Znów jestem w rozterce. Z jednej strony książka ma masę wad i dziur. Z drugiej okazała się tak ciekawa, że mam ochotę na kolejne części, a to chyba jest porządna rekomendacja.

Zaczęło się na przełomie lat 80- tych i 90- tych. W krótkim odstępie czasu swoje sagi fantasy zaczęli Sapkowski i Lewandowski. Jeden stał się sławnym klasykiem, drugiego znają raczej fani gatunku. Po latach ten drugi wziął się po raz kolejny za swoją sagę. Przeredagował ją, pozmieniał, uzupełnił... i skończyło się to na recenzowanej przeze mnie książce. Informację te czerpię z innych komentarzy na LC. Więc dziękuje wszystkim za wiedzę :)Bo dla mnie samego 'Ksin początek' to pierwsze spotkanie z tym światem.

O redagowaniu i zmianach piszę nie bez powodu, bo to z nich chyba wynika główny problem z książką. Panuje bałagan. Najpierw mamy do czynienia z narracją dwutorową, potem dochodzi tor trzeci. Ciekawe wątki pojawiają się i znikają, mało istotne wątki poboczne zajmują kolejne strony, portrety psychologiczne są skracane, relacje ulegają dziwnym przeskokom. Jakby Lewandowski (heh, chciałem napisać 'Lawendowski':)) pisał dwie książki naraz.

Szczególnie mnie to drażniło w pierwszej części, gdy nudny wątek szlachcianki mieszał się z cudownym wątkiem Ksina i Hanti. Dawno nie miałem do czynienia z tak uroczym, świetnym wątkiem romantycznym! Zabawne, wzruszające, piękne. Jakbym robił wersję filmową książki, to zrobiłbym bym z tego wątek główny, a z reszty tło, wyszedłby rewelacyjny komediodramat romantyczny w realiach fantasy. Niestety twórczy chaos Lewandowskiego sprawia, że dzieje się odwrotnie...

Wielkim plusem książki jest bohater. Pomysł prosty acz niesamowicie nośny. Osnuty chyba na próbie poszukiwania ciekawego herosa i zastanawianiem się nad tym, czemu popkultura tak się uwzięła na jednego ŁAKA. Skoro może być wilk to może być także i kot, prawda? Ksin jest strasznie fajny, a autor znalazł sporo pomysłów na ciekawe umiejętności i możliwości kotołaka. Pod tym względem Lewandowski nie ustąpił pola Sapkowskiemu i jego wiedźminowi.

Jest między nimi kilka innych podobieństw. Po pierwsze bestiariusz. Zestaw potworów mega ciekawy, taki nasz, daleki od anglosaskiej sztampy. Zadrżałem myśląc o pająkołakach, ujęło mnie zrobienie z ghuli pozytywnych stworów, w miłe wiedźmińskie rejony zaprowadziła mnie strzyga. Lewandowski sensownie to wszystko uprawdopodobnił. Inne powiązanie między pisarzami to pewien rzemieślniczy sposób podejścia do tematu. Tu nie ma mistycyzmu i skojarzeń z niesamowitością. Potwory to tylko inny gatunek zwierząt, magia to tylko inny rodzaj zawodu. Magowie nie mają nic wspólnego z mędrcami w stylu Gandalfa. Bardzo mi się w słowiańskiej fantasy to spojrzenie na świat podoba.

Przewodasa i AS-a dzieli jedno. Język i sposób pisania. Sorry panie Lewandowski, ale tego magicznego dotknięcia pan nie ma. To jest napisane solidnie, porządnie, język jest oki, ironiczny humor i dialogi też. Ale błysku geniuszu tu nie czuć. Czy dlatego Ksin nie osiągnął sławy Geralta? Bardzo możliwe.

Mimo fabularnego bałaganu jestem bardzo ciekaw dalszych losów Ksina i pewnie do niego wrócę. Polubiłem go 7/10.

Wersję audio czyta Roch Siemianowski. Czyli wiadomo, czego się spodziewać. W tego typu gatunkowych czytadłach jest niezrównany.

Znów jestem w rozterce. Z jednej strony książka ma masę wad i dziur. Z drugiej okazała się tak ciekawa, że mam ochotę na kolejne części, a to chyba jest porządna rekomendacja.

Zaczęło się na przełomie lat 80- tych i 90- tych. W krótkim odstępie czasu swoje sagi fantasy zaczęli Sapkowski i Lewandowski. Jeden stał się sławnym klasykiem, drugiego znają raczej fani gatunku. Po...