Jesteśmy społecznością, która kocha książki

To nie tak, że mi się „Tunele” nie podobały. W ostatecznym rozrachunku nie jest to komiks gorszy od „Zaduszek”, a możliwe, że z racji bardziej rozbudowanej fabuły i mocno uniwersalnej wymowy, będzie z czasem punktował. Ja po prostu nie czuję konwencji, która sytuuje się gdzieś między „Tintinem”, a „Indiana Jonesem”. Nadal trudno pomylić styl rysunków Modan z jakimś innym twórcą, choć mam wrażenie, że tym razem poszło to bardziej w kierunku karykatury. Również postacie stają się bardziej tendencyjne - jakby każdy z nich miał uosabiać jedną nadrzędną cechę. To stopniowe obdzieranie postaci z wielowymiarowości spina się zresztą z cechami przygodówki dla dzieciaków, w którą opakowano całość. Oczywiście nie one są grupą docelową, a ta opowieść zdecydowanie chce być czymś więcej, ale decyzja o wyborze gatunku robi swoje. Już w „Zaduszkach” nikt się nie przejmował prawdopodobieństwem fabuły, a przerysowanie bohaterów było spore, tu dostajemy rozwinięcie tych tendencji. Wracając do tego co najistotniejsze – Modan jak zawsze stara się nie epatować okrucieństwem rzeczywistości Biskiego Wschodu, mimo że ono gdzieś w tle istnieje. „W „Tunelach” jest o konflikcie na różnych poziomach i jest to zrobione ciekawie, bo mimo pacyfistycznego wydźwięku i ciekawego posłowia, symbolika Arki Przymierza, dążenia do jej znalezienia i efekt poszukiwań nadal zostawiają dużo przestrzeni do interpretacji. Prawdziwego świata jednak tu nie ma, bo ubrano to w bajkę dla dorosłych i ten fakt trochę uwiera. Mam wrażenie, że dostaje się Żydom bardziej niż Palestyńczykom, ale raczej na zasadzie „patrzcie jakie te ich cechy są żałosne i śmieszne”, niż „patrzcie jak oni mordują i wysiedlają kolejne tereny z ludnością cywilną”. Może za dużo wymagam, może to nie rola Modan, ale jak dla mnie konwencja zmiękcza sedno.