Najgorszy człowiek na świecie

Świetna. Błyskotliwa, prawdziwa, zabawna i chwilami przerażająca. Bardzo mi bliska. Wzrusz.

Świetna. Błyskotliwa, prawdziwa, zabawna i chwilami przerażająca. Bardzo mi bliska. Wzrusz.

Pokaż mimo to

Nie skończyłam

Nie skończyłam

Pokaż mimo to

Opowieść bliska sercu, i to nawet nie z powodu nałogu.

Opowieść bliska sercu, i to nawet nie z powodu nałogu.

Pokaż mimo to

przerażające studium choroby alkoholowej.

przerażające studium choroby alkoholowej.

Pokaż mimo to

Rewelacja, chociaż w trakcie czytania może wystąpić najgorsze uczucie na świecie, czyli utożsamianie się z główną bohaterką.

Rewelacja, chociaż w trakcie czytania może wystąpić najgorsze uczucie na świecie, czyli utożsamianie się z główną bohaterką.

Pokaż mimo to

Człowiek czasami potrzebuje poczytać o ułomnościach innego człowieka, żeby ze swoimi ułomnościami nie czuł się samotnie i źle. Autorka - jak kumpela, która bez oceniania potrzyma za rękę i powie „ja też”. W panującym kulcie ludzi wychuchanych, wypachnionych i życiowo poukładanych, miło jest spotkać się z kimś kto też błądzi i bez przypału, a z polotem, o tym mówi.

Człowiek czasami potrzebuje poczytać o ułomnościach innego człowieka, żeby ze swoimi ułomnościami nie czuł się samotnie i źle. Autorka - jak kumpela, która bez oceniania potrzyma za rękę i powie „ja też”. W panującym kulcie ludzi wychuchanych, wypachnionych i życiowo poukładanych, miło jest spotkać się z kimś kto też błądzi i bez przypału, a z polotem, o tym mówi.

Pokaż mimo to

Czy czułeś się kiedykolwiek jak najgorszy człowiek na świecie?Krystyna tak. I postanowiła opisać w czymś na kształt pamiętnika jak do tego doszło, jak próbowała sobie z tym poradzić oraz na jakie wsparcie mogła liczyć ze strony tych bliskich, ale też dalekich jej osób.
To nie jest prosta książka, która ma bawić czytelnika.
Pokazuje ona raczej prawdziwą naturę człowieka, który ma prawo czuć, bać się a nawet prosić o pomoc. I to jest jak najbardziej okej. Każdy ma prawo pogubić się w życiu, każdy inaczej radzi sobie ze strachem i problemami. Niezależnie czy jest gwiazdą TV, muzykiem czy mechanikiem. Ta pozycja bardzo mnie poruszyła, ponieważ uświadomiła mi na jak małe wsparcie mogą liczyć osoby uzależnione(od alkoholu, narkotyków, zakupów-czegokolwiek bo każde uzależnienie to tak samo poważny problem), społeczeństwo nie pomaga, nie rozumie ich postanowienia zmiany a nawet wyśmiewa ich problem. Książka ta pokazuje też jak trudno nam się przed kimś otworzyć i otwarcie porozmawiać o tym co czujemy.
Według mnie to bardzo wartościowa książka i zdecydowanie warto ją przeczytać, aby zobaczyć, że nie jesteśmy odosobnieni z tym co czujemy i czego pragniemy oraz że mamy prawo do szczęścia. Pomaga ona zrozumieć świat i drugiego człowieka, mimo że momentami trzeba się mocno skupić na tekście, bo może wydawać się zagmatwany. Jednak ma to swój urok i pokazuje jaki mętlik w głowie ma główna bohaterka.

Czy czułeś się kiedykolwiek jak najgorszy człowiek na świecie?Krystyna tak. I postanowiła opisać w czymś na kształt pamiętnika jak do tego doszło, jak próbowała sobie z tym poradzić oraz na jakie wsparcie mogła liczyć ze strony tych bliskich, ale też dalekich jej osób.
To nie jest prosta książka, która ma bawić czytelnika.
Pokazuje ona raczej prawdziwą naturę człowieka,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Dobrze jest zobaczyć walkę człowieka ze swoimi słabościami napisaną tak szczerze i z zabarwieniem lirycznym.

Dobrze jest zobaczyć walkę człowieka ze swoimi słabościami napisaną tak szczerze i z zabarwieniem lirycznym.

Pokaż mimo to

Zaczęłam czytać i pojawiła się myśl:

Ja wiem, że to miało, musiało być napisane. To książka o nałogu, napisana przez uzależnioną; napisana dla siebie, a przy okazji też dla niektórych innych. Jasne. Tylko ja nie jestem w tych 'niektórych innych' i tu się zaczyna problem. Patrzę przez strony "Najgorszego człowieka" na czyjeś smutne życie i rozumiem (bo tam byłam) ale też jestem za daleko, by wespół czuć (bo już mnie tam nie ma).

Może przez to, jak to jest napisane. Bo wszyscy to i wszyscy tamto, a skoro ja nie, to siłą rzeczy jestem poza nawiasem. I tak to sobie cudze życie oglądam przez plastikową szybkę i nawet palcem nie mogę dotknąć, żeby coś poczuć. Poza zniechęceniem. Że jest jakaś bariera między mną a Nimi (tymi wszystkimi, o których pisze autorka) i że to nie ja tam ją postawiłam.

Ale potem dzieje się Rzecz. Krystyna, główna bohaterka, idzie na terapię. Tę inną, dla bardziej zaawansowanych chyba, na której uczy się nowych rzeczy. Jak na przykład tego, że gdy mówimy ogólnikami, "wszyscy to" i "wszyscy tamto" to tak naprawdę mówimy wyłącznie o sobie. I książka się zmienia. Już nie ma "my", a "ja", a ja tę książkę wtedy przytulam. Bo między wersami znajduję siebie z dawna i siebie z teraz i moich przyjaciół, i sceny, które ktoś kiedyś przede mną odgrywał, albo które ja odgrywałam. I to wszystko jest tak dziwnie prawdziwe, jakby się zdarzyło dosłownie za rogiem.

I język, jakim to jest napisane. Bo opis życia, tej cudowej siły, która pcha i rozpycha, która zawsze znajdzie ujście i przeciśnie się przez najmniejsze pęknięcie, był jedną z najlepszych rzeczy, jakie ostatnio przeczytałam.
I ten fragment o jabłoni.
I te ostatnie rozdziały, przez które chciałabym z Małgorzatą Halber iść po Warszawie. Nocą, latem. Kiedy jest ciepło i kiedy miasto kocha wszystkich swoich ludzi.

Czuję, że powinnam to jakoś ładnie zakończyć, podsumować, ale nie wiem jak.

Życzę jej dobrze.

Zaczęłam czytać i pojawiła się myśl:

Ja wiem, że to miało, musiało być napisane. To książka o nałogu, napisana przez uzależnioną; napisana dla siebie, a przy okazji też dla niektórych innych. Jasne. Tylko ja nie jestem w tych 'niektórych innych' i tu się zaczyna problem. Patrzę przez strony "Najgorszego człowieka" na czyjeś smutne życie i rozumiem (bo tam byłam) ale też...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Rewelacyjna

Rewelacyjna

Pokaż mimo to