Proza Bernharda to lektura, która działa oczyszczająco na czytającego. Wzywa ona do wyzbycia się wszelkich objawów sentymentalizmu i naleciałych przyzwyczajeń zeń wynikających. Jej charakterystycznym elementem jest struktura, która nie pozostaje bez znaczenia. Pisana w pierwszej osobie, bez akapitów stanowi zapis przemyśleń głównego bohatera. Brak akapitów wzbudza w nas myśl o tym, że myslenie/rozumienie jest pewną nigdy nie przerwaną ciągłością. Ponadto proza ta rodzi refleksje o tym, w jaki sposób odnosząc się do świata „zakrzywiamy go” poprzez jego wykładnie. Tym, co tak naprawdę „wydzarza się” jest rozumienie, w służbie którego świat się dzieje. Owszem, ów świat istnieje jako jakieś „naprzeciwko”, ale stanowi on jedynie pożywkę dla umysłu, który przyjmuje tylko to, na co jest gotowy. Dzieje się tak, ponieważ, z jednej strony jesteśmy w jakieś sytuacji, w jakimś miejscu, a z drugiej istniejemy poza nią, oddzieleni zasłoną naszych twarzy, które czasem wyrażają to „w środku”.
„Wymazywanie” to książka o tym jak wielki wpływ na nas ma miejsce z którego się wywodzimy i dzieciństwo z którego „wyrastamy”. Każdy z nas ma swoje Wolsfegg, które chciałby wymazać. Otwartym pozostaje pytanie, czy intelektualne rozliczenie przeszłości spełni ów katarystyczny zamiar. Wydaje się, iż Franz-Josef Murau (bohater powieści) także ma co, do tego, wątpliwości, mimo, iż chce sprostać temu zadaniu.

Proza Bernharda to lektura, która działa oczyszczająco na czytającego. Wzywa ona do wyzbycia się wszelkich objawów sentymentalizmu i naleciałych przyzwyczajeń zeń wynikających. Jej charakterystycznym elementem jest struktura, która nie pozostaje bez znaczenia. Pisana w pierwszej osobie, bez akapitów stanowi zapis przemyśleń głównego bohatera. Brak akapitów wzbudza w nas...