Książka polecona mi przez znajomą, jako odskocznia, czyli coś zabawnego do poczytania wraz z małym słuchaczem. Cóż, najbardziej trafna będzie opinia tegoż właśnie czytelnika – „A dlaczego nas aż tak nie śmieszą te historie?”. Jak odpowiedzieć na to pytanie? Może dlatego nie śmieszą, że są trochę przerysowane. A może mamy inne poczucie humoru niż autorka? A może główna bohaterka była zbyt infantylna jak na dziesięciolatkę? A może przejmowała się rzeczami, które na nas nie robią najmniejszego wrażenia? Nie wiem. Przeczytałyśmy. Z ulgą odłożyłyśmy na półkę biblioteczną. Kolejnego tomu raczej nie będziemy szukać. Trochę szkoda, lecz z drugiej strony przecież jest tyle fajnych książek. Polecić się nie odważę.

Książka polecona mi przez znajomą, jako odskocznia, czyli coś zabawnego do poczytania wraz z małym słuchaczem. Cóż, najbardziej trafna będzie opinia tegoż właśnie czytelnika – „A dlaczego nas aż tak nie śmieszą te historie?”. Jak odpowiedzieć na to pytanie? Może dlatego nie śmieszą, że są trochę przerysowane. A może mamy inne poczucie humoru niż autorka? A może główna...

„Pamiętnik Czachy” Joanna Jagiełło. Czyli niesamowicie zabawna opowieść 9 - letniej Amelii, która w sposób nad wyraz dorosły, poważny, zabawny i logicznie myślący zapisuje swoje barwne i pokręcone życie w pięknym pamiętniku. Jej perypetie to nie tylko dziecięce rozterki, ale pod postacią humoru autorka „przemyciła” współczesne realia rodziny po przejściach …., bo Amelia ma siostrę i innego tatę niż ona. Z tatą mama jest po rozwodzie i wkracza ten trzeci (kolejny) mężczyzna.
.
Niby to wszystko jest śmieszne, fenomenalne, szybka i zwarta akacja a nawet niekiedy z elementami grozy. To jednak gdzieś w sercu trochę smutne i bolesne, że tak niestety bywa, że życia tak właśnie się układa. Że te scenariusz na dobre i na złe, w zdrowi i chorobie - nie zawsze się sprawdza. I zapewne wielu czytelników może się z nią identyfikować.
.
Książka jest świetnie napisana, zawiera bardzo trafne i intrygujące ilustracje. Humor nie opuszcza jej aż do ostatniej strony - „nie każdy może mieć psa. Niektórzy zasługują tylko na stary odkurzacz…”. Jest ciepła i rodzinna. Amelia to prawdziwa „petarda”, każdemu z Was poprawi humor, dostarczy takiej dawki endorfin, że długo i długo czytelnik będzie ją wspominać, cytować i nie daj boże naśladować :).

„Pamiętnik Czachy” Joanna Jagiełło. Czyli niesamowicie zabawna opowieść 9 - letniej Amelii, która w sposób nad wyraz dorosły, poważny, zabawny i logicznie myślący zapisuje swoje barwne i pokręcone życie w pięknym pamiętniku. Jej perypetie to nie tylko dziecięce rozterki, ale pod postacią humoru autorka „przemyciła” współczesne realia rodziny po przejściach …., bo Amelia ma...

Zabawna opowieść 9-letniej Amelii, którą najbliższe otoczenie przechrzciło na Czachę. Dziewczynka ma sporo perypetii, ale takich prawdziwych, życiowych. A to coś nieopatrznie nabroi, a to pokłóci się z siostrą, a to odpyskuje coś w szkole. Pakując się na kolonie, zamiast kaloszy i kurtki spakuje zabawki. W samolocie zwróci świeżo spałaszowany deser (na nową sukienkę siostry). Zamiast chomikowi, sprawi pogrzeb kotletowi. I przez cały ten czas nie przestanie marzyć o posiadaniu psa...

