Główny bohater powieści Dicka – Al Miller dużo ma w sobie z neurotycznych postaci kreowanych przez Woodego Allena (lub przez innych na jego podobieństwo): jego neurotyczne podejrzliwe i apatyczne zachowanie powoduje, że czytelnik ma do niego ambiwalentny stosunek. Jednoczesne jest dojmujące uczucie żalu nad tą postacią i pewne rozbawienie jego nieporadnością. Czytelnik chciałby żeby wreszcie mu się powiodło, a po 10 stronach ma po prostu ochotę, mówiąc kolokwialnie, kopnąć go w dupę. Miller uosabia w skumulowanej formie wszystkie lęki i obsesje, które pożerają Amerykanów (i nie tylko), jego poglądy są wykładnią Wielkiej Spiskowej Teorii Dziejów. To one, te fantazmaty, płodzone przecież w dobrej wierze, tłamszą Millera na tyle, że doprowadzają go do totalnej inercji, z której jest w stanie wyrwać się jedynie na moment za pomocą dragów. Stan paranoi multiplikują ciągłe zmiany nastrojów i oglądów na sytuacje oraz heurystycznie wydawane osądy na temat innych ludzi. Dick jest jednak na tyle przewrotny, że wcale nie stawia kropek czy wykrzykników, nie zatrzaskuje możliwości interpretacyjnych. W krystalicznie zdawało by się przejrzystych oponentach Millera pobłyskują czasami demonicznie wykrzywione maski, tak że czujemy wątpliwość czy psychoza Ala nie jest jednak usprawiedliwiona. Kłaniają się tu znowu tacy amerykańscy mistrzowie kina niedopowiedzeń jak D. Lynch, bracia Coen, lub popularne w czasach kryzysu opowieści o małych szarakach, którym wydaje się, że wiedzą (potrafią) coś więcej (Killing Them Softly, 2012 itp.)

Reszta na:

http://librumlegens.wordpress.com/2014/02/18/philip-k-dick-humpty-dumpty-w-oakland/

Główny bohater powieści Dicka – Al Miller dużo ma w sobie z neurotycznych postaci kreowanych przez Woodego Allena (lub przez innych na jego podobieństwo): jego neurotyczne podejrzliwe i apatyczne zachowanie powoduje, że czytelnik ma do niego ambiwalentny stosunek. Jednoczesne jest dojmujące uczucie żalu nad tą postacią i pewne rozbawienie jego nieporadnością. Czytelnik...