Wszyscy lubimy błyskotki. A jeśli ktoś nie lubi, to znak że trzeba na niego uważać. Ja także lubię. dlatego urzekają mnie i Katniss Everdeen i Geralt z Rivii i bohaterowie "Gry o tron". Ale nigdy żadna błyskotka, nie przyćmi mi blasku kamienia szlachetnego.
A taka jest właśnie powieść Rylskiego. Napisana przepiękną polszczyzną historia starzejącego się pisarza, wplecionego wbrew sobie w Historię i mniejsze lub większe gierki, którego twórczość przerosła jego samego i zemściła się na nim i jego rodzinie, chwyciła mnie za serce od pierwszych stron. Rylski pisze z manierą, tak jakby patrzył na czytelnika z góry, arogancko ale i bez taryfy ulgowej dla swoich bohaterów. To bez wątpienia nie jest literatura dla wszystkich - odradzam zarówno poszukiwaczom literackiego mięsa, odurzających się Kosińskim czy nowym brutalizmem, jak i tym wdychającym Prousta czy Jasnorzewską. Wprawdzie Rylskiemu bliżej do tych drugich, ale za dużo tu dla nich prawdy, za dużo prozy życia, choćby nawet przefiltrowanej przez piękno wspomnień do jakich nie ma już powrotu.
Jedną tylko wadę widzę w tej powieści. Każdy z bohaterów Rylskiego, nawet tych najgorszych i najbardziej ordynarnych mówi o rzeczach wielkich i poważnych, w sposób taki w jaki nie mówi tak naprawdę chyba nikt. Ale to nic, to nic... To tylko literatura - Ci którzy szukają w niej życia, są z góry skazani na porażkę.

Wszyscy lubimy błyskotki. A jeśli ktoś nie lubi, to znak że trzeba na niego uważać. Ja także lubię. dlatego urzekają mnie i Katniss Everdeen i Geralt z Rivii i bohaterowie "Gry o tron". Ale nigdy żadna błyskotka, nie przyćmi mi blasku kamienia szlachetnego.
A taka jest właśnie powieść Rylskiego. Napisana przepiękną polszczyzną historia starzejącego się pisarza, wplecionego...