"Do trzech razy Natalie" to tytuł mówiący wiele o książce. Po pierwsze sugeruje, że jest to trzeci tom, a więc trzecia wybryk sióstr Sucharskich, a po drugie, że jest to już ostatni tom ich przygód w myśl przysłowia: do trzech razy sztuka.
I tak jest w istocie. Natalie Sucharskie już po raz kolejny pakują się w tarapaty, kłamią i wodzą ludzi za nos, ale jak zapewnia autorka robią to po raz ostatni na oczach czytelników. Nie mam nic przeciwko. Uwielbiam przygody pięciu sióstr, ale ciągnięcie tej serii w nieskończoność, to ostatnia rzecz jakiej bym chciała. Widać, że Rudnicka pisze dla przyjemności, a nie tylko by zarobić.

Co tym razem zrobią Natalie? Nie spadków już nie będzie, ale i tym razem chodzi o sporą sumę.
Dziewczyny, dwa lata po awanturze o Zawadę, prowadzą spokojne i monotonne życie(jak na nie, oczywiście). Wszystkie układają sobie życie i nagle kilka nieprzyjemnych incydentów(z winy panów, oczywiście)rzuca je z powrotem do domu w Mechlinie. Gdy wszystkie panie Sucharskie znajdują się pod jednym dachem, to kłopoty gwarantowane.
Natalie po serii awantur, krzyków i "niedopowiedzeń" wyruszają na wakacje, pozostawiając w domu dzieci i trzech skonsternowanych policjantów, którzy szybko wpadną w panikę, co doprowadzi ich do desperacji(nie żeby dzieci im w tym pomogły, choćby przez ściągnięcie na pomoc "babci").

A Natalie Sucharskie, podczas swojego wypadu do Międzyzdrojów, dzięki swemu wścibstwu i niekwestionowanemu talentowi, nie mając nic do roboty, wpakują się w środek śledztwa policyjnego, które nie jest takie, jakie się wydaje.

Czy ta część jest równie dobra co poprzednie? Poprzeczka niewiele, ale trochę obniżyła się. Charakterki Sucharskich i ich towarzyszy jednak się nie zmieniają, a to gwarantuje salwy śmiechu, a więc i przerwy w czytaniu. Problem jest trochę z wątkiem kryminalnym, w który młodsze Natalie wciągają się ze zwykłej nudy. Nie jest to intryga tak wyszukana jak wcześniej. W dodatku jet łatwa do rozwiązania.
Prawdziwą perełką w tej części są intrygi Anielki i kombinacje babci Zofii, a także zmagania trzech policjantów z opieką nad najmłodszą latoroślą rodu Sucharskich(która choć nazwiska tego nie nosi, to zdecydowanie charakter ma po mamusi i ciociach).

I to tyle. Pożegnałam Sucharskie i biorę się za inne książki Olgi Rudnickiej. Natalii pewnie nic nie przebije, ale trzeba iść dalej. Pewne jest jednak, że będę wracać do Mechlina na spotkania z pięcioma siostrami, mężczyznami ich życia i nieprzewidywalnymi dziećmi, które może kiedyś posłużą pisarce jeszcze do napisania kolejnej historii.

Pozostało mi jedno: polecić wizytę w Mechlinie wszystkim, którzy jeszcze tego nie zrobili i zapewnić, że tego nie można żałować!

"Do trzech razy Natalie" to tytuł mówiący wiele o książce. Po pierwsze sugeruje, że jest to trzeci tom, a więc trzecia wybryk sióstr Sucharskich, a po drugie, że jest to już ostatni tom ich przygód w myśl przysłowia: do trzech razy sztuka.
I tak jest w istocie. Natalie Sucharskie już po raz kolejny pakują się w tarapaty, kłamią i wodzą ludzi za nos, ale jak zapewnia autorka...