Najgorszy człowiek na świecie

Nie, nie, nie. Wymęczyła mnie ta książka strasznie. Nie mój styl, nudnawe opisy, miałam wrażenie, że wciąż czytam o tym samym... kolejne strony czy rozdziały nie przynosiły nic nowego i były bardzo podobne do poprzednich. Rozumiem, że jest to opis walki z uzależnieniem, ale można pominąć wiele niepotrzebnych wątków. Autorka opisuję swoje przeżycia, odczucia i chociaż doceniam szczerość to jakoś nie potrafiłam się wczuć w tę opowieść... Brak ładu, składu, mieszanina przemyśleń i przeżyć, które nie wywołują w czytelniku żadnych emocji...
Staram się dać książce szanse nawet jeśli nie od razu mnie do siebie przekona , ale tutaj nie zdołałam dobrnąć nawet do połowy. Męczarnia! Odradzam.

Nie, nie, nie. Wymęczyła mnie ta książka strasznie. Nie mój styl, nudnawe opisy, miałam wrażenie, że wciąż czytam o tym samym... kolejne strony czy rozdziały nie przynosiły nic nowego i były bardzo podobne do poprzednich. Rozumiem, że jest to opis walki z uzależnieniem, ale można pominąć wiele niepotrzebnych wątków. Autorka opisuję swoje przeżycia, odczucia i chociaż...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Miałam wrażenie że czytam ciągle to samo - jeszcze ten wymuszony luźny styl .Zamiast tej szczerości o której wszyscy piszą ja widzę fałsz. Dla mnie przekombinowana i nudna, męczyłam się z nią niesamowicie...

Miałam wrażenie że czytam ciągle to samo - jeszcze ten wymuszony luźny styl .Zamiast tej szczerości o której wszyscy piszą ja widzę fałsz. Dla mnie przekombinowana i nudna, męczyłam się z nią niesamowicie...

Pokaż mimo to

Książka była w moim odczuciu tak autentyczna, że chyba dlatego mnie zafascynowała. Chaotyczna, rozedrgana, ale taki jest chyba umysł człowieka z nałogiem. Nie było tam oszukiwania czytelnika. Najgorsze piekło zawsze zgotujemy sobie samemu. Z ciekawością też czytałam, jak wygląda terapia NFZ-u. Terapia w wyobraźni społecznej, to chyba rzeczywiście częściej miękka kozetka w prywatnym gabinecie. A tutaj państwowa przychodnia ze sraczkowatą lamperią i cała galeria osób, w tym terapeutów, którzy jak to na "państwowej posadzie" - raz lepiej, raz gorzej wykonują swoją pracę. Trafiającym na terapię czasem wydaje się, że to bzdury, bzdety, że marnowanie czasu, a to jednak przynosi efekty. Co z efektami zrobi się potem, to już inna bajka. Kto z nas nie zna tego medialnego psychologicznego bełkotu o akceptacji siebie, o pokochaniu siebie. Ile cudownych książek poradników napisano. A problemy jak były, tak są. Według mnie, świetne ukazane poszczególne etapy uzależnienia.... .

Książka była w moim odczuciu tak autentyczna, że chyba dlatego mnie zafascynowała. Chaotyczna, rozedrgana, ale taki jest chyba umysł człowieka z nałogiem. Nie było tam oszukiwania czytelnika. Najgorsze piekło zawsze zgotujemy sobie samemu. Z ciekawością też czytałam, jak wygląda terapia NFZ-u. Terapia w wyobraźni społecznej, to chyba rzeczywiście częściej miękka kozetka w...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Wstrząsająca i poruszająca

Wstrząsająca i poruszająca

Pokaż mimo to

Zdecydowanie niesamowita książka, dająca mocno do myślenia.
Każdy znajdzie coś dla siebie, coś poruszającego.
Jak dla mnie pozycja obowiązkowa!

Zdecydowanie niesamowita książka, dająca mocno do myślenia.
Każdy znajdzie coś dla siebie, coś poruszającego.
Jak dla mnie pozycja obowiązkowa!

Pokaż mimo to

Prawdziwa, szczera książka o nałogu i niezrealizowanych potrzebach. Napisana świetnym stylem. Książkę się wchłania. Jestem pod wrażeniem odwagi autorki ale też jej umiejętności pisarskich. Rewelacyjna książka. Myślę, że wielu odnajdzie siebie w głównej bohaterce.

Prawdziwa, szczera książka o nałogu i niezrealizowanych potrzebach. Napisana świetnym stylem. Książkę się wchłania. Jestem pod wrażeniem odwagi autorki ale też jej umiejętności pisarskich. Rewelacyjna książka. Myślę, że wielu odnajdzie siebie w głównej bohaterce.

