Czasami ciężko było mi się wciągnąć w akcję, ale jak już się udało to dość ciężko było się oderwać. Przez większość czasu myślałam, że Jane Austen nie lubi mężczyzn, bo 100% polubiłam tylko jednego bohatera, a potem doszłam do wniosku, że autorka lubi skomplikowaną akcję. Dosłownie, dostałam ogromny zwrot akcji na 20 stron przed końcem. Dodatkowo cała książka dawała mi vibe "Dobrych żon" tylko w wersji dwuosobowej (niestety trzecia siostra nie gra w tej książce zbyt wielkiej roli).

Czasami ciężko było mi się wciągnąć w akcję, ale jak już się udało to dość ciężko było się oderwać. Przez większość czasu myślałam, że Jane Austen nie lubi mężczyzn, bo 100% polubiłam tylko jednego bohatera, a potem doszłam do wniosku, że autorka lubi skomplikowaną akcję. Dosłownie, dostałam ogromny zwrot akcji na 20 stron przed końcem. Dodatkowo cała książka dawała mi vibe...

Fajnie się czytało, ale przyznam, że spodziewałam się innego zakończenia!

Fajnie się czytało, ale przyznam, że spodziewałam się innego zakończenia!

moje drugie spotkanie z niesamowitą Jane Austen nie poszło tak dobrze, jak się spodziewałam.

moje drugie spotkanie z niesamowitą Jane Austen nie poszło tak dobrze, jak się spodziewałam.

Jakoś mnie nie zachwyciła. Porównując z kultową Dumą i uprzedzeniem jest po prostu nudna, akcja bardzo wolno się toczy. Autorka moim zdaniem zbyt często opisuje rzeczy całkowicie nieistotne, przez co ciężko się to czyta. W miejscach, w których faktycznie coś się zaczyna dziać robi się w końcu ciekawie na chwilę. Niestety postacie za bardzo nie przypadły mi do gustu, z nikim się za bardzo ''nie zżyłam ". Na pewno nie przeczytam po raz kolejny.

Jakoś mnie nie zachwyciła. Porównując z kultową Dumą i uprzedzeniem jest po prostu nudna, akcja bardzo wolno się toczy. Autorka moim zdaniem zbyt często opisuje rzeczy całkowicie nieistotne, przez co ciężko się to czyta. W miejscach, w których faktycznie coś się zaczyna dziać robi się w końcu ciekawie na chwilę. Niestety postacie za bardzo nie przypadły mi do gustu, z nikim...

Piękna książka, która pokazuję jak łatwo nasze emocje mogą przysłonić nasz rozsądek. Przez to, że Marianna była aż tak emocjonalną osobą, doświadczyła wielu zawodów. Jej emocje były intensywne, niezależnie czy była szczęśliwa czy popadała wręcz w depresje. Elenora wiedziała, że jej emocjonalność zakończy się porażką, lecz też troska o samopoczucie własnej siostry również przysłoniła jej rozwagę. Mężczyźni w tej książce...no cóż, można ich charaktery zobaczyć w teraźniejszości. To nawet nie jest kwestia podważalna. Zakończenie wydawało sie delikatnie pośpieszone (przynajmniej w polskiej wersji),lecz nie był to dla mnie duży problem podczas czytania. Książka naprawdę przyjemna, dobra dla odprężenia.

Piękna książka, która pokazuję jak łatwo nasze emocje mogą przysłonić nasz rozsądek. Przez to, że Marianna była aż tak emocjonalną osobą, doświadczyła wielu zawodów. Jej emocje były intensywne, niezależnie czy była szczęśliwa czy popadała wręcz w depresje. Elenora wiedziała, że jej emocjonalność zakończy się porażką, lecz też troska o samopoczucie własnej siostry również...

