Imponujący Misz masz graficzny, z soczystymi kolorami i szalonym kadrowaniem. Fabuła to niestety bełkot, który pod koniec jakąś tam myśl przekazuje, ale raczej powinna być traktowana jako eksperyment artystyczny, niż opowieść. Mocno dla koneserów - dla mnie największą wartością było przypomnienie o Hensonie - może trzeba Fraglesy spróbować odnaleźć i odświeżyć.

Imponujący Misz masz graficzny, z soczystymi kolorami i szalonym kadrowaniem. Fabuła to niestety bełkot, który pod koniec jakąś tam myśl przekazuje, ale raczej powinna być traktowana jako eksperyment artystyczny, niż opowieść. Mocno dla koneserów - dla mnie największą wartością było przypomnienie o Hensonie - może trzeba Fraglesy spróbować odnaleźć i odświeżyć.

Jak czytam, że "akcja się zmienia szybko i czytelnik nie nadąża", to mam ochotę odpisać: "po to masz ten komiks, żeby do niego wracać i zgłębiać krok po kroku". Gdy ktoś pisze, że "fabuła to bełkot", to myślę, że takie argumenty powtarzane są regularnie tylko dlatego, że czytelnik nie ogarnia, nie chce mu się podjąć wyzwania ogarnięcia albo gdy zakłada, że w sztuce wszystko musi być dosłowne i zrozumiałe w każdym szczególe.

Fabuła jest pełna popkulturowych symboli i daje wielkie możliwości interpretacyjne - uwielbiam takie otwarte formy. Połowę tego dzieła musi sobie dopowiedzieć w głowie czytelnik i to jest wielki atut. Motorem napędzającym całość jest dążenie, by wreszcie odpalić fajkę, co samo w sobie jest genialne.

Jeden z najbardziej pojebanych i najlepiej narysowanych komiksów, jakie oglądałem. Nie pożyczajcie od znajomych, kupcie gdzieś okazyjnie (może być po angielsku, tekstu tu prawie nie ma),bo to cudo jest przeznaczone do wielorazowego użytku.

Jak czytam, że "akcja się zmienia szybko i czytelnik nie nadąża", to mam ochotę odpisać: "po to masz ten komiks, żeby do niego wracać i zgłębiać krok po kroku". Gdy ktoś pisze, że "fabuła to bełkot", to myślę, że takie argumenty powtarzane są regularnie tylko dlatego, że czytelnik nie ogarnia, nie chce mu się podjąć wyzwania ogarnięcia albo gdy zakłada, że w sztuce wszystko...

Komiks miał przypominać kadry z filmu. No i przypomina. Akcji jest dużo, słów niewiele. Tyle, że ta akcja zbyt szybko zmienia świat przedstawiony, w jakim się dzieje. Czytelnik nie nadąża, a mam wrażenie, że autor również. Po prostu rysuje historię faceta, który przypadkiem trafił do jakiegoś zapomnianego przez świat miasteczka, musi gdzieś dotrzeć, na jakąś górę, ponieważ został wybrany do reprezentowania mieszkańców osady w morderczym wyścigu. A sama wędrówka jest niczym senny majak, pełen koszmarów, prześladowców, czarnych charakterów. Bohatera miota w różne światy, właściwie nie wiadomo dlaczego i po co. Również finał eskapady niczego nie wyjaśnia, mamy wrażenie jakby wszystko miało zacząć się od początku. Taki „Dzień świstaka” w wersji komiksowej. Umęczyłam się lekturą dość znacznie. Jedynym pozytywem, który sprawiał, że jednak przewracałam kartki i nie odkładałam książki na półkę, były rysunki. Naprawdę sumienna, ciekawa kreska, sprawiająca, że lektura nabiera kolorów.

Komiks miał przypominać kadry z filmu. No i przypomina. Akcji jest dużo, słów niewiele. Tyle, że ta akcja zbyt szybko zmienia świat przedstawiony, w jakim się dzieje. Czytelnik nie nadąża, a mam wrażenie, że autor również. Po prostu rysuje historię faceta, który przypadkiem trafił do jakiegoś zapomnianego przez świat miasteczka, musi gdzieś dotrzeć, na jakąś górę, ponieważ...

Graficznie - perełka. Fabularnie - bezsensowny bełkot. Niby coś się dzieje, ale sensu w tym za grosz. Z takich "dziwnych" historyjek obrazkowych, zdecydowanie lepiej w ostatecznym rozrachunku wypada "Niczym aksamitna rękawica odlana z żelaza".

Graficznie - perełka. Fabularnie - bezsensowny bełkot. Niby coś się dzieje, ale sensu w tym za grosz. Z takich "dziwnych" historyjek obrazkowych, zdecydowanie lepiej w ostatecznym rozrachunku wypada "Niczym aksamitna rękawica odlana z żelaza".

Majstersztyk wizualnej narracji. Surrealistyczna z ducha opowieść, która dąży do zaskakującego i wcale nie bezsensownego finału. Choć składa się ze stereotypów, postaci i scen po wielokroć wykorzystywanych przez amerykańską popkulturę, jest na wskroś oryginalna i nie przestaje zadziwiać. Ogromna przyjemność lektury.

