Do trzech razy Natalie

Zapewne każdy z nas oglądał kiedyś komedię z gatunku takich, w których akcja staje się tak absurdalna, że… aż zabawna. I chociaż od początku do końca mamy świadomość, że niemożliwe jest aż takie nagromadzenie zbiegów okoliczności i przypadków, jakie właśnie mamy przed oczami, chcemy oglądać dalej, bo zwyczajnie dobrze się bawimy. Gdyby ktoś zekranizował „Do trzech razy Natalie” i poprzednie części cyklu Olgi Rudnickiej, z pewnością uzyskałby dokładnie taki film.

Na trzeci tom przygód Natalii czekały rzesze czytelników. Co ich przyciąga, skoro nie wyrafinowana fabuła? Może to urok pięciu sióstr, które choć nazywają się identycznie, są całkowicie różne? Może łatwo przyswajalny i zabawny styl Rudnickiej? A może po prostu dobra zabawa, którą gwarantuje lektura tej powieści. Naprawdę trudno się nie roześmiać w jej trakcie.

Już za sam pomysł stworzenia pięciu głównych bohaterek, z których nosi identyczne imię i nazwisko, należą się autorce brawa. Ten prosty zabieg stworzył podwaliny dla całego szeregu zabawnych sytuacji. Wystarczy tu wspomnieć policjantów przesłuchujących pięć kobiet, z których każda twierdzi, że nazywa się Natalia Sucharska. Jeśli dodamy do tego wyraziste zarysowanie postaci, otrzymamy przepis na sukces. Z pewnością nie był on łatwy. Trzeba sporego kunsztu, żeby na łamach powieści przedstawić czytelnikowi pięć postaci o identycznych personaliach w taki sposób, że już od pierwszych stron będą one rozróżnialne i nikomu się nie pomylą.

W dwóch poprzednich tomach byliśmy świadkami wielu przygód pięciu Natalii, ale z grubsza każdą z nich można zaklasyfikować do kategorii kryminalnych bądź miłosnych. Czytelnik, który nie miał dotąd styczności z paniami Sucharskimi, bez problemu odnajdzie się w trzecim tomie. Na tyle, na ile to w ogóle możliwe w przypadku tak zagmatwanej historii. W trzeciej części siostry Sucharskie, które mieszkają poza rodzinnym domem, wracają do niego z powodu różnych problemów. Wspólnym ich mianownikiem są mężczyźni, więc bohaterki postanawiają wyjechać na urlop w żeńskim gronie, nie informując swoich obecnych i byłych partnerów o docelowym miejscu wyjazdu. Cel jest jeden i zasadniczy – odpocząć. Jak łatwo się domyślić, siostrom się to nie uda. Jak zwykle wplączą się w kryminalne intrygi, całkiem przypadkowo i mimochodem. Równie przypadkowo staną się świadkami w sprawie morderstwa i będą zmuszone ukrywać się nie tylko przed swoimi partnerami, ale i przed mordercami. Kiedy statystyczne kobiety w sytuacji zagrożenia zwracają się po pomoc do policji, siostry Sucharskie biorą sprawy w swoje ręce i rozpoczynają własne śledztwo. A to tylko komplikuje sytuację jeszcze bardziej…

„Do trzech razy Natalie” to bardzo zgrabna komedia pomyłek. Dobrze napisana, z wartką akcją, wyraziście zarysowanymi postaciami i solidną dawką absurdalnego poczucia humoru. Będzie doskonałą rozrywką, ale rozczaruje poszukujących ambitnej literatury i misternie skonstruowanej zagadki kryminalnej. Zapewni sporo śmiechu i… prawdopodobnie chęć, by sięgnąć po inne części cyklu „Natalii 5”.  

Katarzyna Marondel