Nie jest łatwo ocenić tę książkę.
Są takie książki, które są niejednoznaczne, wymykają się ogólnie przyjętej klasyfikacji. Umiem sobie wyobrazić, że daję tej książce 10 gwiazdek, ale pod pewnymi względami mogłabym dać jedną.

W pewnym momencie musiałam ją przerwać, odpocząć od niej, zrelaksować się.
Żulczyk pisze tak, że czytelnik wsiąka w historię, staje się jej uczestnikiem, ma bohaterów, którym życzy dobrze i takich, którym życzy jak najgorzej, z niektórymi się nawet odentyfikuje. To jest książka, którą się przeżywa, a sposób podania tylko zwiększa intensywność tego przeżywania.
No i na tym mogłabym skończyć, bo przecież o to właśnie chodzi w książce.

Ale. Bo przecież zawsze jest jakieś ale.
Ale nie podoba mi się to, O CZYM pisze Żulczyk. Już po "Ślepnąc od świateł" obiecałam sobie, że więcej po niego nie sięgnę, chociaż tamta książka zrobiła na mnie naprawdę duże wrażenie.
Po "Radio Armageddon" jestem już tego absolutnie pewna. To nie jest Autor dla mnie. Jego świat jest brudny, zły, patologiczny. Nie ma w nim radości, szczęscia, nadziei (nomen omen). Współczuję Autorowi. Serio. To musi być straszne żyć w takim świecie. Może warto na chwilę wyjść z tej bańki i rozejrzeć się wokół? Popatrzeć na szczęśliwych, uśmiechnietych ludzi, którym chce się żyć? Są tacy. Powaga!

Ach, i jeszcze jedno. Nie wierzę w tę historię. Może się nie znam, może jestem naiwna, może jestem za stara, ale nie, nie kupuję tego.

Nie jest łatwo ocenić tę książkę.
Są takie książki, które są niejednoznaczne, wymykają się ogólnie przyjętej klasyfikacji. Umiem sobie wyobrazić, że daję tej książce 10 gwiazdek, ale pod pewnymi względami mogłabym dać jedną.

W pewnym momencie musiałam ją przerwać, odpocząć od niej, zrelaksować się.
Żulczyk pisze tak, że czytelnik wsiąka w historię, staje się jej...