Wiem, to dopiero początek mojej znajomości z twórczością powieściową DeLillo i zacząłem ją nietypowo, od dzieł mniej dla tego pisarza charakterystycznych jak "Punkt Omega" i właśnie "Performerka", no a pomiędzy nimi jeszcze "Cosmopolis"(no, to już chyba bardziej typowo). Nie mam jednak wątpliwości, że chcę tę twórczość dalej poznawać i delektować się jej bogactwem i wyrafinowaniem. A przede mną przecież m.in. "Libra", "Podziemia", "Gwiazda Ratnera" - uważane za najznakomitsze, monumentalne dzieła Amerykanina.
Na tym tle "Performerka" jawi się jako odprysk, rzecz napisana dla odpocznienia od głównych tematów i motywów, jakie towarzyszą autorowi "Białego szumu". Tak jak w "Punkcie Omega" najważniejszy wydaje się tu klimat i nastrój utworu. Lecz tutaj mamy do czynienia z czymś z pogranicza magii i niesamowitości, co u DeLillo spotykam po raz pierwszy. Do końca nie wiadomo kim jest tajemnicza postać nawiedzająca dom, w którym mieszka Lauren Hartke, tytułowa performerka, duchem zmarłego męża a może wymyślonym przyjacielem, jakiego miewa się w dzieciństwie? Mnóstwo tu niejednoznaczności, które składają się na niepokojącą atmosferę tej krótkiej powieści. Bo głównym tematem jest tu samotność, konieczność skonfrontowania się z głębszymi pokładami psychiki: mam wrażenie, że jak nigdzie indziej autor prowadzi nas ku mrokom duszy. To świadczy o jego twórczej wszechstronności.
Jestem pewien, że jeszcze nieraz przeczytam "Performerkę" i będę odkrywał w niej następne cuda. Wszelako nie zapominajmy o tym jak wiele powieści napisał DeLillo.I one czekają.

Wiem, to dopiero początek mojej znajomości z twórczością powieściową DeLillo i zacząłem ją nietypowo, od dzieł mniej dla tego pisarza charakterystycznych jak "Punkt Omega" i właśnie "Performerka", no a pomiędzy nimi jeszcze "Cosmopolis"(no, to już chyba bardziej typowo). Nie mam jednak wątpliwości, że chcę tę twórczość dalej poznawać i delektować się jej bogactwem i...