...Tendencyjność oplata całą narrację chwytami subtelnymi, jak i bardziej nachalnymi. Jestem w stanie zaakceptować, że temat zawodowej aktywności wdowy motywem przewodnim, że od czasu do czasu bohaterowie wypowiadają formułki w stylu: praca to narzędzie zarobku, nie można tego narzędzia wypuszczać z dłoni, ale już bezczelne przerywanie biegu fabuły tylko po to, by posunąć się nieomal do pieśni pochwalnych na cześć pracy to gruba przesada (tzw. komentarz odautorski, skrajnie dygresyjny, dla mnie zupełnie zbędny, bo realistyczna narracja mówiła sama za siebie). Jeśli dodamy do tego kilkuakapitowe wstawki – nieczęste, ale jednak – wypowiadane przez narratora o znaczeniu słowa „zarobek” lub usprawiedliwianie się, dlaczego historię Marty autorka uczyniła tak prostą, nie urozmaicając jej mnóstwem epizodów, ma się ochotę rzucić książkę w kąt, mimo że dalsze losy postaci żyją gdzieś w głowie i potrafią serio zaintrygować. „Wybaczcie mi” – mówi narrator, a ja nie wybaczę! Gdyby tak wyrzucić z powieści wałkowaną na tysiąc sposobów ideologię, dostalibyśmy smutny dramat społeczny, może trochę monotonny, ale angażujący czytelnika i pozwalający nad losem bohaterki smucić się, współczuć jej i życzyć lepszego losu. Gdy czujemy, że to tak naprawdę pokazówka, trudno o wyższe emocje. Nawet jeśli wiemy, że tak się działo, że były takie kobiety i nawet dziś są...

Pełna opinia pod tym adresem: http://www.tramwajnr4.pl/2014/11/z-zakurzonej-polki-kobieta-nie-jest-czlowiekiem-kobieta-to-rzecz.html

...Tendencyjność oplata całą narrację chwytami subtelnymi, jak i bardziej nachalnymi. Jestem w stanie zaakceptować, że temat zawodowej aktywności wdowy motywem przewodnim, że od czasu do czasu bohaterowie wypowiadają formułki w stylu: praca to narzędzie zarobku, nie można tego narzędzia wypuszczać z dłoni, ale już bezczelne przerywanie biegu fabuły tylko po to, by posunąć...