Rzadko kupuję nowe książki. Wiąże się to z przyjętą przeze mnie kilka lat temu filozofią niegromadzenia i pozbywania się nadmiaru. Z tego powodu tkwię w literaturze mniej lub bardziej, ale NIEnowej. Mimo to czasem decyduję się na zakup czegoś nowego, by nie stracić szansy na poznanie jakiejś perełki, której jedynym grzechem jest to, że dopiero co się urodziła (to saga o Panu Lodowego Ogrodu zmieniła we mnie to podejście, ofiarodawcy pierwszego tomu niech będzie chwała na wieki!). Stąd w mej biblioteczce taka świeżynka jak "Drażliwe Tematy". Zakup, twierdzę z całą odpowiedzialnością, wyjątkowo udany!
Ten zbiór opowiadań zaczyna się od wstępu spisanego w chacie w mrocznym lesie, wstępu rozciągającego się na 38 stron. Długość wzbudziła we mnie pewną wątpliwość, ale okazało się, że autor do każdego z opublikowanych opowiadań ma jakiś osobisty wtręt. Zastosowałam metodę "odpowiedni wtręt po opowiadaniu" i muszę przyznać, że tomik zyskuje jeszcze bardziej dzięki tym osobistym historiom.
A co do samych opowiadań... autor pięknie tłumaczy, dlaczego nazwał swoje opowieści "drażliwymi tematami". I muszę mu oddać, że kończąc niemal każdą z nich czułam... pewien niepokój. Największe wrażenie zrobiły na mnie opowiadanie o prawdzie ukrytej w jaskini oraz autorska hybryda dwóch bajek o księżniczkach. Miło było też ponownie spotkać Cienia z "Amerykańskich bogów".
Po lekturze całego tomu nie mogę pozbyć się wrażenia, że Neil Gaiman miał mnóstwo zabawy, pisząc go. Ta radość z pisania bije ze stron, choć same opowiadania drażnią i powodują ciarkę tu i ówdzie. Czytajcie!

Rzadko kupuję nowe książki. Wiąże się to z przyjętą przeze mnie kilka lat temu filozofią niegromadzenia i pozbywania się nadmiaru. Z tego powodu tkwię w literaturze mniej lub bardziej, ale NIEnowej. Mimo to czasem decyduję się na zakup czegoś nowego, by nie stracić szansy na poznanie jakiejś perełki, której jedynym grzechem jest to, że dopiero co się urodziła (to saga o...