Na trzeci tom przygód Natalii czekały rzesze czytelników. Co ich przyciąga, skoro nie wyrafinowana fabuła? Może to urok pięciu sióstr, które choć nazywają się identycznie, są całkowicie różne? Może łatwo przyswajalny i zabawny styl Rudnickiej? A może po prostu dobra zabawa, którą gwarantuje lektura tej powieści. Naprawdę trudno się nie roześmiać w jej trakcie.

Już za sam pomysł stworzenia pięciu głównych bohaterek, z których nosi identyczne imię i nazwisko, należą się autorce brawa. Ten prosty zabieg stworzył podwaliny dla całego szeregu zabawnych sytuacji. Wystarczy tu wspomnieć policjantów przesłuchujących pięć kobiet, z których każda twierdzi, że nazywa się Natalia Sucharska. Jeśli dodamy do tego wyraziste zarysowanie postaci, otrzymamy przepis na sukces. Z pewnością nie był on łatwy. Trzeba sporego kunsztu, żeby na łamach powieści przedstawić czytelnikowi pięć postaci o identycznych personaliach w taki sposób, że już od pierwszych stron będą one rozróżnialne i nikomu się nie pomylą.

W dwóch poprzednich tomach byliśmy świadkami wielu przygód pięciu Natalii, ale z grubsza każdą z nich można zaklasyfikować do kategorii kryminalnych bądź miłosnych. Czytelnik, który nie miał dotąd styczności z paniami Sucharskimi, bez problemu odnajdzie się w trzecim tomie. Na tyle, na ile to w ogóle możliwe w przypadku tak zagmatwanej historii. W trzeciej części siostry Sucharskie, które mieszkają poza rodzinnym domem, wracają do niego z powodu różnych problemów. Wspólnym ich mianownikiem są mężczyźni, więc bohaterki postanawiają wyjechać na urlop w żeńskim gronie, nie informując swoich obecnych i byłych partnerów o docelowym miejscu wyjazdu. Cel jest jeden i zasadniczy – odpocząć. Jak łatwo się domyślić, siostrom się to nie uda. Jak zwykle wplączą się w kryminalne intrygi, całkiem przypadkowo i mimochodem. Równie przypadkowo staną się świadkami w sprawie morderstwa i będą zmuszone ukrywać się nie tylko przed swoimi partnerami, ale i przed mordercami. Kiedy statystyczne kobiety w sytuacji zagrożenia zwracają się po pomoc do policji, siostry Sucharskie biorą sprawy w swoje ręce i rozpoczynają własne śledztwo. A to tylko komplikuje sytuację jeszcze bardziej…

„Do trzech razy Natalie” to bardzo zgrabna komedia pomyłek. Dobrze napisana, z wartką akcją, wyraziście zarysowanymi postaciami i solidną dawką absurdalnego poczucia humoru. Będzie doskonałą rozrywką, ale rozczaruje poszukujących ambitnej literatury i misternie skonstruowanej zagadki kryminalnej. Zapewni sporo śmiechu i… prawdopodobnie chęć, by sięgnąć po inne części cyklu „Natalii 5”.  

Katarzyna Marondel