Jeden ze słabszych numerów Pisma jaki przeczytałem. Nie mniej jednak kilka tekstów przykuło moją szczególną uwagę, to przede wszystkim:
Opowiadanie "Ostatnia stacja" Jarosława Westermarka;
W dziale reportaż to: Agaty Romaniuk "Lola idzie w świat" o odnalezionej dziewczynce, która wciąż się boi (losy Żydów),a także Aleksandry Wareckiej "mój kraj utrudnia mi życie", w którym autorka pokazuje, jak wygląda dostęp do terapii onkologicznych.
Ciekawy był też portret Davida Attenborough przedstawiający sylwetkę znanego podróżnika przez Patricka Barkhama.
Natomiast tekst Łukasza Lamży "Kasza przebrana za Antybiotyk", w którym autor bada skład suplementów diety, które łykamy na potęgę.

Jeden ze słabszych numerów Pisma jaki przeczytałem. Nie mniej jednak kilka tekstów przykuło moją szczególną uwagę, to przede wszystkim:
Opowiadanie "Ostatnia stacja" Jarosława Westermarka;
W dziale reportaż to: Agaty Romaniuk "Lola idzie w świat" o odnalezionej dziewczynce, która wciąż się boi (losy Żydów),a także Aleksandry Wareckiej "mój kraj utrudnia mi życie", w którym...

Czytając o "Piśmie" jako o "Polskim New Yorkerze" mniej więcej wiedziałem czego się spodziewać. Czyli przede wszystkim treści dla znużonej wielkomiejskiej klasy średniej. I oczywiście się w tym względzie nie myliłem.

Zacznę jednak od tego, co mi się w tym "Piśmie" podobało. Mianowicie reportaże. Co prawda w formach książkowych ich liczba rośnie niczym grzyby po deszczu, jednak czasopisma od dawna ograniczają na nie budżety. Nic w sumie dziwnego, bo przecież w przypadku portali lepiej sprzeda się clickbait napisany przez media-workera, natomiast po tzw. dzienniki i tygodniki opinii sięgają już tylko ludzie chcący jedynie czytać kolejną jałową publicystykę. Może i reportaże te nie były szczególnie odkrywcze, ale po prostu były.

Druga ciekawa rzecz to treść tekstów dotyczących głównego tematu numeru, a więc sytuacji w służbie zdrowia. Szczególnie w okresie "pandemicznym" włos się jeży na głowie, zaś z drugiej strony chyba nieco już do jej kondycji przywykliśmy...

Co z kolei mi się nie podoba? W sumie należy zacząć od opowiadań, bo to właśnie ono rozpoczyna ten numer. Widać więc wyraźnie, że za literaturę wzięły się teraz osoby nie mające w gruncie rzeczy nic ciekawego do przekazania. Infantylne porównania, niepotrzebne szczegółowe opisy czy treść mająca zapewne zmusić do refleksji, a tak naprawdę nie zawierająca nic godnego uwagi. Podobnie jest zresztą w przypadku komiksów.

Poza tym dwie typowe obsesje współczesnej liberalnej lewicy: żeńskie końcówki oraz ciągłe podkreślanie rzekomych zmian klimatycznych. Do tego drugiego już się powoli (niestety) przyzwyczajam, ale to pierwsze strasznie kuje w oczy. Widać, że lewica zarzucająca prawicy "głupie ideologiczne wojenki" sama nie zamierza ich odpuszczać.

Do tego dochodzą z kolei miłe dla mojego ucha mocno krytyczne względem kapitalizmu treści. Obawiam się jednak, że przeciętny odbiorca "Pisma" nieszczególnie bierze je sobie do serca, raczej przekartkowując niewygodne strony podczas realizacji wieczornego "work-life balance". Oczywiście robiąc to na osiedlu wybudowanym na ostatnich zielonych terenach znajdujących się w Warszawie czy Poznaniu.

Czytając o "Piśmie" jako o "Polskim New Yorkerze" mniej więcej wiedziałem czego się spodziewać. Czyli przede wszystkim treści dla znużonej wielkomiejskiej klasy średniej. I oczywiście się w tym względzie nie myliłem.

Zacznę jednak od tego, co mi się w tym "Piśmie" podobało. Mianowicie reportaże. Co prawda w formach książkowych ich liczba rośnie niczym grzyby po deszczu,...