Majstersztyk wizualnej narracji. Surrealistyczna z ducha opowieść, która dąży do zaskakującego i wcale nie bezsensownego finału. Choć składa się ze stereotypów, postaci i scen po wielokroć wykorzystywanych przez amerykańską popkulturę, jest na wskroś oryginalna i nie przestaje zadziwiać. Ogromna przyjemność lektury.

Totalna i piękna abstrakcja. My kind of thing! Fenomenalne rysunki i rozłożenie klatek. Akcja goni i zaskakuje, kompletnie nie wiedziałem, czego się spodziewać na kolejnej karcie. Dołączam do kolekcji:)

Totalna i piękna abstrakcja. My kind of thing! Fenomenalne rysunki i rozłożenie klatek. Akcja goni i zaskakuje, kompletnie nie wiedziałem, czego się spodziewać na kolejnej karcie. Dołączam do kolekcji:)

Bohaterem Piaskowej opowieści jest mężczyzna imieniem Mac, który nagle pojawia się w małym, bezimienny miasteczku, położonym na pustyni na południowym zachodzie Stanów Zjednoczonych. Sam nie bardzo wie, co to za miejsce i jak się tu znalazł. Sytuacja w jakiej znajduje się Mac nie jest godna pozazdroszczenia. W miasteczku właśnie odbywa się festyn, gra orkiestra, ludzie tańczą, cieszą się, clown rozdaje balony. Między tym mrowiem zadowolonych i rozbawionych ludzi widzimy, wyraźnie zagubioną postać młodego mężczyzny, który zostaje wybrany i uniesiony przez tłum przed oblicze szeryfa. Wygląda to tak, jakby Mac został uznany przez mieszkańców miasteczka za bohatera. W dwojakim znaczeniu tego słowa: jako osoba, która ma dokonać niezwykłych czynów i jako główna postać historii.

Między sytuacją Maca a czytelnika możemy doszukać się pewnych analogii. Gdyż razem z nim zostaje wrzucony „w sam środek” wydarzeń. Chociaż czytelnik jest – teoretycznie – pół kroku przed bohaterem. Pod warunkiem, że najpierw zapoznał się ze wstępem, z którego dowiedział się, że komiks jest adaptacją graficzną niezrealizowanego scenariusza filmowego autorstwa Jima Hensona i Jerry’ego Juhla. Jednakże, ostatecznie, czytającemu ta wiedza na niewiele się przydaje, czuje się równie zagubiony i skonfundowany, jak bohater opowieści.

Szeryf Tate przekazuje instrukcje, plecak zaopatrzony w parę potrzebnych rzeczy oraz mapę, na niej pokazuje dwa punkty: miejsce, w którym jest miasteczko oraz Orlą Górę. Przekaz jest jasny, jeśli Macowi uda się dotrzeć do Góry, to będzie bezpieczny. Gdy wychodzą okazuje się, że przed biurem szeryfa zgromadzili się wszyscy mieszkańcy miasteczka, którzy życzą mu powodzenia i zapewniają, że jest najlepszy. Pogłębia się wrażenie wszechogarniającego spisku, w którym uczestniczą wszyscy z wyjątkiem samego bohatera. Za sprawą kolejnych postaci intryga się komplikuje, a przygoda staje się dla Maca bardzo niebezpieczna. Finał historii jest niespodziewany i zaskakujący.

Do tego miejsca scenariusz wydaje się nie odbiegać od sytuacji realnych (potencjalnie możliwych),ale po przekroczeniu przez bohatera białej linii startowej, namalowanej na piasku poza granicami miasteczka, wkracza w zupełnie odmienną rzeczywistość: absurdalną, surrealistyczną i, przede wszystkim, oniryczną. W chwili, gdy na pustyni pojawia się ruchliwa droga, po której pędzą samochody, a z jednego z nich wyskakuje zabójczo niebezpieczny lew, bohater (i czytelnik) tracą grunt po nogami. Akcja przyspiesza i wyraźnie zbacza z realistycznej ścieżki. Sytuacje stają się coraz bardziej niedorzeczne i nierzeczywiste: basen pełen rekinów-ludojadów, szarża kawalerii oraz szemrana ekipa filmowa, która zdaje się grać pierwsze skrzypce w tym przedstawieniu.

(...) Niedawno Wydawnictwo Marginesy opublikowało książkę Jim Henson. Tata Muppetów pióra Briana Jaya Jonesa. Biografia „ojca” Muppetów i Fraglesów pewnie zostanie bestsellerem. Chciałbym zachęcić, choć część osób, które zachwycać się będą wspomnianą publikacją, do sięgnięcia również po Piaskową opowieść, gdyż to niebywała okazja, abyśmy mogli w tym samym momencie czytać o życiu Hensona oraz poznać jedno z jego zdumiewających dzieł.

- - -
cały tekst można przeczytać tu:
http://dybuk.wordpress.com/2014/11/18/piaskowa-opowiesc/

Bohaterem Piaskowej opowieści jest mężczyzna imieniem Mac, który nagle pojawia się w małym, bezimienny miasteczku, położonym na pustyni na południowym zachodzie Stanów Zjednoczonych. Sam nie bardzo wie, co to za miejsce i jak się tu znalazł. Sytuacja w jakiej znajduje się Mac nie jest godna pozazdroszczenia. W miasteczku właśnie odbywa się festyn, gra orkiestra, ludzie...