Stało się dokładnie tak, jak zapowiadał to w przedmowie sam autor opowiadań: dzięki ułożeniu ich w tomie w takiej kolejności, w jakiej wychodziły spod jego pióra, miałam okazję prześledzić zmianę, rozwój jego warsztatu i talentu. Od ciekawego ale stosunkowo prostego i dosyć przewidywalnego "Ostatniego telefonu" aż po budzącą dreszcz prawdziwej grozy, choć przecież nie uciekającą się do żadnych nadprzyrodzonych chwytów "Pierwszą z kolei", widać wyraźnie, jaką drogę przeszedł Stefan Darda i jak dojrzał jako autor horrorów (czy - jak w wieńczącym ten zbiór opowiadaniu - thrillerów).

Szczególnie widoczne jest to w coraz pokaźniej rozbudowywanym tle i kontekstach, w jakich umieszcza swych bohaterów oraz opowiadane historie. Miłośnik błyskawicznego i bezproblemowego straszenia być może uzna, iż teksty Dardy są zbyt rozwlekłe, zbyt przegadane, że zawierają szczegóły niekoniecznie ważne dla akcji (jak w "Nice" szkic dziejów rodziny głównego bohatera), według mnie jednak w tym właśnie przejawia się talent autora, że zagadując czytelnika, zajmując go mniej istotnymi faktami, odwracając uwagę od głównej linii fabularnej, umiejętnie buduje nastrój narastającego napięcia i ciekawości. Nie ma mowy, by odłożyć książkę, gdy autor na chwilę "ucieka" gdzieś swą narracją, pozwala sobie na dygresje, bo mózg aż świerzbi, by dowiedzieć się, co będzie dalej. I nie jest istotne, czy zakończenie jest zaskakujące, czy też podskórnie przeczuwamy, czym Darda chce nas postraszyć - i tak nieźle mu to wychodzi. A to właśnie dzięki doskonale konstruowanemu klimatowi.

Najmniej przypadło mi do gustu krótkie opowiadanie "Kryzys wieku średniego", bo choć bazuje na oryginalnym pomyśle, zabrakło mi tutaj właśnie tej potoczystości i narracyjnej rozlewności, mogącej uzupełnić i wzmocnić treść.

Cieszę się, że po oryginalnie wygrywającym stare motywy "Domu na Wyrębach" i świetnym cyklu "Czarny Wygon" Stefan Darda zaprezentował nam też swoje opowiadania. Mam nadzieję, że to nie ostatnia jego wycieczka w krainę krótkiej formy literackiej.

Stało się dokładnie tak, jak zapowiadał to w przedmowie sam autor opowiadań: dzięki ułożeniu ich w tomie w takiej kolejności, w jakiej wychodziły spod jego pióra, miałam okazję prześledzić zmianę, rozwój jego warsztatu i talentu. Od ciekawego ale stosunkowo prostego i dosyć przewidywalnego "Ostatniego telefonu" aż po budzącą dreszcz prawdziwej grozy, choć przecież nie...