Wielki Bóg Pan - 8,5/10 Rzeczywiście nie bez powodu uznane za najlepsze opowiadanie pana Machena. Odpowiednio długie, co pozwala na stopniowe budowanie napięcia i grozy, z ciekawym zabiegiem zmiany narratorów i perspektywy, z której śledzi się bohaterów. Z przyjemnością któregoś dnia do niego powrócę.

Światło ducha - 7/10 Kolejne opowiadanie w stylu Wielkiego Boga Pana. Dobre, angielskie, choć jednak w porównaniu się nie umywa.

Biały Lud - 6/10 Dziwne. Mam mieszane uczucia dotyczące tej opowieści, zwłaszcza po przeczytaniu interpretacji na brytyjskich forach, które przypisywały Panu Machenowi o wiele bardziej seksualne intencje niż ja byłabym skłonna mu przypisać.

Jaśniejąca Piramida - 7,5/10 Bardzo podobał mi się kryminalny duch w stylu Sherlocka Holmesa i próba powolnego dochodzenia do rozwiązania zagadki na podstawie wnioskowania. Jednak słowa, które padają na koniec opowieści zszokowały mnie w negatywny sposób na tyle, że obniżam ocenę.

Wielki Powrót - 7/10 Klimat Walii i powrót dawnych wierzeń opisany w sugestywny sposób. Podobało mi się.

Łucznicy - 4/10 Ciężko to nawet nazwać opowiadaniem, za krótkie by zapadło w pamięć czy wywarło wrażenie.

Radosne dzieci - 5/10 Poczułam klimat duchów!

Bystry malec - 7/10 Mimo że koniec końców elementu nadnaturalnego tu nie doświadczymy, to opowiadanie wywarło na mnie wrażenie (precyzując - obrzydzenia).

Drzewo życia - 7/10 Kolejne opowiadanie bez elementu nadnaturalnego, ale podobał mi się plot twist na końcu.

Ogólne wrażenie wyniesione na podstawie twórczości pana Machena mam niestety raczej negatywne. O ile czułam angielski duch, obecny ma kartach niemal każdego opowiadania, który de facto dał mi największą dawkę przyjemności, o tyle sama treść opowiadań grozy nie poruszyła mnie, ani nie zaciekawiła zbyt wiele. O ironio, oprócz naprawdę dobrego Wielkiego Boga Pana, najbardziej zostały mi w głowie opowiadania bez elementu nadprzyrodzonego.


Choć sam styl pisarza podobał mi się, opisy przyrody pozwalały mi poczuć się jakbym razem z nim spacerowała po walijskich klifach czy gwarnych ulicach Londynu, z perspektywy niedoszłego pisarza muszę dodać, iż bawiły mnie urocze, acz nieco dziecinne zakończenia niemal każdej rozmowy - interlokutorzy rozmawiali sobie w najlepsze, aż któryś po prostu stwierdzał, iż musi już iść albo mówi dobranoc. Miałam wrażenie, jakby pan Machen za wszelką cenę chciał wpasować swoją opowieść w ramy.

Wątek z przymrużeniem oka - widziałam gdzieś na angielskim forum pytanie, czy aby pan Machen nie miał na przekór z kobietami w prawdziwym życiu. Pytanie uważam za zasadne, bowiem w każdym opowiadaniu, w którym kobieta stanowiła jakiś znaczny element była powiernicą sił nieczystych bądź też nie warto było nawet jej ratować. Takie tam spostrzeżenie, a może podstawa do dyskusji. ;)

Swoją drogą pan Machen miał jakieś skryte upodobanie do nazwiska Vaughan. Pojawiało się w co najmniej 3 opowiadaniach, całkowicie ze sobą niezwiązanych.

Wielki Bóg Pan - 8,5/10 Rzeczywiście nie bez powodu uznane za najlepsze opowiadanie pana Machena. Odpowiednio długie, co pozwala na stopniowe budowanie napięcia i grozy, z ciekawym zabiegiem zmiany narratorów i perspektywy, z której śledzi się bohaterów. Z przyjemnością któregoś dnia do niego powrócę.

Światło ducha - 7/10 Kolejne opowiadanie w stylu Wielkiego Boga Pana....