Książka napisana ze swadą, w stylistyce, która będzie odpowiadać współczesnemu młodemu czytelnikowi. Ale i dorosły będzie miał frajdę z lektury. Trafiłam na tę pozycję dość przypadkowo - i nie żałuję. Wręcz przeciwnie: szczerze polecam (szczególnie rówieśnikom głównej bohaterki).

Zabawna opowieść 9-letniej Amelii, którą najbliższe otoczenie przechrzciło na Czachę. Dziewczynka ma sporo perypetii, ale takich prawdziwych, życiowych. A to coś nieopatrznie nabroi, a to pokłóci się z siostrą, a to odpyskuje coś w szkole. Pakując się na kolonie, zamiast kaloszy i kurtki spakuje zabawki. W samolocie zwróci świeżo spałaszowany deser (na nową sukienkę...

Nie jestem za dobra w konstruktywnej krytyce, ale dodam coś od siebie.
Pamiętam te czasy, gdy potrafiłam połknąć absolutnie każdą książkę, która mi odpowiadała.
"Pamiętnik Czachy" autorstwa Joanny Jagiełło była jedną z nich.
Opowieść w formie pamiętnika z punktu widzenia 10-letniej dziewczynki, więc wiadomo, że będzie trochę infantylna dla dojrzalszych czytelników i z pewnością nie każdemu będzie się podobać.
Jednak do mnie książka trafiła. Nie byłam nią znudzona, a perypetie tytułowej Czachy, jej matki i siostry czytało mi się bardzo miło.
Można również powiedzieć, że mam sentyment i dopada mnie nostalgia, gdyż czytając to miałam tyle samo lat co główna bohaterka lub byłam troszkę starsza.
W każdym bądź razie polecam z czystym sumieniem każdemu, kto lubi czasem odpocząć od latających mioteł i smoków oraz chce się przy lekturze trochę pośmiać.
Choć nie tylko takowym...

Nie jestem za dobra w konstruktywnej krytyce, ale dodam coś od siebie.
Pamiętam te czasy, gdy potrafiłam połknąć absolutnie każdą książkę, która mi odpowiadała.
"Pamiętnik Czachy" autorstwa Joanny Jagiełło była jedną z nich.
Opowieść w formie pamiętnika z punktu widzenia 10-letniej dziewczynki, więc wiadomo, że będzie trochę infantylna dla dojrzalszych czytelników i z...

http://www.polskanapiechote.waw.pl/do-poduszki

Czacha, właściwie Amelia Parch, ma dziewięć lat, właśnie kończy trzecią klasę i marzy o psie. Żyje w rodzinie patchworkowej, coraz bardziej popularnej w dzisiejszych czasach. Ma starszą siostrę Helgę, której ojciec, drugi mąż mamy, jest niemieckim przemysłowcem. Sama Czacha jest córką trzeciego męża mamy, zwyczajnego polskiego nauczyciela matematyki. Rodzice się rozwiedli i tata mieszka z ciocią Martą, a mama spotyka się ze swym adoratorem, muzykiem Pako. Na dodatek jest jeszcze apodyktyczna babcia Roberta, czyli mama mamy. Czacha raz mieszka u mamy, raz u taty, co nie jest łatwe, zważywszy że rodzice mają wobec niej różne oczekiwania i stosują różne metody wychowawcze. Skomplikowane? Trochę tak, ale dziewczynka daje radę.

Kończy się rok szkolny i Czacha postanawia prowadzić pamiętnik, by opisać w nim wszystkie wakacyjne przygody. Każdy dzień zaopatruje w tytuł, adekwatny do opisywanych wydarzeń, i własnoręcznie wykonane rysunki – humorystyczne bazgroły w komiksowym stylu. W „Dniu Drzewa Genealogicznego”opowiada o swych złożonych relacjach rodzinnych, myląc drugiego męża mamy przemysłowca z przemytnikiem. W „Dniu, w którym zostałam wegetarianką” pisze, jak za karę nie musiała jeść ekologicznego mięsa, twardego jak podeszwa. Bohaterem „Dnia Ducha Biblioteki” jest pies szkolnej bibliotekarki, dzięki któremu spełni się największe marzenie Czachy.

