Książka błyskotliwa, z poczuciem humoru, pełna ciepła. Zmusza, aby zastanowić się nad sensem istnienia i nad tym, że człowiek nie może obyć się bez istnienia innego człowieka, że pragnie zarówno brać, jak i dawać. Pokazuje, że posiadanie dzieci oprócz obowiązków i zmartwień, pomaga stać się człowiekiem w pełnym tego słowa znaczeniu. Dzięki tej książce spojrzałam zupełnie inaczej na mężczyzn. Moim zdaniem tytuł powinien nosić nazwę: było sobie chłopców dwóch. A to dlatego, że 36-letni Nick czasami sam myśli i zachowuje się jak chłopiec. Nie dojrzał, bo nie musiał i nie chciał. A 12-letni Marcus jest nieprzystosowany do życia. Został wychowany, a raczej ukształtowany przez posthipisowską matkę. To ona wpoiła mu niechęć do większości spraw, którymi żyją jego rówieśnicy. Przez co jest prześladowanym przez rówieśników dziwakiem. Spotkanie dwóch niedojrzałych osób okaże się wzajemnie zbawienne. Ale korzystne także dla pozostałych bohaterów książki - bo pozostali też są na swój sposób niedojrzali.

Książka błyskotliwa, z poczuciem humoru, pełna ciepła. Zmusza, aby zastanowić się nad sensem istnienia i nad tym, że człowiek nie może obyć się bez istnienia innego człowieka, że pragnie zarówno brać, jak i dawać. Pokazuje, że posiadanie dzieci oprócz obowiązków i zmartwień, pomaga stać się człowiekiem w pełnym tego słowa znaczeniu. Dzięki tej książce spojrzałam zupełnie...