Podobała mi się. Choć początek był dość nudny, miał kilka zabawnych momentów na tyle, by dało się przez niego przebrnąć, dopóki historia nie zaczęła się trochę rozkręcać. Sama w sobie fabuła nie jest skomplikowana, za to ma sporo tego starodawnego uroku i humoru. W moim odczuciu dobra na przerywnik przy dłuższych seriach, sympatyczną odskocznię od cięższych tytułów bądź gdy komuś przeje się akurat ulubiony gatunek i chciałby w międzyczasie poczytać coś lekkiego.
Ogólnie przy scenach z rodziną pani Johnowej Dashwood szło mi czasem parsknąć śmiechem, więc jako komedia romantyczna dla odpoczynku od fantastyki sprawdziła mi się serio dobrze.

Podobała mi się. Choć początek był dość nudny, miał kilka zabawnych momentów na tyle, by dało się przez niego przebrnąć, dopóki historia nie zaczęła się trochę rozkręcać. Sama w sobie fabuła nie jest skomplikowana, za to ma sporo tego starodawnego uroku i humoru. W moim odczuciu dobra na przerywnik przy dłuższych seriach, sympatyczną odskocznię od cięższych tytułów bądź gdy...

Nie jestem fanką romantycznych historii, jednak raz na jakiś czas sięgam po taką pozycję.
Zdecydowałam o wyborze właśnie tego klasyku licząc na jakieś ciekawe zwroty akcji.
O ile autorka przenosi nas świat bohaterek, gdzie razem z nimi przeżywamy kolejne przygody, o tyle sama historia jest dosyć oklepana, dosyć łatwo domyśleć się przebiegu całej fabuły.

Nie jestem fanką romantycznych historii, jednak raz na jakiś czas sięgam po taką pozycję.
Zdecydowałam o wyborze właśnie tego klasyku licząc na jakieś ciekawe zwroty akcji.
O ile autorka przenosi nas świat bohaterek, gdzie razem z nimi przeżywamy kolejne przygody, o tyle sama historia jest dosyć oklepana, dosyć łatwo domyśleć się przebiegu całej fabuły.

Pierwszy raz czytałam pewnie ze 20 lat temu, a ostatnio naszła mnie ochota powtórzyć. Lubię styl Jane Austen, choć momentami trochę przedłuża, ale generalnie bardzo dobrze się to czyta. Ciepła, optymistyczna, lekko romansowa historia, opowiedziana z humorem i werwą. Po latach zapomniałam ile tu jest detali, których brak w znanym wszystkim filmie. Polecam się przekonać!

Pierwszy raz czytałam pewnie ze 20 lat temu, a ostatnio naszła mnie ochota powtórzyć. Lubię styl Jane Austen, choć momentami trochę przedłuża, ale generalnie bardzo dobrze się to czyta. Ciepła, optymistyczna, lekko romansowa historia, opowiedziana z humorem i werwą. Po latach zapomniałam ile tu jest detali, których brak w znanym wszystkim filmie. Polecam się przekonać!

Książi Jane Austen zawsze zabierająmnie do minionej epoki, XIX-wiecznego życia, w których konwenanse i znalezienie właściwego męża wydaje się najważniejszym wydarzeniem w życiu kobiety.
Tutaj przede wszystkim podobało mi się przedstawienie relacji sióstr, była ona zdrowa, jedna drugą wspierała i starała się zrozumieć, mimo różnicy charakterów jedna na drugiej zawsze mogła polegać i to w tej histori jest piękne.
Ilość męskich postaci przyprawiała o zawrót głowy już nie wiedziałam w końcu, który jest bardziej przychylny do poślubienka której siostry, żaden z nich nie odznaczał się lepszych charakterem czy lepszymi cechami, motywami od drugiego i chociaż wszystko się dobrze kończy to było w książce pare momentów, które chwytały za serce, trzymały w niepewności, nudziły i rozśmieszały. A o to w książce przecież chodzi prawada? Żeby wzbudzała emocje, ta we mnie wzbudziła.
Uwielbiam też w niej ppstać matki, bardzo rezolutnej, która popada w skrajności, ale zawsze jest dla swoich córek i dba o nie najlepiej jak potrafi.
Najciekawsza jest dla mnie ppstać Małgorzaty, czyli trzeciej córki, bo wydaje się ona być w tej historii nie potrzebna. Przez wiekszy czasz jej nie ma, a jak już się pojawia to tylko na chwilę i w zasadzie w ogóle jej nie znamy.
Po przeczytaniu Dumy i uprzedzenia tej autorki widzę dużo podobieństw w tej historii, niektóre sytuacje są jakby takie same, ale nie jest to oczywiście żaden minus, po prostu może autorka miała swój szablon pisania książek ☺
Mimo czasem nudniejszych scen to i tak bardzo mi się ta książka podobała