Czacha pisze prosto i szczerze. Opisuje swoją rodzinę, nauczycieli, koleżanki z wakacyjnego obozu dla zuchów, pobyt w Grecji, gdzie za największą atrakcję uznała nie zabytki starożytności, lecz skoki z trampoliny do hotelowego basenu. Zwierza się ze swoich radości, smutków i pragnień. Dzięki jej zapiskom poznajemy świat wesołej, rezolutnej dziewczynki. A ponieważ Czacha widzi go zupełnie inaczej niż dorośli, często wpada w tarapaty, które są źródłem zabawnych sytuacji – może niekoniecznie dla niej samej – ale na pewno dla czytelnika.

http://www.polskanapiechote.waw.pl/do-poduszki

Czacha, właściwie Amelia Parch, ma dziewięć lat, właśnie kończy trzecią klasę i marzy o psie. Żyje w rodzinie patchworkowej, coraz bardziej popularnej w dzisiejszych czasach. Ma starszą siostrę Helgę, której ojciec, drugi mąż mamy, jest niemieckim przemysłowcem. Sama Czacha jest córką trzeciego męża mamy, zwyczajnego polskiego...

Fenomenalna książka dla dzieci. Właściwie dla wszystkich, bo przeczytałam ją z ogromną przyjemnością.
Bardzo lubię styl jakim pisze Joanna Jagiełło, niezależnie od tego do jakiego odbiorcy kieruje swoje słowa.

Czacha jest bardzo roztrzepaną, ale i dzielną dziewczynką. Stała się ulubioną literacką postacią mojej 10-letniej córki. Jest zresztą bardzo dużo podobieństw między Czachą i moją Kasią. Stąd może dodatkowo jeszcze większa nasza sympatia do tej książki.

Liczymy na drugą część i nie możemy się doczekać :)

Fenomenalna książka dla dzieci. Właściwie dla wszystkich, bo przeczytałam ją z ogromną przyjemnością.
Bardzo lubię styl jakim pisze Joanna Jagiełło, niezależnie od tego do jakiego odbiorcy kieruje swoje słowa.

Czacha jest bardzo roztrzepaną, ale i dzielną dziewczynką. Stała się ulubioną literacką postacią mojej 10-letniej córki. Jest zresztą bardzo dużo podobieństw między...

Arcyzabawna opowieść napisana z perspektywy dziesięcioletniej dziewczynki. Psychologicznie bezbłędna, co potwierdzała okrzykami ("Ona jest taka, jak ja!) moja dziesięcioletnia córka. Rewelacyjne portrety dorosłych, nieźle pogiętych, niemniej.. kochających. Rodzina "zdekonstruowana", ale to w tej chwili standard w książkach dla dzieci. Cóż. Nie należy obrażać się na fakty.

Arcyzabawna opowieść napisana z perspektywy dziesięcioletniej dziewczynki. Psychologicznie bezbłędna, co potwierdzała okrzykami ("Ona jest taka, jak ja!) moja dziesięcioletnia córka. Rewelacyjne portrety dorosłych, nieźle pogiętych, niemniej.. kochających. Rodzina "zdekonstruowana", ale to w tej chwili standard w książkach dla dzieci. Cóż. Nie należy obrażać się na...

Rewelacyjna, pełna humoru, rozbawia i dorosłych i dzieci

Rewelacyjna, pełna humoru, rozbawia i dorosłych i dzieci

Sympatyczna, fajna, szkoda tylko, że głównym bohaterem jest dziewczyna, choć dobrze, że taka "nie-dziewczyńska" - tak spotkanie z Czachą podsumował Młody

Sympatyczna, fajna, szkoda tylko, że głównym bohaterem jest dziewczyna, choć dobrze, że taka "nie-dziewczyńska" - tak spotkanie z Czachą podsumował Młody

książka jest pełna humoru! i bardzo mi się podobała ;)

książka jest pełna humoru! i bardzo mi się podobała ;)