To opowiadanie jest na przemian poważne i uroczo-zabawno-absurdalne.

Autorki idealnie opisały uczucia Simona względem swojej rodziny i przyjaciół oraz tego całego konfliktu wewnętrznego, w którym się znalazł. Czytelnik jest w stanie dogłębnie zrozumieć, jak trudne muszą to być dla niego chwile.

Clary i Isabelle – dwie najważniejsze kobiety w jego życiu. Kochające go i będące pełne nadziei, że każde kolejne spotkanie będzie tym, gdzie nagle powróci dawny Simon. Tyle że on nie może im tego dać. Nadzieja w ich oczach, tylko bardziej go boli.

Z drugiej strony troszkę zabawne jest, że Simon uważa Jace’a za swojego bliskiego przyjaciela. Mam wrażenie, że taka luzacka powierzchowność blondyna sprawia, że Simonowi po prostu jest z nim łatwiej.

Nie ma tam winnych, ale wszyscy cierpią z różnych powodów i właśnie dlatego Simon chce od tego uciec, a Akademia ma być jego azylem.

Kiedy trafiamy do Akademii, zaczyna być mniej poważnie. Wystarczy pomyśleć o sytuacji z oposem albo o zupie.

Jeśli chodzi o Akademię to mam trochę skojarzenia z Harrym Potterem. Simon tak jak Harry idzie do szkoły, gdzie każdy go zna, chociaż sam nie ma pojęcia o swoich osiągnięciach. Czuje się bardzo przeciętnie, a nie jak zbawca świata. Do tego zarówno w Akademii Nocnych Łowców, jak i w Hogwarcie pochodzenie dla niektórych ma duże znaczenie. Jakby krew i nazwisko były jedynym wyznacznikiem wartości. Simon buntuje się przeciwko temu w świetnej scenie.

Inną poważniejszą sceną jest ta wspominająca Jordana, która była bardzo smutna.

Niestety niedługo potem mamy zupełnie absurdalną sytuację, w której Izzy przy całej klasie oznajmia, że Simon jest jej chłopakiem i inni mają trzymać się z daleka. Ta scena jest tak okropna. Nigdy nie lubiłam Isabelle, a tą sceną tylko pogorszyła sobie szansę u mnie. Ja rozumiem, że jest to dla niej ciężkie. Zapewne nawet bardzo. Ona nie chce poddawać się, jeśli chodzi o Simona, ale jednocześnie jest w tym wszystkim bardzo egoistyczna i chyba nie do końca myśli o nim. Jakby chciała go mieć za wszelką cenę, a jest to przecież również ciężkie dla Simona. Wiedząc, że ktoś go kocha, a on czegokolwiek by nie zrobił, będzie powodował ból u tej osoby. Izzy chce starego Simona, a on nim nie jest i już nigdy nie będzie. Zdecydowanie nie lubię tej sceny, ale mam wrażenie, że została tam wrzucona po to, żeby później Simon mógł wyjaśnić, co odkrył względem swojej osoby. Nie będzie już próbował być tym, który zniknął wraz ze wspomnieniami. Będzie sobą, jakim jest teraz. Tylko tyle i aż tyle.

Jest to wspaniała chwila, bo Simon tłumaczy to nie tylko sobie i Isabelle, ale także nam czytelnikom. Czułam się źle, kiedy stracił wspomnienia i przestał być moim ulubionym bohaterem. Już nie dostanę tego starego Simona i muszę na nowo odkryć tego, który teraz istnieje. I zdecydowanie zdobywa on moje serce.

Całe to opowiadanie jest właśnie takim zrozumieniem tego, gdzie teraz idziemy, jeśli chodzi o Simona i jego historię. Nie jest to tylko istotne dla Simona i jego bliskich, ale też dla czytelników. I mogę śmiało powiedzieć, że to opowiadanie idealnie oddało wszystko to, co powinno. Na pewno wielu fanów było zawiedzionych, złych itp. na zakończenie Miasta Niebiańskiego Ognia, ale teraz Simon otrzymał całą książkę, na którą bardzo zasłużył!

To opowiadanie jest na przemian poważne i uroczo-zabawno-absurdalne.

Autorki idealnie opisały uczucia Simona względem swojej rodziny i przyjaciół oraz tego całego konfliktu wewnętrznego, w którym się znalazł. Czytelnik jest w stanie dogłębnie zrozumieć, jak trudne muszą to być dla niego chwile.

Clary i Isabelle – dwie najważniejsze kobiety w jego życiu. Kochające go i...

Simon to mój ulubiony bohater! Dla mnie on uratował całą serię Dary Anioła! Cudownie było znowu czytać jego rozdziały, dowiedzieć się że ze chociaż Dary skończyły się dla niego w bardzo smutny sposób to ma się dobrze. Niestety opowiadania z Akademii Nocnych Łowców to również pożegnanie z nim.

Simon to mój ulubiony bohater! Dla mnie on uratował całą serię Dary Anioła! Cudownie było znowu czytać jego rozdziały, dowiedzieć się że ze chociaż Dary skończyły się dla niego w bardzo smutny sposób to ma się dobrze. Niestety opowiadania z Akademii Nocnych Łowców to również pożegnanie z nim.

Bardzo zabawne opowiadanie. Głównym bohaterem jest Simon Lewis, który jest nieco zagubiony po wydarzeniach z "Niebiańskiego Ognia". Możemy zobaczyć jak sobie radzi.

Bardzo zabawne opowiadanie. Głównym bohaterem jest Simon Lewis, który jest nieco zagubiony po wydarzeniach z "Niebiańskiego Ognia". Możemy zobaczyć jak sobie radzi.

Ach, powiem jedno: uwielbiam George'a. :)

Ach, powiem jedno: uwielbiam George'a. :)