Książi Jane Austen zawsze zabierająmnie do minionej epoki, XIX-wiecznego życia, w których konwenanse i znalezienie właściwego męża wydaje się najważniejszym wydarzeniem w życiu kobiety.
Tutaj przede wszystkim podobało mi się przedstawienie relacji sióstr, była ona zdrowa, jedna drugą wspierała i starała się zrozumieć, mimo różnicy charakterów jedna na drugiej zawsze mogła...

Moje pierwsze spotkanie z twórczością Jane Austen uważam za umiarkowanie udane. Trochę też z premedytacją postanowiłam zacząć od pozycji, która jest mniej chwalona (przynajmniej przez osoby, z którymi miałam styczność) od „Dumy i uprzedzenia”, by stopniować sobie wrażenia. Zaskoczeniem było dla mnie też to, że jak „Rozważna i romantyczna” została moją pierwszą książką autorki to wszak ona jest też pierwszą opublikowaną książką Jane Austen, a wcześniej nie zagłębiałam się w ten temat.

Akcja książki rozgrywa się w Anglii na schyłku XVIII wieku, a jej głównymi bohaterkami są siostry Dashwood. Starsza Eleonora (ta bardziej rozważna) i Marianna (romantyczna). Nie można też zapominać o jeszcze jednej z sióstr, która jest za młoda na romanse, ale jest takim dobrym duchem tej historii, a na imię jej Małgorzata. Ten siostrzany klimat, jak i wydźwięk całej historii wraz z takim lekkim stylem autorki przywodzi mi na myśl „Małe kobietki” Louisy May Alcott, które swoją stronę uwielbiam. Może przy tej książce nie wzniosło mnie, aż na takie emocje, ale sam klimat był naprawdę przyjemny i to mimo tych wszystkich zawirowań natury miłosnej, które nieraz niosły ze sobą gorzkie łzy.

Najbardziej doceniam rys psychologiczny bohaterów i ukazanie głównego założenia książki jak ludzkie usposobienie może wpływać na przeżywanie tych samych emocji. I chociaż może ogólny przekaz pokazuje, że te gwałtowniejsze romantyczne porywy są często bardziej egoistyczne od w ciszy przeżywanego smutku osoby, która jest bardziej skryta, ale w środku cierpi tak samo, to podoba mi się, że żadna z sióstr nie była taką zerojedynkową postacią i każda w swojej postawie miała mocne i słabe strony. Mam natomiast mieszane uczucia co do zakręcenia relacjami uczuciowymi bohaterów.

Niby autorka ciekawie potrafia ukazać utajnione oblicza Willoughby'ego, pułkownika Brandona i Edwarda, bo do samego końca nie było wiadomo dla mnie jak się historia potoczy, a już w szczególności z Edwardem było spore zaskoczenie, ale jakoś w tym wszystkim bywało, że odczuwałam znużenie tym galimatiasem.

A tak na koniec jeszcze dodam z przymrużeniem oka, że powaliła mnie ilość powtórzeń wartości bohaterów względem tego ile wynosi ich majątek. 😆

Moje pierwsze spotkanie z twórczością Jane Austen uważam za umiarkowanie udane. Trochę też z premedytacją postanowiłam zacząć od pozycji, która jest mniej chwalona (przynajmniej przez osoby, z którymi miałam styczność) od „Dumy i uprzedzenia”, by stopniować sobie wrażenia. Zaskoczeniem było dla mnie też to, że jak „Rozważna i romantyczna” została moją pierwszą książką...