Pokaż mimo to

CUDOWNA RZECZ!

CUDOWNA RZECZ!

Pokaż mimo to

“PRZECIEŻ WSZYSCY TAK ROBIĄ”.

Zaczyna się od jednego kieliszka, joita, kreski, ale prowadzi do uzależnienia lub całkowitego upadku. Substancje, które są tak dobrze znane, pozwalają nam uciec od problemów, niezrozumienia oraz zmian. W każdym nałogiem znajdziemy drugie dno. I o tym właśnie pisze Małgorzata Halber. Pozwala nam dołączyć do jej podróży w stronę normalności. Wszystko po to, aby oswoić ludzi z alkoholizmem. Pokazać, że osobę uzależnioną niekoniecznie charakteryzuje zaniedbanie, brak pracy i domu. Tak naprawdę może to być każdy. Idealna matka, dziennikarka czy ktoś inny. Autorka chce zwrócić uwagę na to, że nie musi być to stereotypowy alkoholik, tylko zwyczajny człowiek, który potrzebuje pomocy. Zależy jej również na tym, żeby ludzie dawali sobie przyzwolenie na mówienie o nałogu. Nie muszą wstydzić się tego, że mają problem i powinni prosić o pomoc, ponieważ ich nałóg nie sprawia, że są najgorszymi ludźmi na świecie, za których siebie uważają. W takiej sytuacji może znaleźć się każdy, ponieważ w naszym kraju, i pewnie nie tylko, używamy substancji tego typu przy każdej możliwej okazji. Świętujemy, rozpaczamy, po prostu nie mamy co robić. W taki sposób łatwo wpaść w pułapkę uzależnienia, nawet nieświadomie. Dochodzimy do momentu, o którym wspomina Małgorzata, że nie jesteśmy w stanie cieszyć się z sukcesu, który sam w sobie powinien wystarczyć, bez używek. Bardzo przykry wniosek, ale niestety nie jedyny. Dowiadujemy się również jak wygląda odwyk, co jest dobre i beznadziejne. Opisuje również proces dochodzenia do abstynencji oraz trwania w niej, co uważam za jeden z lepszych fragmentów tej książki. Koniec przynosi nam informacje o nawrotach, które są również częścią walki o siebie i o swoje życie.
Muszę przyznać, że na początku byłam bardzo sceptycznie nastawione, ponieważ pierwsze strony były napisane w sposób odpychający. Urywane myśli, bardzo potoczny język, wręcz nazwałabym go szczeniackim. Uważam, że może być to celowy zabieg autorki, który miał lepiej przedstawić stan umysłu alkoholika. Na szczęście później robi się lepiej pod tym względem. Użyty styl pisania sprawia, że książkę szybko się czyta, chociaż bywa ciężko, ponieważ jestem przyzwyczajona do bardziej literackiego języka. Mi to osobiście na początku bardzo przeszkadzało, ale na szczęściej nie skresliłam jej, ponieważ bardzo podoba mi się jej przesłanie. Uważam, że największym atutem tej książki jest przedstawienie każdego etapu walki z nałogiem autorki. Należy jednak pamiętać, że opowieść jest bardzo osobista, w formie pamiętnika, dlatego będzie się różniła od innych przypadków.
Książkę poleciłabym osobom zainteresowanym samym procesem odwyku oraz ich przeżyciami. Nie zaliczyłabym jej do obowiązkowej pozycji w tej tematyce, ponieważ na pewno są lepsze pozycje. Jednak jest to książką napisana na tyle przystępnie, że może ją przeczytać każdy, co pozwala rozpowszechnić tematykę uzależnień i problemy z jakimi się on wiąże, a na tym właśnie autorce zależało.

“PRZECIEŻ WSZYSCY TAK ROBIĄ”.

Zaczyna się od jednego kieliszka, joita, kreski, ale prowadzi do uzależnienia lub całkowitego upadku. Substancje, które są tak dobrze znane, pozwalają nam uciec od problemów, niezrozumienia oraz zmian. W każdym nałogiem znajdziemy drugie dno. I o tym właśnie pisze Małgorzata Halber. Pozwala nam dołączyć do jej podróży w stronę normalności....

