzi zostają więc wszczepione Dusze. Każda z nich, ma dostęp do wspomnień i uczuć Żywiciela, więc z...