Fleischmana, bohatera "Grandhotelu" Jaroslava Rudiša okrzyknięto czeskim Forestem Gumpem. Co wspólnego mają ci dwaj? Nieprzystosowanie do życia i ujmującą naiwność, która ujawnia się przy okazji 1.osobowej narracji. W książce pozornie brak akcji, ale monologujący bohater-narrator relacjonuje codzienne drobiazgi, posługując się językiem naiwnym jak u dziecka. W rzeczywistości jest jednak domorosłym filozofem, obdarzonym niecodziennym poczuciem humoru. Największym atutem powieści jest właśnie język tych monologów Fleischmana i sama kreacja bohatera-narratora: gapy i ciapy, a przy tym niepoprawnego romantyka.
Tytułowy Grandhotel znajduje się wysoko, ponad miastem, z którego bohater nie może uciec (dosłownie i metaforycznie) i jest i więzieniem, i ostoją przegranych. [...]Grandhotel zasiedla niebywała kolekcja oryginałów, ale wszyscy oni są nieszczęśliwi, smutni, niespełnieni, a równocześnie komiczni, bo przerysowani. Ten śmiech to jednak śmiech przez łzy, a karykatury postaci są naszymi lustrzanymi odbiciami, bo to w końcu powieść alegoria. Mimo nostalgii o smutku pisze Rudiš z dystansem. Przerysowanie postaci ratuje powieść przed patosem, melancholią, smutkiem, więc powieść o niedostosowaniu iskrzy humorem.
Jak na hotel położony w chmurach przystało, bohaterowie bujają w obłokach [...]Wszyscy tu żyją w świecie iluzji i kreują siebie. Grandhotel oferuje iluzję życia tak dobrego jak "Happy Life" w butelkach [...]

Całość:https://annadlugosz.blogspot.com/2015/11/grandhotel-jaroslav-rudis.html

Fleischmana, bohatera "Grandhotelu" Jaroslava Rudiša okrzyknięto czeskim Forestem Gumpem. Co wspólnego mają ci dwaj? Nieprzystosowanie do życia i ujmującą naiwność, która ujawnia się przy okazji 1.osobowej narracji. W książce pozornie brak akcji, ale monologujący bohater-narrator relacjonuje codzienne drobiazgi, posługując się językiem naiwnym jak u dziecka. W...