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Przeczytałam ją pierwszy raz na początku liceum, już wtedy robiła na mnie duże wrażenie, ale teraz po latach na studiach czuje że ta książka faktycznie ze mną rezonuje

Przeczytałam ją pierwszy raz na początku liceum, już wtedy robiła na mnie duże wrażenie, ale teraz po latach na studiach czuje że ta książka faktycznie ze mną rezonuje

Pokaż mimo to

NAJGORSZY CZŁOWIEK TO TEN W LUSTRZE

Krystyna jest alkoholiczką. Dobrze wykształconą alkoholiczką, pracującą w telewizji, niemającą nic wspólnego z powszechnie znanym stereotypem bezdomnego, śmierdzącego alkoholika spod supermarketu, który żebrze o drobne. Z nim łączy ją jednak nałóg, w końcu w życiu obojga wszystko kręci się wokół procentów. Krystynie pomagają one w funkcjonowaniu w społeczeństwie i rozmawianiu z ludźmi, w udawaniu pewnej siebie imprezowiczki, która zawsze ma na końcu języka jakąś świetną ripostę. Która wcale nie boi się tego, co przyniesie rzeczywistość, jutro, czy kolejny tydzień i która w końcu, dzięki alkoholowi może coś czuć.

„Najgorszy człowiek na świecie” to nie tylko książka, która już zaczyna się mądrze i sensownie, to również książka, która w całości jest zarówno mądra, jak i sensowna. I przede wszystkim bardzo szczera, co w pewien sposób mnie zauroczyło. Nikt nie owija tutaj w bawełnę, nie unika cisnących się na usta przekleństw. O tak, Małgorzata Halber nie boi się powiedzieć, co myśli naprawdę.

Opowiadając swoją historię z jej różnymi etapami, niezbyt wysokimi wzlotami i nieco głębszymi upadkami opowiada jednocześnie historię ludzi smutnych, wystraszonych, jeśli nie wręcz przerażonych rzeczywistością. Ludzi o niskiej samoocenie, którzy na trzeźwo unikają kontaktów społecznych, po cichu marząc o byciu gwiazdami towarzystwa. Ludzi, których przygniotła presja, by być „fajnym”, by robić dużo, by wygrywać każdego dnia i każdego najmniejszego dnia odnosić sukcesy. Dla tych osób alkohol był nie tylko lekarstwem na wszystkie smutki i problemy tego świata, ale przepustką do tego wyższego poziomu, gdzie wszystko wydaje się lepsze, łatwiejsze, bardziej wartościowe. Do świata, w którym czują się dobrze z samym sobą i z uśmiechem zerkają w lustro, do świata, w którym potrafią w zabawny sposób flirtować z nieznajomymi czy też po prostu sypać kilogramami żartów prosto z rękawa.

„Pamiętam taką myśl z najdziwniejszego momentu życia, kiedy nie miałam już domu rodzinnego ani nic w zamian, że nie ma się co martwić, bo sklepy monopolowe są w całej Polsce oraz na całym świecie. Ta myśl mnie krzepiła. Wszędzie dostępne za niewielką opłatą poczucie bezpieczeństwa, przeistaczające się w trakcie konsumpcji w poczucie wspaniałości, doniosłości i umiłowania wszystkiego.”

Autorka zwraca nie tylko uwagę na to, jak bardzo negatywnie nacechowani są alkoholicy, ale i jak bardzo stereotypowo ich postrzegamy. Na dźwięk tego słowa najczęściej widzimy starszego, schorowanego człowieka, którego brud i smród czuć na kilometr. Zapominamy o tym, że alkoholikiem, czy alkoholiczką może być również kobieta, i to nie pierwsza lepsza kobieta, ale również kobieta z wyższym wykształceniem, na lukratywnym stanowisku, której wydawać by się mogło niczego w życiu nie brakuje. Małgorzata Halber przypomina równocześnie, że alkoholizm to choroba, z której nie da się wyleczyć „na zawsze”, ale coś, co pomimo terapii pozostaje z człowiekiem na zawsze i z czym przyjdzie mu „walczyć” tak naprawdę do końca swoich dni.

„Najgorszy człowiek na świecie” to mądra i przede wszystkim prawdziwa opowieść o alkoholizmie i jego fazach, o tym, z czego może wynikać i jak działa polska służba zdrowia w tym sektorze (spoiler: nie działa). Ja ze swojej strony polecam najmocniej jak tylko mogę.

www.carolinelivre.pl

NAJGORSZY CZŁOWIEK TO TEN W LUSTRZE

Krystyna jest alkoholiczką. Dobrze wykształconą alkoholiczką, pracującą w telewizji, niemającą nic wspólnego z powszechnie znanym stereotypem bezdomnego, śmierdzącego alkoholika spod supermarketu, który żebrze o drobne. Z nim łączy ją jednak nałóg, w końcu w życiu obojga wszystko kręci się wokół procentów. Krystynie pomagają one w...

więcej

mniej

Pokaż mimo to