W przypadku książek, które dotknęły mnie mocno mam problem z pisaniem opinii. Nie umiem wyrazić swoich wrażeń w spójny, uporządkowany sposób. Tak więc ostrzegam – będzie chaotycznie, choć postaram się, żeby było zrozumiale.

Po pierwsze, uważam zaliczenie tej książki do literatury pięknej za wprowadzające w błąd. Stąd tyle opinii, że to żadna literatura, jakieś wynurzenia, język kiepski, powtórzenia, wulgaryzmy i bałagan. Co więcej, akcja rozwija się wolno, jest nieliniowa i można się pogubić. Racja.

Nie czytałam jednak „Najgorszego człowieka świata” jako powieści. Dla mnie to była spowiedź i do treści tej spowiedzi się odniosę, bo to ona mnie poruszyła.
Podobno książka ta podoba się wyłącznie osobom, które same mają problem z uzależnieniem lub są nim dotknięte pośrednio, przez bliskie osoby. Moim zdaniem w Polsce większość osób należy do jednej z tych dwóch grup, tylko, że często łatwiej jest tego nie zauważać. A autorka zauważyła i o konsekwencjach tego zauważenia napisała szczerą bolesną relację.

To, że alkoholizm nie równa się budka z piwem i bezdomny śpiący w śmietniku, jest dla mnie oczywiste. Zbyt dużo znam innych przypadków. Historia Krystyny nie była zaskakująca, dziwiło mnie jedynie jej wczesne picie, jeszcze w szkole, nawet przed lekcjami. A mimo powszechności zjawiska, czuję jak stygmatyzujące jest słowo: alkoholiczka. Alkoholik to swój chłop, który w porę nie wyhamował, ale alkoholiczka? Narkomanka? Czuć ciężar ołowiany tych słów.
Czym mnie poruszyła autorka – szczerością – tym pokazaniem swojej niechęci wobec terapeutów, innych uczestników zajęć, swojego snobizmu (przyznać się, że oceniasz ludzi po ubiorze to też odwaga), swojej słabości, niestabilności, swoich czułych punktów. Zdemaskowała taktykę samoobrony przez kpinę i ironię – „śmiech jest tylko pancerzem z wypożyczalni strojów. Zbroją.” Napisała o strachu, samotności i przede wszystkim wstydzie.

Albo fragment o nieocenianiu, albo o rozróżnianiu uczuć i myśli o uczuciach, o wadze złości, o prawdziwych rozmowach. Wiem, że część tych mądrości jest żywcem wzięta z tej mocno sformalizowanej terapii NFZ-towskiej. Jakie to ma znaczenie? Miałam przez chwilę myśl, że wpadnięcie w uzależnienie jest w Polsce najlepszą metodą na uzyskanie pomocy psychologicznej, długoterminowej i bezpłatnej. Czasami najlepszą szansą na rozwój.

Myślą, która powraca jest zgoda na popełnianie błędów, na odpuszczenie sobie, uznanie swoich ograniczeń. Niby oczywistości, niby.

Udało się też Małgorzacie Halber uświadomić mi co to jest pragnąć swojego narkotyku. Stany zachwytu, euforii, poczucia wszechmocy opisała tak, że sama chciałabym je poczuć. A nie mam niczego, co mogłoby mi je zapewnić. Żadnego zmieniacza świadomości. Przez chwilę nawet jej zazdrościłam. Przynajmniej czuła, że żyje. Pomyślałam też, że gdybym coś tak wspaniałego znalazła, wpadłabym po same uszy. Łatwo się opierać brakowi pokus.

Dużo jeszcze mogłabym napisać, siedzi mi w głowie tyle wątków. Oszczędzę wam czytania. Jeśli szukacie wyrafinowanej prozy, omijajcie tę książkę szerokim łukiem. Jeśli cenicie prawdę o sobie, nawet niezgrabnie podaną, przeczytajcie. Ja się cieszę, że przeczytałam.

P.S. Zastanawiam się, czy tylko ja nie kojarzę autorki z telewizji? Czy ona jest rzeczywiście bardzo znana, a ja się gdzieś na innej planecie chowałam?

W przypadku książek, które dotknęły mnie mocno mam problem z pisaniem opinii. Nie umiem wyrazić swoich wrażeń w spójny, uporządkowany sposób. Tak więc ostrzegam – będzie chaotycznie, choć postaram się, żeby było zrozumiale.

Po pierwsze, uważam zaliczenie tej książki do literatury pięknej za wprowadzające w błąd. Stąd tyle opinii, że to żadna literatura, jakieś wynurzenia,...